Το παράδειγμα του ΟΦΗ, του Ηρακλή κι ο… Παπαδόπουλος

Εβλεπα χθες το παιχνίδι του ΟΦΗ με τον Αρη και σκεφτόμουν πόσο περίεργη είναι η μοίρα κάποιων προπονητών.Υπάρχουν προπονητές οι οποίοι ξεχωρίζουν, συζητιούνται, αξιολογούνται θετικά, κυρίως, μέσα από δύσκολες καταστάσεις. Κάτι, βέβαια, που δεν είναι το σύνηθες, καθώς, υπό φυσιολογικές συνθήκες, ένας προπονητής ξεχωρίζει, η δουλειά του φαίνεται, όταν έχει τα κατάλληλα εργαλεία.

Ο Νίκος Παπαδόπουλος, ο προπονητής του ΟΦΗ, ανήκει στην κατηγορία εκείνων που… ακούγονται, που υποχρεώνουν όσους ασχολούνται με το ποδόσφαιρο να στρέψουν το βλέμμα πάνω τους, επειδή πετυχαίνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα θα περίμενε κανείς, σε σχέση με τις προϋποθέσεις που τους δίδονται.

Το έκανε πριν από λίγα χρόνια στον Ηρακλή, το κάνει τώρα στον ΟΦΗ. Με προβλήματα διοικητικά, οργανωτικά, οικονομικά, με τον κίνδυνο να τιναχτούν τα πάντα στον αέρα και να διαλυθούν οι ομάδες στις οποίες είναι προπονητής, αναλαμβάνοντας και το ρόλο του γενικού αρχηγού, του προέδρου και δεν ξέρω ποιον άλλο, όχι μόνο τις σώζει από την καταστροφή αλλά τις οδηγεί και στην επίτευξη υψηλών στόχων.

Χρειάζεται ιδιαίτερη ικανότητα για να καταφέρει ένας προπονητής αυτά που κατάφερε ο Παπαδόπουλος στον Ηρακλή και στον ΟΦΗ. Δεν αρκούν οι ικανότητές του ως προπονητή. Είναι αναγκαίο να έχει γερό στομάχι, να διαχειρίζεται κρίσεις, να ισορροπεί ανάμεσα σε παράγοντες και ποδοσφαιριστές, να μην αποπροσανατολίζεται καθώς είναι αναγκασμένος να κάνει πολλά άλλα πράγματα που τον αποσπούν από την δουλειά του.

Ο Παπαδόπουλος απέδειξε ότι έχει τον τρόπο για να φέρνει εις πέρας τέτοιους δύσκολους ρόλους, να κρατάει γερά το τιμόνι και να μην… χάνεται όταν οι καταστάσεις τον υποχρεώνουν να κάνει κι άλλες δουλειές σε μια ομάδα εκτός από αυτή του προπονητή.

Το ζήτημα, ωστόσο, για τον Ελληνα τεχνικό, αλλά και για τον κάθε προπονητή που τα φέρνει έτσι η ζωή ώστε να πρέπει στα πολύ βαθιά να… κολυμπήσει, είναι η ικανότητά του να εξαργυρώσει κιόλας τέτοιες επιτυχίες.

Ο Παπαδόπουλος δεν το έκανε όταν ως προπονητής του Ηρακλή είχε την ευκαιρία. Την κλώτσησε και χρειάστηκε να ξαναπάει σε μια ομάδα που είχε πάρα πολλά προβλήματα.

Δεν άφησε αυτά τα προβλήματα να λυγίσουν τον ΟΦΗ. Αντιθέτως, τον οδηγεί στην άνοδο και την επιστροφή στην Super League.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτό θα έπρεπε να ενθουσιάζει τον Παπαδόπουλο και οποιονδήποτε άλλον ήταν στην θέση του.

Είναι έτσι, όμως, ή μήπως για προπονητές που περνάνε τόσο ψυχοφθόρες καταστάσεις θα πρέπει κάποια στιγμή να έρχονται συνεργασίες με ομάδες οι οποίες διαθέτουν ασφαλέστερο περιβάλλον, ώστε να αισθάνονται κι αυτοί πως ανταμείβεται η προσπάθειά τους;