Ξυλοκοπήθηκε
αγρίως ο Κωνσταντέλιας από τους παίκτες
της ΑΕΚ, με πρώτο και “καλύτερο” τον
Αραούχο. Πλήρωσε με πόνους αβάσταχτους
το πάθος των αντιπάλων και την υπέρμετρη
σκληρότητά τους που έμεινε ατιμώρητη
από αυτό τον απίθανο Πολωνό που παρίστανε
τον διαιτητή. Το... ευχαριστήθηκε όμως.
Οσο τον έδερναν, τόσο ανέβαινε η αδρεναλίνη
του. Οχι μόνο δεν μάσησε, αλλά γούσταρε
κιόλας. Ηταν εκεί. Σε ένα ντέρμπι. Στην
αρχική ενδεκάδα του ΠΑΟΚ. Ευτυχία για
έναν πιτσιρικά, που, από το 2013, πάνε
σχεδόν 10 χρόνια από τότε που εντάχθηκε
στην Ακαδημία του, μ' αυτό το όνειρο
ζούσε.
Αλήθεια,
τι χρειάζεται για να “απογειωθεί” ένας
19χρονος με εξόφθαλμο ταλέντο, όταν
αξιώνεται να φορέσει τη φανέλα της
πρώτης ομάδας; Την εμπιστοσύνη του
προπονητή του. Μόνο αυτή, αρκεί. Αλλά
μέχρι τώρα δεν την είχε. Οπως δεν την
είχαν και πολλοί άλλοι νεαροί που ανήκουν
στο ρόστερ του ΠΑΟΚ. Ο Λύρατζης έπαιξε
γιατί η ομάδα ξέμεινε από δεξιό μπακ
μετά τη θεαματική κάμψη του Σάστρε. Ο
Τσαούσης έπαιξε επειδή ο Βιειρίνια
είναι συνεχώς τραυματίας και ο Ράφα
Σοάρες δεν μπορούσε.
Ο Κουλιεράκης
έπαιξε (προσέξτε καραμπόλα συγκυριών)
επειδή δεν έμεινε ο Κρέσπο, επειδή ο
Νάσμπεργκ αργούσε να έρθει και όταν
ήρθε τραυματίστηκε, επειδή ο Μιχαηλίδης
ήταν σε αποθεραπεία και επειδή ο Κάργας
απογοήτευσε στα δύο ματς με τη Λέφκσι.
Ο Γκορντεζιάνι ψιλοέπαιξε όταν δεν
υπήρχε κανείς άλλος φορ διαθέσιμος. Και
ο ίδιος ο Κωνσταντέλιας μπήκε επιτέλους
στην αρχική ενδεκάδα επειδή ήταν
τραυματίας ο Ζίβκοβιτς και επειδή ο
Λουτσέσκου έχει πια καταλάβει ότι τον
Μπίσεσβαρ και τον Ελ Καντουρί συγχωρείται
να τους χρησιμοποιεί μόνο όταν στη
διάρκεια ενός αγώνα η κατάσταση γίνεται
απελπιστική. Οπως με την ΑΕΚ, που τους
έβαλε στο γήπεδο μετά το 2-0, αλλά επί
μισή ώρα μέχρι τη λήξη ο ΠΑΟΚ δεν έκανε
ούτε μία τελική με τους δύο, υποτίθεται,
πιο ποιοτικούς μεσοεπιθετικούς του.
Ας
μη μιλήσουμε, βέβαια, για τον Κούτσια,
που τον “ξεφόρτωσαν” στον Βόλο, ούτε
για τον Τσιγγάρα, που κι εκείνος είχε
παίξει από ανάγκη και, μολονότι τα
πήγαινε μια χαρά, με την πρώτη ευκαιρία
τον έστειλαν κι αυτόν δανεικό.
Το
ερώτημα τώρα είναι πολύ απλό και πρέπει
να το απαντήσουν με γενναιότητα και
ρεαλισμό δύο άνθρωποι. Ο Ιβάν Σαββίδης
και ο Ραζβάν Λουτσέσκου: Μήπως να άρχιζε
στ' αλήθεια να “χτίζει” μια νέα ομάδα
με πιτσιρικάδες ο Ρουμάνος; Μήπως να
γίνουν βασικοί όσο το δυνατόν περισσότεροι
νέοι και τα περισσότερα από τα κουρασμένα
παλικάρια να καλύπτουν απλώς τις ανάγκες
για τις αλλαγές; Μήπως, δηλαδή, να σκεφτούν
να αξιοποιήσουν το υπόλοιπο της σεζόν
σε μια προσπάθεια να ανδρωθούν και να
εδραιωθούν όλοι οι νεαροί του ρόστερ
και αν δεν μπορούν όλοι να φανεί ξεκάθαρα
ποιοι πρέπει να συνεχίσουν και ποιοι
δεν έχουν προοπτικές;
Ετσι
κι αλλιώς, ο ΠΑΟΚ θα μπει στην πεντάδα.
Ετσι κι αλλιώς, εκτός από τον Ινγκασον,
τον Νάρει, άντε και τον ντεφορμέ Ζίβκοβιτς
και τον Κούρτιτς, που κάπου-κάπου κάτι
προσφέρουν, κανείς άλλος από τους
έμπειρους δεν δίνει στην ομάδα περισσότερα
από τους διψασμένους για καθιέρωση και
διάκριση νεαρούς. Κι αν θέλουν να
ανεβάσουν επίπεδο την ομάδα, που τώρα
πελαγοδρομεί πνιγμένη στα ημίμετρα,
δεν έχουν παρά να αγοράσουν τον Ιανουάριο
δυο-τρεις αληθινά ποιοτικούς έμπειρους
παίκτες για να συμμετάσχουν και αυτοί
σε ένα αληθινό “χτίσιμο”.
ΥΓ.
Εύκολο να είσαι προπονητής και να λες
“δεν κοιτάζω ταυτότητες, δεν με
ενδιαφέρουν οι ηλικίες, παίζουν οι
καλύτεροι”. Πολύ δύσκολο, όμως, να το
πιστεύεις ειλικρινά και να το εφαρμόζεις
πιστά.
