Η δικαιοσύνη του ποδοσφαίρου έδωσε στον Αρη αυτό που πραγματικά άξιζε. Αυτή τη βαριά ήττα με 3-0 από τη Μόλντε και τον έφερε… απέναντι του φάσμα αποκλεισμού από τα Playoffs του Europa League.
Ωστόσο, το ζητούμενο δεν είναι μόνο ο στόχος της ευρωπαϊκής διάκρισης γιατί αυτός φάνταζε εκ των προτέρων εξαιρετικά δύσκολος, όσο η μηδενική βελτίωση της ομάδας.
Γιατί στην Κύπρο απέναντι στην ΑΕ Λεμεσού δεν πλήρωσε την αγωνιστική ανυπαρξία της, χθες όμως, απέναντι στη Μόλντε που της φέρθηκε με κυνικό τρόπο, είδε την άλλη όψη του νομίσματος. Είναι για παράδειγμα άξιο προβληματισμού το γεγονός ότι για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι η άμυνα ήταν απούσα. Ο Κόρχουτ παραμένει εκτός… γενικώς, ο Σούντγκρεν εξαφανίστηκε στην άμυνα. Σε αυτούς προστέθηκε και ο Ροζ.
Κυρίως όμως, ο Αρης υστερεί στο κομμάτι της συνοχής και της ομοιογένειας. Θα περίμενε κανείς από μια ομάδα η οποία δεν άλλαξε πολύ στην 11αδα της, να παρουσιαζόταν πιο ομοιογενής.
Συνέβη το αντίθετο. Τσαπατσουλιά, επιπολαιότητα και λάθη που δεν βλέπει κανείς ούτε στα ερασιτεχνικά Πρωταθλήματος. Ο δε Παντελίδης δείχνει ξεκάθαρα ότι κακώς πιστεύει στον Μάρτιν Τόνσο, καθώς ο Αργεντίνος παραμένει ξένο σώμα στην ομάδα. Προφανώς και θα πρέπει να εξηγηθεί (από τον προπονητή) μη χρησιμοποίηση του Ντουάρτε, ενώ η περιθωριοποίηση του Μαρτίνες (εκ του αποτελέσματος) αποδεικνύεται κακή απόφαση. Εκτός κι αν ικανοποιεί η λειτουργία της ομάδας στην επίθεση.
Τώρα, αν γίνονται θαύματα θα φανεί ανήμερα της Παναγιάς στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Ο χθεσινός Άρης δεν μπορεί ούτε καν να το ονειρευτεί. Και ανεξάρτητα από τις τοποθετήσεις που υποδηλώνουν αισιοδοξία, η εικόνα είναι αδιάψευστος μάρτυρας.
ΥΓ: Ανεξαρτήτως των ενστάσεών μου για τον προγραμματισμό του ταξιδιού στη Νορβηγία, η εικόνα δεν δικαιολογείται κι αυτό ισχύει για όλους.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport