Η διατήρηση των κανόνων ευγενείας προφανώς δεν στοιχειοθετεί το πακέτο δεδομένων που μπορεί να οδηγήσει στη συμφωνία μεταξύ ΦΙΜΠΑ και Ευρωλίγκα και κατ’ επέκταση στην αποφυγή του… αναπόφευκτου σχίσματος στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είναι εξίσου φανερό ότι ακόμη κι αν τα βρουν στο κομμάτι της «ιδιοκτησίας» ομάδων, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμφωνήσουν και στη μοιρασιά των χρημάτων.
Εκεί βρίσκεται η ουσία και ήταν απολύτως λογικό να μην αναφερθεί στις επίσημες θέσεις των δύο αντιμαχόμενων πλευρών. Το ζήτημα είναι οικονομικό και αντανακλά στο αγωνιστικό. Η Ευρωλίγκα θέλει να διατηρήσει τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης, δεν θέλει συνέταιρο. Η ΦΙΜΠΑ δεν αντέχει να είναι ο φτωχός συγγενής, με εξαίρεση το Ευρωμπάσκετ, δεν έχει να παρουσιάσει κάτι σοβαρό σε επίπεδο διεθνών διοργανώσεων και ως επίσημος φορέας του αθλήματος απαιτεί να πάρει το κομμάτι που της αναλογεί τόσο σε επίπεδο εντυπώσεων αλλά κυρίως σε οικονομικό. Ξέρει επίσης ότι με την υπάρχουσα κατάσταση, δεν είναι τόσο απλό να προσεγγίσει εμπορικούς συνεργάτες/υποστηρικτές μη έχοντας υπό τη σκέπη της (έστω) τις μεσαίες δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Η τελευταία συνάντηση επιβεβαίωσε ότι καμία πλευρά είναι διατεθειμένη να κάνει υποχωρήσεις σε βαθμό να δημιουργούν συνθήκες συνεργασίας. Μάλλον κατατέθηκαν (από την Ευρωλίγκα) περισσότερα αιτήματα συγκριτικά με τα προηγούμενα, ενδεχομένως αυτό να σχετίζεται με τη διαπραγματευτική πολιτική του Τζόρντι Μπερτομέου. Η δε ΦΙΜΠΑ δεν θα επιμείνει για το καλεντάρι – ασχέτως του αν αυτός ήταν ο λόγος έναρξης της διαμάχης διότι και οι πέτρες ξέρουν ότι αυτή ήταν η αφορμή – για τις εθνικές ομάδες αν πάρει το κομμάτι που αναφέραμε παραπάνω.
Το ζήτημα είναι καθαρά οικονομικό. Η Ευρωλίγκα θέλει να έχει τη βιτρίνα διότι αυτή της παρέχει τη δυνατότητα εξασφάλισης και διαχείρισης των χρημάτων που αναλογούν (σ. σ. από διαφημιστικά πακέτα, τηλεοπτικά δικαιώματα κλπ.) στο πρώτο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Γνωρίζει επίσης ότι είναι αναγκαίο να διατηρήσει και τη δεξαμενή ομάδων που θα ζουν αιωνίως με το όνειρο της συμμετοχής στην Ευρωλίγκα. Τούτο είναι απαραίτητο για δύο λόγους. Καταρχήν για να είναι συνεπής στο πλαίσιο της συμφωνίας της με την IMG (σ. σ. πάλι μιλάμε για λεφτά) και δεύτερον, για να αποτρέψει κάθε ενδεχόμενο ισχυροποίησης της ΦΙΜΠΑ. Διότι αν η ΦΙΜΠΑ αποκτήσει τις ομάδες που βρίσκονται στο αμέσως επόμενο επίπεδο (αγωνιστικά, οικονομικά και εμπορικά) από τους «11» ισχυρούς, μπορεί να υπάρξουν αποστάτες. Ο Μπερτομέου δεν είναι χαζός. Ξέρει ότι μέσα στο γκρουπ των έντεκα, υπάρχουν ομάδες που δεν θέλουν να τον βλέπουν αλλά υποχρεούνται να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να κάνουν business μαζί του.
Στο αισιόδοξο σενάριο αυτό της ύπαρξης περιθωρίων συμφωνίας κι επειδή κατέπεσε το αίτημα της κατάργησης του Eurocup μέσω της αύξησης (σε 24) των ομάδων της Ευρωλίγκα, οι δύο πλευρές μπορούν να συμφωνήσουν μόνο στο εξής: Αύξηση των ομάδων της Ευρωλίγκα μεταξύ 24 και 32, κατάργηση του Eurocup και ανάδειξη του Basketball Champions League σε δεύτερη διασυλλογική διοργάνωση.
Εν τέλει, ακόμη κι αν οι δύο πλευρές ρίξουν νερό στο κρασί τους, δεν θα το κάνουν… for the love of the game όπως ευαγγελίζονται. Θα υποχρεωθούν να το πράξουν για τους παραπάνω λόγους. Αρκεί φυσικά να συμφωνήσουν οι οικονομικοί υποστηρικτές.
