Ο Δημήτρης Δραγώγιας γράφει για το μέλλον της Εθνικής Ισπανίας μετά το πρόωρο «αντίο» της από το Μουντιάλ.
Το μήνυμα για την Ισπανία είχε δοθεί από τον αγώνα με την Ολλανδία. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνέλθει μια ομάδα ακόμη κι όταν πρόκειται για την παγκόσμια πρωταθλήτρια μετά από μια εμφατική νίκη της αντιπάλου στην πρεμιέρα.
Ο Ντελ Μπόσκε δεν μπήκε στη διαδικασία για να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές και το πλήρωσε με μια νέα ήττα από μια πειθαρχημένη και εξόχως ποιοτική ομάδα τη Χιλή. Κάποιοι έκαναν λόγο για τέλος εποχής και ότι αυτή η ομάδα μετά από μια εξαετία που πήρε τα πάντα ήρθε η ώρα να ολοκληρώσει τον κύκλο της.
Ανεξαρτήτως, εμφάνισης αυτή η Ισπανία της οποίας η πορεία ξεκίνησε το 2008 και ολοκληρώθηκε το 2014 θα μείνει στην ιστορία του ποδοσφαίρου ως θρύλος. Όχι μόνο ελέω επιτυχιών, αλλά και επειδή παίκτες σαν τους Τσάβι, Ινιέστα, Τσάμπι Αλόνσο, Βίγια, Τόρες και φυσικά Κασίγιας, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα σταρ σύστεμ γύρω από το οποίο περιστράφηκε επί μακρόν ολόκληρη η ποδοσφαιρική βιομηχανία. Ο εκάστοτε προπονητής εθνικών ομάδων έχει το δυσάρεστο (;) προνόμιο να διαχειρίζεται στην ουσία συστήματα συναδέλφων του και παίκτες που δεν ανήκαν σ’ εκείνον. Ο Ντελ Μπόσκε επιδίωκε να εκπονεί σε κάθε μεγάλη διοργάνωση εκείνα ακριβώς τα συστήματα που εφαρμόζονταν με περισσότερη επιτυχία από τις αντίστοιχες ομάδες που διακρίνονταν. Το passing game για παράδειγμα της Μπάρτσα εφαρμόστηκε το 2010 στην Ισπανία όταν είχε στο βασικό κορμό το δίδυμο Τσάβι, Ινιέστα που μεγαλούργησε. Μετά από την κατάκτηση δυο Euroκι ενός παγκοσμίου κυπέλλου όμως, έρχεται ο κορεσμός. Σε δεύτερη ανάγνωση η κόπωση. Πάνω από όλα όμως, η προβλεψιμότητα της ομάδας. Η κατοχή δεν φόβιζε πια κανέναν. Οι αντίπαλοι περνούσαν από ακτινογραφία ολόκληρο το παιχνίδι της Ισπανίας και δεν την άφηναν περιθώρια. Η κατοχή μπάλας, δε συνδυαζόταν από δημιουργικότητα και η φαντασία εξαντλήθηκε μόνο σε προσωπικές επινοήσεις που έμοιαζαν όμως εξαίρεση κι όχι κανόνας.
Όταν οι πριμαντόνες ήταν σκασμένες με τη Ρεάλ και την Ατλέτικο να παίζουν παράταση στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ο μπαρουτοκαπνισμένος Ινιέστα να χρειάζεται μασάζ πριν από κάθε αγώνα, η παντοδύναμη παγκόσμια πρωταθλήτρια έμοιαζε με θύμα της ενθουσιώδους και ανανεωμένης Ολλανδίας μα και της φιλόδοξης και ποιοτικότατης Χιλής. Σε ένα Μουντιάλ που επιβραβεύεται η ενέργεια, η ταχύτητα και η δύναμη, η Ισπανία είχε να αντιπαραθέσει μόνο την αύρα της αλλά έμοιαζε περισσότερο με γερασμένο λιοντάρι που απλώς βρυχάται περιμένοντας το θάνατο.
Το ποτάμι όμως δε γυρίζει πίσω. Η Ισπανία δημιούργησε πια μια αυτοκρατορία παραγωγής ταλέντων και τώρα ο οποιοσδήποτε εκλέκτορας έχει να επιλέξει τους καλύτερους από ποδοσφαιριστές που μοιάζουν υπερηχητικοί. Κόκε, Ισκο, Μαρτίνεθ, Αλμπέρτο Μορένο, Τιάγκο και πόσοι άλλοι που αν προστεθούν στους 30άρηδες Σέρχιο Ράμος, Καθόρλα, Σίλβα θα οικοδομήσουν ένα σύνολο που θα μοιάζει φόβητρο για τον οποιοδήποτε. Το στοίχημα για τον επόμενο προπονητή της Ισπανίας δεν είναι μόνο η επιλογή του υλικού, αλλά και η σφραγίδα που θα βάλει λαμβάνοντας στοιχεία από την τριάδα Ατλέτικο, Ρεάλ, Μπάρτσα. Δεν είναι εύκολο επειδή πρόκειται για τρεις ομάδες με διαφορετικό στυλ παιχνιδιού. Όταν όμως έχεις θαυμάσια υλικά τότε η κατασκευή ενός ελκυστικού προϊόντος καθίσταται ευκολότερη. Κι αυτή (θα) είναι η μεγαλύτερη πρόκληση.
