Πώς το είπε ο Τούντορ μετά το τέλος του αγώνα με τον Πανθρακικό; "Δεν έχω το μαγικό ραβδί για να αλλάζω την εικόνα των παικτών μου". Συμφωνούμε απόλυτα. Ούτε ο Ιβιτς το είχε. Γιατί απλά στο ποδόσφαιρο τα... μαγικά ραβδιά είναι φτηνές δικαιολογίες και αρλούμπες.
Μια εβδομάδα μετά το κάζο της Κομοτηνής, ο ΠΑΟΚ με τις ίδιες απουσίες όχι μόνο κέρδισε εύκολα τον Παναιτωλικό αλλά έπαιξε καλό ποδόσφαιρο στο πρώτο μέρος όταν δηλαδή ο αγωνιστικός χώρος δεν είχε μετατραπεί σε πισίνα. Γιατί είδαμε αυτή την εικόνα; Γιατί ο Ιβιτς έκανε τα αυτονόητα και αυτά που ο Κροάτης απέφευγε να κάνει επιμελώς σε αρκετά παιχνίδια.
Πρώτα απ' όλα το σύστημα που ΑΝΕΔΕΙΞΕ και ατομικά στοιχεία παικτών. Με τεράδα πίσω, ο Λέοβατς δεν χρειάστηκε να βγάλει τη γλώσσα του ανεβοκατεβαίνοντας την πτέρυγα και το έκανε όταν έπρεπε και έβλεπε ότι η ομάδα ανέβαινε.
Ο Σέρβος τεχνικός επέλεξε δυο γρήγορα χαφ δίπλα στον Τζιόλη στο κέντρο. Τον παροπλισμένο Κάτσε που χθες εξέθεσε ανεπανόρθωτα τον Κροάτη. Χρήσιμο εργαλείο, ασταμάτητος. Μαζί με τον Χαρίση επέτρεψαν στον Τζιόλη επίσης να κάνει μετά από καιρό και πάλι ένα καλό παιχνίδι.
Και φυσικά είδαμε τον Κλάους να δημιουργεί φάσεις, να σκοράρει και να εκμεταλλεύται τις εξαιρετικές ασίστ του... Βιτόρ. Άλλη μια έμπνευση του Ιβιτς. Αν και δοκίμαζε τον Μαλεζά στις προπονήσεις, επέλεξε τον Πορτογάλο και τον δικαίωσε. Κανείς δεν πανηγυρίζει για τη νίκη. Αλλά είναι δεδομένο ότι ο ΠΑΟΚ πήρε τον πρώτο από τους πέντε τελικούς που του απέμειναν και κυρίως ψυχολογία.
Χωρίς μαγικά ραβδιά, φτηνές δικαιολογίες. Ότι δηλαδή μας είχε μάθει ο Κροάτης. Και με τον ΠΑΟΚ να προηγείται αλλά και να διευρύνει το σκορ. Ότι για παράδειγμα δεν έγινε στην Κομοτηνή ή μάλλον ΚΑΙ στην Κομοτηνή.