Σε ένα ματς που θα το ξεχνούσαμε σε τρία δευτερόλεπτα αν δεν υπήρχε ο Κωνσταντέλιας, ο ΠΑΟΚ έκανε το αυτονόητο. “Σφράγισε” με δεύτερη νίκη επί του Βόλου το εισιτήριο για την επόμενη φάση του Κυπέλλου.
Η εμφάνισή του δεν ήταν καλή, πολλές ωραίες ποδοσφαιρικές στιγμές δεν δημιουργήθηκαν, ποδόσφαιρο δεν χάρηκε ο κόσμος, χάρηκαν όλοι, όμως, για μία ακόμη φορά τον “Ντέλια” που “ζωγράφισε” σε τρεις περιπτώσεις στο πρώτο ημίχρονο και στην τρίτη πέτυχε ένα εντυπωσιακό γκολ, βάζοντας τον ΠΑΟΚ μπροστά στο σκορ. Οι ενέργειες του μικρού ήταν ό,τι είχαν να παρουσιάσουν τα πρώτα 45 λεπτά, πέρα, βέβαια, από τη σταθερότητα του αμυντικού μηχανισμού του ΠΑΟΚ που “υποχρέωσε” σε ρόλο θεατή τον Ζίβκο Ζίβκοβιτς, κρατώντας την εστία του μακριά ακόμη και από υποψία κινδύνου.
Η εικόνα δεν άλλαξε ούτε στο δεύτερο ημίχρονο, μέχρι να αρχίσει ο Λουτσέσκου τις αλλαγές, μετά το 70΄ δηλαδή, όπως το συνηθίζει. Μέχρι τότε σε ένα παιχνίδι φλύαρο και από τις δύο ομάδες, το μόνο που κατέγραψε το καρνέ ήταν ένα συρτό δυνατό σουτ του Κόμπα από καλή θέση που έβγαλε κόρνερ με το πόδι ο Ζίβκοβιτς. Αυτή ήταν και η μοναδική ευκαιρία του Βόλου σε όλο τον αγώνα. Με το που μπήκαν στο τερέν ο Τάισον και ο Άντρια Ζίβκοβιτς συνδυάστηκαν, ο Σάστρε έβγαλε συρτή πάσα, το σουτ του “Ντέλια” αποκρούστηκε από πόδι αμυνόμενου και ο Σβαμπ έστειλε την μπάλα στα δίχτυα με ένα δικό του σουτ, για να “γράψει” το 2-0. Πάλι ο Σβαμπ, στη μοναδική καλή ευκαιρία του ΠΑΟΚ, εκτός από τα δύο γκολ, βγήκε τετ α τετ με τον Κόβατς, μετά από ωραία μπαλιά-τρύπα του Άντρια Ζίβκοβιτς, αλλά σούταρε πάνω στον γκολκίπερ του Βόλου.
Εκείνο που “μετράει” είναι σίγουρα η πρόκριση, ωστόσο μπορεί ο ΠΑΟΚ να “κρτατήσει” μια ακόμη καλή εμφάνιση του Μιχαηλίδη και το γεγονός ότι έπαιξε για 70 λεπτά ο Μάρκος Αντόνιο. Δεν έδειξε τίποτε σπουδαίο, αλλά στην παρούσα φάση είναι σημαντικό να παίρνει χρόνους συμμετοχής για να βρει τον εαυτό του και να προσαρμοστεί απόλυτα στην ομάδα.
Οι παρατηρητικοί θα πρόσεξαν σίγουρα ότι, μετά την επίτευξη του δικού του γκολ, ο Κωνσταντέλιας έτρεξε στον πάγκο για να αγκαλιαστεί όχι με τον Λουτσέσκου, αλλά με τον Τάισον. Μπορεί αυτό να σημαίνει κάτι, μπορεί και όχι. Προσέξαμε, όμως, επίσης, ότι, στην αντικατάστασή του, ο Λουτσέσκου περίμενε τον Κωνσταντέλια στη γραμμή και, όπως πολλές άλλες φορές έκανε, τον αγκάλιασε από τον ώμο και άρχισε να του μιλάει, προφανώς για παρατηρήσεις και συμβουλές. Όπως και νάχει, γεγονός είναι ότι ο πιτσιρικάς έδειξε πάλι στον Ρουμάνο κόουτς ότι δεν έχει λογική να λείπει από την αρχική ενδεκάδα, αν όχι ποτέ, τουλάχιστον σε αγώνες απαιτητικούς με σοβαρούς αντιπάλους. Γιατί; Γιατί από τον “Ντέλια” πάντα κάτι περιμένει και πάντα κάτι εισπράττει η ομάδα, ξέχωρα από το μοναδικό θέαμα που προσφέρει με τις κινήσεις του. Ναι, οι προπονητές ξέρουν καλύτερα. Ναι, κανείς από εμάς δεν είναι προπονητής, απλά μπορεί να έχει τη δική του γνώμη. Αλλά οι προπονητές έχουν πάντα δίκιο; Σε όλες τις εκτιμήσεις και όλες τις επιλογές τους; Όχι βέβαια.
ΥΓ. Nα το συζητήσουμε όσο θέλετε αν στην ανατροπή του Ντεσπόντοφ βρίσκει πρώτα μπάλα ο παίκτης του Βόλου. Αλλά στο σηκωμένο ψηλά χέρι του Καλογερόπουλου τι να συζητήσουμε; Σε ένα “σβηστό” ματς δεν μπορείς να μιλάς για σκοπιμότητα των διαιτητών. Μπορείς να καταλάβεις εύκολα ότι πρόκειται για ανικανότητα. Και ηλιθιότητα...
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
