Αγαπητή Metrosport
Στον Ολυμπιακό αντιλαμβάνονται εύκολα το παραμύθι που τρώνε από το μεγάλο αφεντικό. Το έχουν συνηθίσει άλλωστε. Βγαίνει η ομάδα τους στο Τσάμπιονς Λιγκ, γίνεται καρπαζοεισπράκτορας και συνειδητοποιούν ότι όχι μόνο δεν έχει τα φόντα να σταθεί ως μεγάλη ομάδα, αλλά ούτε μπορεί να αποφύγει τον διασυρμό. Φέτος έπαιξε σε έξι ματς, έχασε δυο φορές από τη Μάντσεστερ Σίτι, άλλες δύο από την Πόρτο και μία από την ταλαίπωρη Μαρσέιγ, επί της οποίας έκανε τη μοναδική νίκη του κι εκείνη με γκολ στο 93', στο «Καραϊσκάκη». Ηταν, μάλιστα, η ομάδα με τη χειρότερη επίθεση από τις 32 των ομίλων και η ομάδα με τις λιγότερες τελικές εντός εστίας...
Τώρα, ονειρεύονται μια όσο το δυνατόν καλύτερη πορεία στο Γιουρόπα Λιγκ και, ταυτόχρονα, τα βάζουν με τον Μαρινάκη γιατί όχι μόνο δεν ενίσχυσε την ομάδα το περασμένο καλοκαίρι αλλά την αποδυνάμωσε με τις... υπερήφανες πωλήσεις του Τσιμίκα και του Ποντένσε και τις επιεικώς αστείες μεταγραφές, τύπου Χολέμπας - και όχι μόνο. Τώρα, ασχολούνται πάλι με την ουσία, κατηγορώντας αυτόν που τους παραμυθιάζει μονίμως ότι το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι να... στοιβάζει τα πολλά εκατομμύρια που εισπράττει από τις πωλήσεις παικτών και από τη συμμετοχή του Ολυμπιακού στο χρυσοφόρο Τσάμπιονς Λιγκ.
Βέβαια, στην Ελλάδα ξέρουν ότι, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα έχουν πάλι πρόβλημα. Το αφεντικό έχει τον τρόπο του να παίρνει Πρωταθλήματα κι ας μην τα αξίζει η ομάδα. Μια φορά το έκλεψαν το Πρωτάθλημα από τον ΠΑΟΚ και το έδωσαν στην ΑΕΚ, το επόμενο το πήρε ο ΠΑΟΚ, αλλά μετά από αυτές τις δύο σφαλιάρες συνήλθε και πέρσι το ξαναπήρε με τερματοφύλακα τον Φαραντούρη, μπακ τη Μαρούπα και σέντερ φορ τον Αρκούδη. Βοήθησε φυσικά και η ανικανότητα του ΠΑΟΚ του Φερέιρα που δεν βλεπόταν στην πιο κρίσιμη χρονική περίοδο, εκεί στο τέλος της κανονικής περιόδου και στην αρχή των πλέι οφ, αλλά μέχρι τότε είχε φροντίσει να “σκοτώσει” τον ανταγωνιστή του με την ελεεινή προπαγάνδα, τις μηνύσεις κατά των διαιτητών και τις στημένες πάσης φύσεως επιτροπές, με αποτέλεσμα να έχουν κριθεί τα πάντα όταν ήρθε, καθυστερημένα, η ώρα να “μιλήσει” το CAS...
Ξέρουν, λοιπόν, ότι άμα λάχει και άμα χρειαστεί μπορεί να κάνει τα ίδια το αφεντικό και να πάρει ακόμη ένα Πρωτάθλημα, οπότε σ' αυτό δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Εκείνο που τους νοιάζει είναι να αποκτήσουν κάποτε μια αληθινά καλή ομάδα, η οποία θα κερδίζει τους τίτλους στην Ελλάδα επειδή το αξίζει και όταν πηγαίνει να παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν θα γίνεται περίγελος της διοργάνωσης.
Θα μου πείτε τώρα... παράπονα πολυτελείας είναι αυτά. Τι να πουν και οι ΠΑΟΚτσήδες, που είδαν φως με δύο (και όχι ένα) συνεχόμενα νταμπλ, αλλά μετά βυθίστηκαν πάλι στο σκοτάδι. Σύμφωνοι, αλλά ο Ολυμπιακός είναι ένα μαγαζί που κερδίζει χρήμα από το ποδόσφαιρο, δεν είναι ένα μαγαζί που μπαίνει μέσα, όπως όλα τα άλλα. Αν δει και ο ΠΑΟΚτσής τρεις συνεχόμενες χρονιές την ομάδα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και τον Σαββίδη να μιμείται τον Μαρινάκη, τότε θα έχει κι αυτός δίκιο να τα βάλει με το δικό του αφεντικό. Για την ώρα, ένα μπορεί να είναι το παράπονό του. Οτι ο Ιβάν περιμένει να μπει στο Τσάμπιονς Λιγκ για να επενδύσει, ενώ πρέπει να επενδύσει για να μπει στο Τσάμπιονς Λιγκ.
ΥΓ. Ναι, υπάρχει το πρόβλημα με το Financial Fair Play, αλλά για να βάψεις αυγά μόνο ένας τρόπος υπάρχει...
Στέλιος Α. Γρηγοριάδης
