Mεγάλη πλάκα έχουν κάποιοι οπαδοί του Παναθηναϊκού. Ενώ όταν συζητούν μεταξύ τους παραδέχονται ότι η ομάδα τους έχει πολλά τρωτά σημεία, όταν τους το λέει κάποιος που δεν είναι Παναθηναϊκός τσιτώνονται. Ενώ καθόλου σίγουροι δεν ένιωθαν ότι θα πάρει η ομάδα τους Πρωτάθλημα, ακόμη και με τη λήξη του πρώτου γύρου της κανονικής περιόδου, όταν τους λέει κάποιος άλλος ότι, τώρα που “ξεφουσκώνει”, πιο πιθανό είναι να μείνει εκτός πρώτης δυάδας, φανατίζονται και φωνάζουν ότι το έχουν σίγουρο.
Αν ήταν πιο ρεαλιστές, θα είχαν συνειδητοποιήσει και θα είχαν παραδεχτεί ότι σ' αυτόν τον πρώτο γύρο οι άλλοι “μεγάλοι” έχασαν πολλούς βαθμούς πληρώνοντας τις αδυναμίες τους, ενώ ο Παναθηναϊκός δεν πλήρωσε τις δικές του και έχασε λιγότερους, είτε γιατί τον βοήθησε υπερβολικά η τύχη, είτε γιατί ευνοήθηκε από κάποιες λανθασμένες διαιτητικές αποφάσεις, είτε γιατί συνέβαιναν και τα δύο. Κορυφαίο παράδειγμα με συνδυασμό των δύο... συμμάχων του Παναθηναϊκού, το ματς με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο. Με έναν μαγικό -και άδικο- τρόπο, το 0-3 “έγινε” 1-1. Ακόμη ένα, το 2-1 με την ΑΕΚ. Για να “γυρίσει” ο Παναθηναϊκός το ματς χρειάστηκε να... πέσουν από τον ουρανό και χωράει και πολλή συζήτηση αν ήταν όντως πέναλτι και τα δύο.
Το έχω καταγράψει κι άλλες φορές: Στον ΠΑΟΚ διαπιστώνω με χαρά ότι οι οπαδοί είναι πιο ώριμοι. Κανείς, μα κανείς, δεν δικαιολόγησε την ομάδα για τις “αυτοκτονίες” της. Ούτε στην ατυχία τις απέδωσε, ούτε στους διαιτητές, ούτε πουθενά αλλού. Ακόμη, κανείς δεν μεγαλοποίησε τις επιτυχίες της και κανείς δεν άρχισε να πετάει στα σύννεφα όταν κάποια στιγμή συνήλθε και έκανε το νικηφόρο σερί. Αρχισαν το Πρωτάθλημα και παραμένουν μέχρι σήμερα προσγειωμένοι. Εχουν επίγνωση των δυνατοτήτων της ομάδας τους, δεν τεντώνουν τον πήχη των απαιτήσεών τους και, το κυριότερο, ενώ βρίσκονται σταθερά και μαζικά στο πλευρό του Λουτσέσκου και των παικτών, δεν μασάνε τα λόγια τους και κάνουν, όποτε χρειάζεται, αυστηρή κριτική. Ακόμη και μετά από νίκες. Γιατί δεν δέχονται η όποια νίκη να κρύβει τα κενά του ρόστερ και τις ανάγκες για ενίσχυση. Ούτε τα λάθη των παικτών και του προπονητή.
Τα βλέπουν όλα, τα αντιλαμβάνονται όλα και τα λένε όλα, γιατί δεν καταδέχονται να τα αποσιωπήσουν, αλλά και γιατί έχουν την ελπίδα ότι η δική τους αίσθηση, η δική τους άποψη, το δικό τους μήνυμα, θα φτάσει σ' εκείνους που παίρνουν τις κρίσιμες αποφάσεις για την ομάδα. Το αν ο Ιβάν επηρεάζεται από τη γνώμη του κόσμου είναι κάτι άλλο. Προσωπικά, πιστεύω ότι πάντα την υπολογίζει.
Το να υφίσταται σοβαρή κριτική (και αυτοκριτική) σε μια ομάδα και το να μην κουκουλώνονται οι αδυναμίες και οι παθογένειές της δεν είναι αρνητισμός, όπως θέλησαν να μας πουν κάποια (“πριμοδοτούμενα” ή και αυτόκλητα) παπαγαλάκια της ΠΑΕ. Είναι υγεία. Το γνώθι σαυτόν είναι αρετή. Χωρίς να ξέρεις ποιος αληθινά είσαι, δεν μπορείς να βελτιωθείς. Κι ο κόσμος του ΠΑΟΚ μένει πάντα πιστός στην ομάδα, πάντα ελπίζει, πάντα είναι αισιόδοξος, πάντα δίνει τη δική του μάχη, αλλά δεν γουστάρει να στρουθοκαμηλίζει, ούτε να αιθεροβατεί.
ΥΓ. Δεν υπάρχει εύκολο ματς. Αρα και το σημερινό με τον ΟΦΗ στην Τούμπα είναι δύσκολο. Τι πρέπει να κάνουν οι παίκτες του ΠΑΟΚ για να το κερδίσουν, το ξέρουν πολύ καλά. Μόνο ένα να μην ξεχνούν: Από εδώ και πέρα απαγορεύονται οι ανόητες απώλειες βαθμών. Φτάνουν τόσες. Ετσι παιδιά;
