Σχεδόν πριν από έναν χρόνο συζητούσα με Ελληνα ποδοσφαιριστή που αγωνίζονταν σε ομάδα του εξωτερικού, δανεικός. Μου μετέφερε τον προβληματισμό του για την απόφαση που θα έπρεπε να πάρει όταν θα τελείωνε ο δανεισμός του. «Προτιμώ να αγωνιστώ ακόμη και στη Β’ κατηγορία της Αγγλίας ή της Ιταλίας, παρά να επιστρέψω στην Ελλάδα» μου έλεγε. Τα λόγια του ήταν γεμάτα παράπονο για τα όσα βιώνει ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στο εγχώριο Πρωτάθλημα της Super League1. Από τις συμπεριφορές και την ασυνέπεια των παραγόντων, από την αθλητική κουλτούρα των φιλάθλων και τις ακραίες πολλές φορές θέσεις των media.
Η άποψη αυτή δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα, αλλά ο κανόνας. Λίγα ελληνόπουλα αισθάνονται βολικά αγωνιζόμενα στο Πρωτάθλημα, γι’ αυτό και προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξενιτευτούν. Για να αναπνεύσουν καθαρό επαγγελματικό αέρα, να κερδίσουν τον σεβασμό και να απολαύσουν το χόμπι τους που το έκαναν επάγγελμα. Ναι, τα λεφτά είναι ένα κίνητρο, αλλά όταν μπαίνουν στο ζύγι της απόφασης δεν είναι αυτά που έχουν το μεγαλύτερο ειδικό βάρος. Θα συμφωνήσω ότι το ποδόσφαιρο από τη φύση του είναι ένα δύσκολο επάγγελμα. Ότι εκτός από το ταλέντο χρειάζονται και τεράστιες ψυχικές αντοχές προκειμένου να φθάσει ένας αθλητής στην καθιέρωση και την επιτυχία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι ποδοσφαιριστές είναι υποχρεωμένοι, όπως και κανένας εργαζόμενος, να εργάζονται σ’ ένα τοξικό περιβάλλον. Οπου ισοπεδώνονται χωρίς λόγο και αιτία χαρακτήρες, προσωπικότητες και κατ’ επέκταση επαγγελματικές καριέρες. Γιατί η αναξιοκρατία, με δεδομένο ότι το ποδόσφαιρο είναι το αποτύπωμα της ελληνικής κοινωνίας, έχει ριζώσει και στις ομάδες.
Ολες αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό παρακολουθώντας τον προχθεσινό αγώνα της Εθνικής Νέων κόντρα στην Ιρλανδία. Αγώνα που έγινε για τον 5ο προκριματικό γύρο Elite του Eυρωπαϊκού Πρωταθλήματος U19. H Eθνική με προπονητή τον Τάσο Θέο πήρε την πρόκριση για την τελική φάση.
Τρεις από τους 20 ποδοσφαιριστές, Κεραμίτσης, Μπότης και Κούτσιας κάνουν ήδη καριέρα σε ομάδες του εξωτερικού. Οι υπόλοιποι 17 αγωνίζονται σε ελληνικές ομάδες (οι 10 στον ΠΑΟΚ, προϊόν των άριστα οργανωμένων υποδομών), αλλά λογικά λίγοι από δαύτους όταν θα μπει το δίλλημα για το επόμενο επαγγελματικό τους βήμα, θα επιλέξουν ελληνική ομάδα. Ακόμη κι αν δεν τους μίλησαν οι «ξενιτεμένοι» συμπαίκτες τους στην Εθνική για το πόσο απολαμβάνουν το ποδόσφαιρο μακριά από την τοξικότητα της Ελλάδας, όλο και κάτι θα έχουν ακούσει. Κι αυτή είναι ακόμη μία ήττα του εγχώριου ποδοσφαίρου, η οποία όμως δεν συγκινεί κανέναν.
