Ο ΠΑΟΚ προχθές στο ΟΑΚΑ ήταν άθλιος. Οπως και η ΑΕΚ βέβαια. Κι αυτό δεν έχει σχέση με τη συντηρητική τακτική που επέλεξε ο Πάμπλο Γκαρσία. Αλλο να παίζεις αμυντικά και να “χτυπάς” στις αντεπιθέσεις και άλλο να μην ξέρεις πού πατάς και πού πηγαίνεις. Αλλο να κρατάς τον αντίπαλο μακριά από την εστία σου και να γίνεσαι συχνά απειλητικός και άλλο να αμύνεσαι όπως-όπως χωρίς να μπορείς να δημιουργήσεις ούτε μία ευκαιρία. Ελπίζω μόνο στο υποσυνείδητο των παικτών και του Γκαρσία να καταγραφεί ότι η απόδοση της ομάδας ήταν απογοητευτική και να μην κρυφτεί πίσω από τη χαρά της νίκης. Γιατί αν συμβεί αυτό, ακόμη και η ταλαίπωρη, μισοπεθαμένη ΑΕΚ μπορεί άνετα να κάνει τη ζημιά στη ρεβάνς. Αλλωστε, με τον φετινό ΠΑΟΚ ποιος οπαδός του μπορεί να κοιμάται ήσυχος;
Η αποκρουστική εικόνα σ' αυτό το ματς ήταν ακόμη χειρότερη από την εμφάνιση στο ματς με τον Παναθηναϊκό. Σ' εκείνο είχαμε τουλάχιστον να λέμε ότι ο ΠΑΟΚ ήταν ανώτερος και ότι στα 2/3 του αγώνα έπαιξε τον Παναθηναϊκό μονότερμα, αλλά προδόθηκε από την αδυναμία του να σκοράρει και από τη συνηθισμένη σαστιμάρα και ανοργανωσιά στην άμυνά του. Από το προχθεσινό το θετικό ήταν μόνο η φωτοβολίδα του Μουργκ και όλα τα άλλα αρνητικά. Ακόμη και η αμυντική λειτουργία, παρά το μηδέν παθητικό.
Ομως στο ματς με την ΑΕΚ είδαμε και μια άλλη δυσάρεστη εικόνα. Προσωπικά, ντράπηκα βλέποντας όλους τους παίκτες, τον Γκαρσία και όλους του συνεργάτες του στον πάγκο να πανηγυρίζουν σαν τρελοί το γκολ του Μουργκ. Τι ακριβώς νόμιζαν ότι είχαν πετύχει; Είχαν σβήσει τον πρόωρο αποκλεισμό από την Ευρώπη; Είχαν σβήσει την απώλεια κάθε ελπίδας για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος από τον... Νοέμβριο; Είχαν αποζημιώσει ξαφνικά τους οπαδούς τους για τη φετινή ταλαιπωρία; Η, μήπως, μ' αυτό το γκολ κατέκτησαν κανένα τρόπαιο; Οχι βέβαια.
Αυτός ο έξαλλος πανηγυρισμός ένα πράγμα φανέρωσε. Οτι ήταν υπερβολικά πιεσμένοι και φοβισμένοι. Πιέστηκαν μπροστά στο ενδεχόμενο να πετάξουν από χθες και τον τελευταίο στόχο που απέμεινε. Και φοβήθηκαν μην τυχόν ρεζιλευτούν για δεύτερη φορά μέσα σε τέσσερις μέρες μετά το πατατράκ από τον Παναθηναϊκό. Αλλά αυτό δεν είναι δείγμα μεγάλης ομάδας. Ηταν σα να μας έλεγαν “ναι, μεγάλη ομάδα ο ΠΑΟΚ, αλλά με μικρούς παίκτες”. Μικρούς όχι μόνο σε ποιότητα, αλλά και σε προσωπικότητα.
Στο κάτω-κάτω, ποιος τους πίεσε και ποιος τους φόβισε; Οι οπαδοί τους, που υποχρεωτικά μένουν μακριά τους λόγω της πανδημίας; Η μήπως ο Ιβάν, που, μέσω Skype, προσπαθεί να τους τονώσει το ηθικό; Μόνοι τους έβαλαν πίεση στους εαυτούς τους και μόνοι τους βυθίστηκαν στον φόβο, με τις κακές εμφανίσεις και τις αποτυχίες τους. Επομένως, πολύ απλά, είναι παράδοξο (και μικραίνει το γόητρο του ΠΑΟΚ) να πανηγυρίζουν έτσι ένα γκολ σε έναν ημιτελικό Κυπέλλου, όταν έχουν προηγηθεί τόσα και τόσα στραβά κι ανάποδα, όταν υπάρχει αγώνας ρεβάνς και όταν στον τελικό, αν προκριθούν, θα τους περιμένει, λογικά, ο Ολυμπιακός...
