Σημαντικό σε πολιτικό, διπλωματικό, αλλά και στρατιωτικό επίπεδο αποτελεί για την ελληνική κυβέρνηση το…κεκτημένο της Κορσικής εν όψει και του σημαντικού ραντεβού της ειδικής Συνόδου της ΕΕ στις 24/25 Σεπτεμβρίου, όπως αποτυπώθηκε τόσο στην κατ ιδίαν συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Εμάνουελ Μακρόν, όσο και στην κοινή διακήρυξη της Ευρωμεσογειακής Συνόδου.
Στην κρισιμότερη ίσως συνάντηση ανάμεσα σε Έλληνα και Γάλλο ηγέτη εδώ και πολλές δεκαετίες, η οποία διήρκεσε πάνω από μία ώρα, τέθηκαν επί τάπητος οι βασικοί άξονες της κυοφορούμενης αμυντικής συμφωνίας, ήτοι ποιες ακριβείς διατυπώσεις θα επιλεγούν για να περιγράψουν την εμβάθυνση της αμυντικής συνεργασίας, αλλά και το ποια οπλικά συστήματα θα προμηθευθεί η Ελλάδα από την γαλλική αγορά. Εάν όλα πάνε καλά, οι κ. Μητσοτάκης και Μακρόν θα συναντηθούν εκ νέου σε λίγες εβδομάδες, πιθανώς επί γαλλικού εδάφους προκειμένου παρουσία των Υπουργών Εξωτερικών και Αμύνης να υπογράψουν τη σχετική συμφωνία.
Η προοπτική, εξάλλου, συμφωνίας για αμοιβαία ρήτρα αμυντικής συνδρομής θεωρείται βέβαιο πως αναδιατάσσει τους συσχετισμούς ισχύος στην ανατολική Μεσόγειο, καθιστώντας σαφές πως το Παρίσι αντιλαμβάνεται πλήρως τον κίνδυνο, που εγκυμονεί η τουρκική επιθετικότητα. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, που κυβερνητικές πηγές μιλούσαν μετά τη συνάντηση για κοινό ενδιαφέρον να εμπεδωθεί μία στρατηγική σχέση ανάμεσα στις δύο πλευρές. Εξ ου και οι δύο ηγέτες, που βρίσκονται στην ίδια όχθη σε ό,τι αφορά στην δυναμική ανάσχεση των αναθεωρητικών επιδιώξεων της Τουρκίας, επαναβέβαιωσαν πως τυχόν απροθυμία του Ερντογάν να απέχει των προκλήσεων, με τις οποίες φλερτάρει επί μακρόν, θα επισύρει βαρύ οικονομικό τίμημα.
Επ αυτού, δε, μοιάζει άκρως ενθαρρυντικό το άρθρο 6 της Κοινής Διακήρυξης του Αζαξιό για την ειρήνη και τη σταθερότητα, καθώς τα 7 Μεσογειακά κράτη – μέλη της Ένωσης, συμφωνούν πως σε περίπτωση που δεν ανασταλεί άμεσα η τουρκική επιθετικότητα η ΕΕ οφείλει να διερευνήσει την πιθανότητα κα επίπροσθετων των ήδη αποφασισθέντων στην άτυπη Σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της Ένωσης στο Γκύμνιχ της Γερμανίας στα τέλη Αυγούστου. Εν ολίγοις, το μήνυμα προς την Τουρκία είναι σαφές: σταματά τις απειλές και ξεκινούν οι συζητήσεις, ειδάλλως ενεργοποιούνται σκληρές κυρώσεις, που θα γονατίσουν την Οικονομία της.
Μολονότι υπήρχε το προηγούμενο χρονικό διάστημα πυκνή επικοινωνία και ανταλλαγή εγγράφων ανάμεσα στα δύο Υπουργεία Αμύνης, οι τελικές λεπτομέρειες για τα εξοπλιστικά παραπέμφθηκαν στο ανώτατο δυνατό πολιτικό επίπεδο, ήτοι στους δύο ηγέτες. Με βάση το δεδομένο πως ο εθνικός προϋπολογισμός δεν είναι ανεξάντλητος, παρ ό,τι έχει «κλειδώσει» μία γενναία αύξηση της αμυντικής δαπάνης, οι δύο άνδρες επεχείρησαν να βρουν την χρυσή τομή με κάποιες από τις ανακοινώσεις, όπως τόνιζαν χθες κυβερνητικά στελέχη, να παραπέμπονται στην πρωιθυπουργική ομιλία του Σαββάτου στο φόρουμ της ΔΕΘ.
Σύμφωνα, πάντως με ασφάλεις πληροφορίες, η ελληνική πλευρά έχει συμφωνήσει στην προμήθεια 18 γαλλικών μαχητικών Rafale, 12 μεταχειρισμένων και 6 νέων, ενώ στο τραπέζι παραμένει και η προμήθεια φρεγατών, τύπου Fremm, χωρίς πάντως να έχει βρεθεί σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πηγές για τα εν λόγω σκάφη η τελική φόρμουλα. Είναι σαφές πως στο εξοπλιστικό σκέλος της συμφωνίας εμπεριέχονται και τα ανταλλακτικά, προκειμένου να καταστούν διαθέσιμα και τα 44 Mirage 2000 – 5.
Την ίδια ώρα, ενδιαφέρον παρουσιάζει η αποστροφή του Κυριάκου Μητσοτάκη περί «έγγραφης συμφωνίας» κατά την τριμερή Σουρανή – Χέκερ – Καλίν στο Βερολίνο, που περιλαμβάνεται στο κοινό αρθρο στους Times, την FAZ κα τη Le Monde. Έμπειρα πολιτικά στελέχη παρατηρούν πως εν μέσω έντονης δραστηριοποίησης της τουρκικής προπαγάνδας, που εννοεί να εμφανίζε την Αθήνα να αρνείται δήθεν τον Ελληνοτουρκικό διάλογο, η τροχιοδεικτική βολή Μητσοτάκη λειτουργεί ως προειδοποιήση προς τον Ερντογάν πως η Αθήνα διαθέτει στοιχεία, που πιθανώς να επιλέξει να τα δημοσιοποιήσει εφ όσον αυτό κριθεί πως εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, για να τεκμηριώσει πως ο πραγματικός αρνητής του διαλόγου είναι η Τουρκία.
Σύμφωνα, πάντως, με καλά πληροφορημένες πηγές, κατά την τριμερή στο Βερολίνο, οι δύο πλευρές βρέθηκαν σε μία συναντίληψη ως προς ένα μορατόριουμ, που περιελάμβανε επιστροφή στο καθεστώς των διερευνητικών επαφών με οριοθετημένο το περιεχόμενο τους, δηλαδή την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, όχι από μηδενική βάση, αλλά «πατώντας» στην όποια πρόοδο είχε καταγραφεί έως το 2016, όταν και εγκαταλείφθηκαν. Βασική προϋπόθεση η αναστολή προκλητικών ενεργειών και αμφισβητήσεων κυριαρχικών δικαιωμάτων, ενώ εκτιμάται πως είχαν προδιαγραφεί σε αρχικό στάδιο πάντως και τα βήματα, που θα οδηγούσαν τις δύο πλευρές στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
