Τι ψάχνεις;

Ξέφρενες θεσσαλονικιώτικες νύχτες των 80`s στη Ναυαρίνου

Metrosport Team πριν 9 χρόνια

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Μια άλλη ζωή, με άλλες εικόνες. Στα ίδια σημεία που σήμερα βρίσκονται βιβλιοπωλεία, κομμωτήρια και μαγαζιά με ρούχα, κάποτε σύχναζε όλη η Θεσσαλονίκη. Φραπές, πασαρέλα και γνωριμίες, ουίσκι, "Big In Japan" και Madonna, Michael Jackson, στα στέκια τα παλιά.

Εκεί, γύρω από το αγαλματάκι, "Το παιδί που σφυρίζει" και κατουράει την πόλη από το 1968 (!), εκεί, γινόταν πανικός.

Μιλήσαμε με τον Λάρι Καρακίτσο, γνωστό Θεσσαλονικιό στους παλιούς, πρώην ιδιοκτήτη τριών μαγαζιών στην πόλη, δύο εκ των οποίων στη Ναυαρίνου. Το Jukebox και το Rainbow.

Από το Jukebox πέρασαν όλοι. Έμεινε ανοιχτό από το 1985 ως το 2000.

Από τις πρωτοπορίες του μαγαζιού - το Rainbow είχε και βίντεοπροβολές σε γιγαντοοθόνη

Ένας τρόπος διαφήμισης που διαδιδόταν...χέρι με χέρι!

"Υπήρχαν τότε πολλά μαγαζιά στο κέντρο, ήταν η Τζοκόντα, το Jazz, το Ηλιοτρόπιο, το Simons, το δικό μας το Jukebox, το Stones, το Βaraki, το Defacto, το Rainbow και το Snob. Ο Γιάννης Σερβετάς είχε τότε κι αυτός μπαράκι στην Π. Μελά. Και ο Θοδωρής Αθερίδης είναι Ναυαρινόβιος παρακαλώ, μεγαλωμένος εδώ στην γειτονιά".

"Όταν ανοίξαμε το Rainbow με τον συνεργάτη μου τον Τζίμη, προκαλέσαμε σεισμό στη Θεσσαλονίκη. Δεν μπορείς να φανταστείς τι γινόταν, και η ίδια κατάσταση επικράτησε και στο άλλο μου το μαγαζί, το Jukebox. Μιλάμε κόσμος, όχι αστεία. Κανείς δεν το περίμενε Για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε τον κόσμο προσλάβαμε πορτιέρηδες. Ο κόσμος στεκόταν με το ποτό του και έξω από το μαγαζί φρακάροντας τις εισόδους των πολυκατοικιών".

Το θρυλικό τζουκ μποξ του μαγαζιού

Η Ναυαρίνου στα πολύ πάνω της. Μια πλατεία γεμάτη μπαράκια και καφέ, που τα βράδια γέμιζε ως έξω από κόσμο που ήθελε να χορέψει! Tότε ένα καφέ - μπαρ, με 30 δραχμές τον καφέ, έκανε τρομερούς τζίρους καθημερινά.

Απόγευμα στη Ναυαρίνου

"Είχαν γεμίσει με θαμώνες οι είσοδοι των πολυκατοικιών που ήταν δίπλα στα μαγαζιά, γιατί όσοι δεν χωρούσαν κάθονταν έξω. Συχνά επικρατούσε το αδιαχώρητο πάντως. Τότε μάλιστα είχαμε διοργανώσει και πολλές παράλληλες εκδηλώσεις, επειδή ήξερα και πολλούς ιδιοκτήτες κινηματογράφων και αθλητές.

Είχα διοργανώσει την προβολή του έργου "Beat Street" στο Ράδιο Σίτι με κεντρικούς καλεσμένους την ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ. Η προσέλευση ήταν τόσο μεγάλη που η αίθουσα μέσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη και ο κόσμος συνέχιζε να έρχεται, είχε φτάσει μέχρι κάτω, τη Β. Όλγας."

Κατσούλης, Βάρνερ και Σακκελαρίου (ΠΑΟΚ) με τις γυναίκες τους στο Ράδιο Σίτι

"Σε μένα έρχονταν πολλοί που τώρα είναι διάσημοι. Πολλοί διάσημοι ηθοποιοί δούλεψαν κιόλας. Ακόμα και παίκτες ποδοσφαίρου και διάφοροι σήμερα μεγαλοδικηγόροι ή γιατροί. Πολλοί τότε ζητούσαν τράκα ένα τσιγάρο, δουλέψαμε μαζί και σήμερα δεν θα μου μιλήσουν αν με δουν. Ξεχνάνε γρήγορα οι άνθρωποι".

"Δεν μπορείς να φανταστείς για τι εποχές μιλάμε. Χόρευαν όλοι όπου βρίσκονταν μέσα και έξω από το μαγαζί. Είχαμε και τεράστιες οθόνες προβολής και αυτό ξεσήκωνε τον κόσμο ακόμα πιο πολύ. Παίζαμε ξένη μουσική όλες τις επιτυχίες της εποχής. Όλοι έπιναν ουίσκι και χόρευαν, χόρευαν μέχρι το πρωί. Όχι όπως τώρα. Όταν στις οθόνες του μαγαζιού έπαιζε Michael Jackson και το θρυλικό "Thriller", γινόταν πανικός με τον Τζίμη, τον σερβιτόρο που ανέβαινε στην μπάρα και έκανε σόου".