Τώρα πια που όλοι «προσγειώθηκαν» και ένιωσαν, μόνο ο Ιβάν έχει τον λόγο

Αγαπητή Μetrosport

Tελικά, έστω και μήνα Μάρτιο, φτάσαμε όλοι στα ίδια συμπεράσματα. Και οι αδέσμευτοι δημοσιογράφοι και οι εξαρτημένοι. Και τα ελεύθερα πνεύματα και τα τσιράκια της ΠΑΕ. Και οι ρεαλιστές οπαδοί και οι αιθεροβάμονες. Και οι χαλαροί και οι φανατικοί. Ολοι. Μακάρι στους «όλους» να ανήκουν και οι συνήθως ευρισκόμενοι αλλού υπεύθυνοι (;) της ΠΑΕ.

Ολοι τώρα βλέπουν ακόμη και αυτά που δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να δουν κάποιοι τις μέρες της ευδαιμονίας, όταν πανηγύριζαν τις επικές προκρίσεις επί της εντελώς απροετοίμαστης Μπεσίκτας και της Μπενφίκα, που εκείνη τη μέρα την κέρδισε σχεδόν μόνος του ο Γιαννούλης. Ολοι τώρα αντιλαμβάνονται αυτά που δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να αντιληφθούν κάποιοι όταν ήρθε, από απίθανες συμπτώσεις, το σερί των νικών μετά την αλλαγή προπονητή.

Τώρα όλοι ξέρουν ότι το καλοκαίρι το ρόστερ στήθηκε με ανύπαρκτο σκεπτικό, ότι στις μεταγραφές έγιναν (πάλι) ανοησίες, ότι αντί να μπαλωθούν οι «τρύπες» τον Ιανουάριο άνοιξαν κι άλλες, ότι όταν μέσα σε έξι μήνες χρησιμοποιείς 40 διαφορετικούς παίκτες δεν μπορείς να έχεις καμία συνοχή, καμία ομοιογένεια και καμία «χημεία», ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε ψυχολογικό, ούτε νοοτροπίας, αλλά καθαρά αγωνιστικό και ότι το καθαρά αγωνιστικό πρόβλημα, που αποτελεί παζλ πολλών αδυναμιών ταυτόχρονα, οφείλεται στην έλλειψη ποιότητας στα 4/5 του ρόστερ.

Τώρα όλοι ξέρουν ότι τα πολλά προσωπικά λάθη, που σχεδόν όλα τα πληρώνει ακριβά ο ΠΑΟΚ, οφείλονται όχι στην κακή τύχη, στο κακό φεγγάρι και στις περιβόητες «λεπτομέρειες», αλλά στην έλλειψη παικτών που έχουν το ίδιο ανάστημα με τους στόχους της ομάδας. Τώρα όλοι ξέρουν γιατί αρχίζει το ματς και δεν έχουν εμπιστοσύνη στους παίκτες, γιατί τρέμει το φυλλοκάρδι τους σε κάθε επίθεση του αντιπάλου, αλλά και γιατί σε κάθε επίθεση του ΠΑΟΚ το μόνο που περιμένουν να συμβεί είναι ένα “μαγικό” από τον Τζόλη ή τον Ζίβκοβιτς.

Τώρα όλοι ξέρουν επίσης ότι υπάρχει πολύ σοβαρός κίνδυνος να καεί το χαρτί που λέγεται Πάμπλο Γκαρσία, ότι δίπλα του δεν υπάρχει ούτε μια ψυχή ικανή να βοηθήσει αυτόν και τους παίκτες και ότι, γενικά, από τον αλαλούμ οργανισμό ΠΑΟΚ απουσιάζουν στελέχη που θα κάλυπταν επάξια τις ανάγκες σε όλους τους τομείς. Συνάμα, η έννοια, η θέση, ο ρόλος των αθλητικών διευθυντών στον ΠΑΟΚ έχουν γίνει ανέκδοτο. Τους αλλάζουν πιο συχνά και από τους προπονητές.

Η φετινή σεζόν είναι προ πολλού χαμένη, εκτός κι αν συμβεί ένα θαύμα στο Κύπελλο. Ετσι ή αλλιώς, το ζητούμενο είναι το επόμενο βήμα. Ακόμη κι αν ακολουθηθεί αυτό το καλοκαίρι ένα ακόμη αναγκαστικό πρότζεκτ που θα υπαγορεύεται από την οικονομική στενωσιά λόγω κορωνοϊού και το Financial Fair Play, δεν χρειάζεται πολύ χρήμα για να ξαναγίνει ο ΠΑΟΚ κανονικός ΠΑΟΚ, αλλά οργάνωση και γνώση. Η συγκρότηση ενός ρόστερ αντάξιου των στόχων μιας μεγάλης ομάδας δεν γίνεται πάντα με το χρήμα. Μπορεί να γίνει και με... μαγκιά. Βλέπετε όμως κανέναν μάγκα εκεί στην ΠΑΕ; Εγώ όχι.

ΥΓ. Ιβάν, εσύ έχεις τον λόγο. Βρες τους ανθρώπους που θα σεβαστούν και τον ΠΑΟΚ και τον κόσμο του και εσένα. Βρες δυο-τρεις μάγκες που θα ξέρουν τη δουλειά.

Στέλιος Γρηγοριάδης