Ιδού ορισμένες σκέψεις, προσωπικές και υποκειμενικές, με αφορμή το... διττό διακύβευμα του αυριανού αγώνα ανάμεσα στον Αρη και τον ΠΑΟΚ:
Δύο μόνο φορές στα χρονικά του ελληνικού ποδοσφαίρου ο ΠΑΟΚ και ο Αρης βρέθηκαν αντιμέτωποι σε έναν αγώνα με έπαθλο ένα τρόπαιο. Στον τελικό του Κυπέλλου του 1970, που τον κέρδισε ο Αρης και στον τελικό του Κυπέλλου του 2003, που τον κέρδισε ο ΠΑΟΚ. Ποτέ άλλοτε δεν χρειάστηκε να μονομαχήσουν οι δυο τους επί 90 λεπτά για να κατακτήσουν έναν τίτλο.
Αύριο παίζουν σε έναν “τελικό” Πρωταθλήματος και η υπεράσπιση του γοήτρου, που, έτσι κι αλλιώς, ισχύει σε όλους ανεξαίρετα τους αγώνες και όχι μόνο στους μεταξύ τους, περνάει σε δεύτερη μέρα. Το όλο ζήτημα είναι πολύ πιο σημαντικό. Ο ΠΑΟΚ θα παλέψει για να κατακτήσει το τέταρτο (πέμπτο στην ουσία) Πρωτάθλημα της ιστορίας του. Ο Αρης, που δεν έχει κανένα, θα παλέψει για να αφήσει τον ΠΑΟΚ στα τρία (τέσσερα στην ουσία). Δηλαδή, έχουμε όντως “τελικό” Πρωταθλήματος, αλλά μόνο για έναν. Τον ΠΑΟΚ που θέλει να γίνει πρωταθλητής. Το κίνητρο του Αρη είναι να... σκοτώσει τον γάιδαρο του γείτονα.
Στη δική μου λογική είναι μικροψυχία, αλλά συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες στον θαυμαστό κόσμο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Για παράδειγμα, ακόμη πλακώνονται μεταξύ τους στην Τότεναμ και οι οπαδοί και οι παίκτες. Αυτοί που ήθελαν να χάσουν από τη Μάντσεστερ Σίτι για να μην πάρει το Πρωτάθλημα η συμπολίτισσα Αρσεναλ κι αυτοί που ήθελαν να κερδίσει η Τότεναμ γιατί η Τότεναμ, όπως και κάθε άλλη ομάδα στον πλανήτη, πρέπει να παίζει πάντα για τη νίκη.
Βέβαια, άλλο είναι να θέλω να χάσω έναν αγώνα για να βλάψω μια τρίτη ομάδα και άλλο να τη βλάψω κερδίζοντάς την σε μεταξύ μας αγώνα. Αρα, στην περίπτωση του Αρη θα αρκούσε το αυτονόητο: Πρέπει να παίξει και σ' αυτό το παιχνίδι για τη νίκη, άσχετα με το ότι δεν έχει κανένα βαθμολογικό ενδιαφέρον. Τελεία και παύλα. Δεν χρειαζόταν καν το πρόσθετο κίνητρο να εμποδίσει τον ΠΑΟΚ να κατακτήσει έναν ακόμη Πρωτάθλημα.
Η δική μου λογική και η δική μου ηθική θέλουν νικητή στον τελικό του Κυπέλλου τον Αρη και όχι τον Παναθηναϊκό. Δεν θα δω τον τελικό του Κυπέλλου με την ευχή μην τυχόν τον κερδίσει ο Αρης. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω καζούρα σε κανέναν Αρειανό επειδή η ομάδα του θα έχει χάσει το Κύπελλο. Ούτε θα αισθανθώ ανώτερος ως ΠΑΟΚτσής επειδή ο Αρης έμεινε στο ένα Κύπελλο και δεν τα έκανε δύο. Εμένα με ενδιαφέρει να μην πάρουν ποτέ, αν είναι δυνατόν, άλλα Πρωταθλήματα και άλλα Κύπελλα ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε ο Παναθηναϊκός, ούτε η ΑΕΚ, γιατί στη σκιά αυτών των τριών ομάδων βρίσκεται εδώ και 65 χρόνια το ποδόσφαιρο της Θεσσαλονίκης και της υπόλοιπης Ελλάδας. Και τους λόγους τους ξέρουμε όλοι.
Ναι, λοιπόν, ΠΑΟΚ πάνω απ' όλους, αλλά μετά Θεσσαλονίκη, μετά Βόρεια Ελλάδα και μετά Ελλάδα. Αλλά Ελλάδα, διάολε, δεν είναι μόνο η Αθήνα. Κι ύστερα, οι δικοί της τρεις “μεγάλοι” αισθάνομαι ότι είναι οι αντίπαλοί μου. Γιατί γουστάρω να είμαι πρώτος στη χώρα και όχι στην πόλη.
