Εξάψαλμος
χθες από τον Ιβάν Σαββίδη και απαίτηση
για εξηγήσεις από τους παίκτες για την
κακή αγωνιστική κατάσταση της ομάδας,
με φόντο τις αναζητήσεις για έναν νέο
προπονητή, σε περίπτωση που αποφασιστεί
η απομάκρυνση του Αμπέλ Φερέιρα.
Η
ανησυχία χτύπησε κόκκινο και καλώς
αποφάσισε να αναμιχθεί ο Ιβάν, μην τυχόν
και προλάβει το κακό. Ενα κακό, στο οποίο,
φυσικά, θα έχει συμμετοχή και ο ίδιος,
γιατί, κακά τα ψέματα, ο προγραμματισμός
που έγινε για την ομάδα το καλοκαίρι,
αλλά και τώρα, έμπαζε και μπάζει από
χίλιες μεριές. Χάρη στη στήριξη του Ιβάν
ο ΠΑΟΚ κατέκτησε ουσιαστικά δύο νταμπλ
μέσα σε δύο χρόνια, εξ αιτίας όμως του
Ιβάν κινδυνεύει φέτος να εκτροχιαστεί.
Είτε γιατί δεν έγινε εύστοχη επιλογή
προπονητή μετά την αποχώρηση του
Λουτσέσκου, είτε γιατί δεν έγιναν
εύστοχες μεταγραφικές κινήσεις, είτε
και για τα δύο.
Ωστόσο, το
ζητούμενο δεν είναι στις αρχές Φεβρουαρίου
να αλλάξει ρότα ο Σαββίδης. Το ζητούμενο
είναι να αρχίσει πάλι η ομάδα να παίζει
ποδόσφαιρο. Και το ερώτημα που εύλογα
τίθεται είναι αν μπορεί να παίξει
καλύτερα.
Ο χρόνος κύλησε, η πίστωση
χρόνου εξαντλήθηκε, οι παίκτες γνώρισαν
τον νέο προπονητή, ο νέος προπονητής
γνώρισε τους παίκτες, αλλά αντί για
πρόοδος στον τρόπο με τον οποίο παίζει
ο ΠΑΟΚ υπάρχει οπισθοχώρηση. Δεν θα
υιοθετήσω εύκολα αυτό που ψιθυρίζεται
γύρω από την ομάδα ότι δηλαδή ο Αμπελ
“έχασε” τα αποδυτήρια, βέβαιο όμως
είναι ότι η ομάδα δεν “τσουλάει”. Αλλο
τόσο βέβαιο είναι ότι μόνο τέσσερις
παίκτες δικαιολογούν την παρουσία τους
στον νταμπλούχο και αήττητο πρωταθλητή.
Ο Μίσιτς, που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μεσ’
το γάλα, ο Γιαννούλης, που οργώνει
ακατάπαυστα τα γήπεδα χωρίς να έχει
δικαίωμα να λείψει ποτέ, ο Λημνιός, που
προσπαθεί πάντα να δώσει ό,τι μπορεί
και ο Σφιντέρσκι, που βρίσκει τον τρόπο
να σκοράρει. Μπορεί κανείς να προσθέσει
τη συνέπεια του Κρέσπο, που ελέγχεται
μόνο για την “πατάτα” στο πρώτο γκολ
του Παναθηναϊκού στην Τούμπα, κάποιες
εκλάμψεις του Μάτος και τίποτε άλλο.
Ολοι οι υπόλοιποι παίκτες είναι
αγνώριστοι. Και, βέβαια, δεν είναι καθόλου
τυχαίο το γεγονός ότι σχεδόν σε όλους
τους αγώνες κορυφαίοι είναι πάντα ο
Μίσιτς, ο Γιαννούλης και ενίοτε ο Λημνιός.
Με τρεις-τέσσερις μόνο παίκτες σε καλή
απόδοση δεν μπορείς να περιμένεις πολλά.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να
περιμένεις ένα ακόμη νταμπλ.
Πόσο μάλλον
από τη στιγμή που ο προπονητής, αντί να
συνεφέρει την ομάδα, την οδηγεί, με τις
περίεργες επιλογές του, σε ακόμη
χαμηλότερα επίπεδα απόδοσης.
Μπορεί,
λοιπόν, ξαφνικά να αρχίσει πάλι ο ΠΑΟΚ
να μοιάζει με ΠΑΟΚ; Θα φανεί. Κοντός
ψαλμός αλληλούια. Τα δύο ματς Κυπέλλου
με τον Παναθηναϊκό είναι μπροστά μας.
Μακάρι να δείξει η ομάδα ότι δεν έχει
ήδη “καεί” αγωνιστικά, ψυχολογικά και
σε ομοιογένεια...
ΥΓ. Ο προπονητής
είναι ένας σημαντικότατος παράγοντας
σε μια ομάδα, αλλά τον πρώτο λόγο έχουν
πάντα οι ποδοσφαιριστές.
