Η κρίση του κορωνοϊού μας έκανε να ασχοληθούμε λίγο με την έννοια «κράτος» και να την αγαπήσουμε περισσότερο, πριν τη σιχτιρίσουμε και πάλι, όταν όλα θα έχουν τελειώσει και όλα αυτά που βιώνουμε θα αποτελούν μια δυσάρεστη ανάμνηση.
Αλήθεια, πώς φαντάζεστε ότι θα λειτουργούσαμε αν το κράτος και οι δομές του δεν στέκονταν στο ύψος των περιστάσεων, τώρα που η «καυτή πατάτα» έφτασε κάτω από τις μασχάλες μας; Αν δεν στηριζόταν ο δημόσιος χαρακτήρας των ελληνικών νοσοκομείων και αν γιατροί και νοσηλευτές παρά τους πενιχρούς μισθούς που λαμβάνουν δεν στέκονταν στο ύψος των περιστάσεων, «φλερτάροντας» καθημερινά με τον κορωνοϊό;
Το «θα συρρικνώσω το κράτος» είναι μια κουβέντα που ίσως σε προεκλογική περίοδο βρει υποστηρικτές για συγκεκριμένους λόγους και συγκεκριμένα κίνητρα. Όμως μοιάζει με ανέκδοτο όταν έρχονται στιγμές όπως αυτή που βιώνει σήμερα όλος ο πλανήτης. Και που δημιουργεί την αναγκαιότητα πρόσληψης τουλάχιστον 2.000 νοσηλευτών στο δημόσιο ή και της επίταξης ιδιωτικών κλινικών. Ισως αυτό που ήθελε να ακούσει ο πολίτης είναι το «ενισχύω το κράτος επαναδημιουργώντας τις δομές του», όμως έχει χρησιμοποιηθεί ως «φτηνό» σύνθημα, ένθεν κακείθεν επί σειρά δεκαετιών, οπότε δεν πείθει και πολλούς.
Πάμε και στην επόμενη μέρα: Τα κράτη, δια των κυβερνήσεών τους, είναι αυτά που καλούνται να λύσουν το «γρίφο» της κρίσης του κορωνοϊού. Οι πληγές στην οικονομία είναι ήδη φανερές και σύμφωνα μα τους πιο ειδικούς θα είναι ανεπανόρθωτες για τους επόμενους μήνες, ακόμη και όταν περιοριστεί ή κάνει τον κύκλο της η πανδημία. Πόσο μακριά ή πόσο κοντά είναι αυτός το τέλος, ουδείς μπορεί να γνωρίζει ακόμη, αυτό όμως που είναι δεδομένο είναι ότι η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 θα μοιάζει με ένα απλό... συνάχι, μπροστά σε όσα θα συμβούν από εδώ και πέρα.
Οι αποφάσεις μοιάζουν με μονόδρομο: Χαλάρωση του συμφώνου σταθερότητας, άρση της λιτότητας, νέο πακέτο κονδυλίων που θα ξεπεράσει σε πρώτη φάση τα 40 δις ευρώ για την αντιμετώπιση της κρίσης και συνεχίζουμε… Οικονομικές ενέσεις σε επιχειρήσεις, φοροελαφρύνσεις ή φοροαπαλλαγές και αλλαγή πολιτικής των τραπεζών στα κόκκινα δάνεια. Αλλά και κάτι που ακόμη δεν έχουμε ακούσει: Ρευστότητα στην αγορά! Στοιχεία που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε: Πού θα οδηγούσε η λογική της «αυτορρύθμισης της αγοράς» αν δεν ήταν τα κράτη να αποφασίσουν γι’ αυτή τη δέσμη μέτρων; Και για να το προχωρήσω λιγάκι: Χρειάζεται μια τέτοια κρίση για να καταλάβουμε, μέσα στην τρέλα των ημερών, την έννοια της ατομικής ευθύνης, του δημοσίου συμφέροντος και της χρησιμότητας του μπ… του κράτους;
Από τη σημερινή (18/3) Metrosport
