Συντετριμμένος
από τον θάνατο του Γιάννη Ιωαννίδη ο
Βαγγέλης Αλεξανδρής μίλησε στο Metropolis
95.5 για το μεγάλο όνειρό του πρώην τεχνικού
του Άρη, που δεν πρόλαβε να υλοποιήσει.
«Δεν μπορείτε
να φανταστείτε πώς αισθάνομαι. Περίπου
πέντε χρόνια πάλευε. Δεν το άξιζε αυτό
το τέλος, καλύτερα να ήταν μία και έξω.
Ταλαιπωρήθηκε και ταλαιπώρησε και την
οικογένειά του. Είναι ένα άδοξο τέλος
για έναν μεγάλο μπασκετάνθρωπο. Στερεύουν
οι λέξεις» είπε αρχικά και συνέχισε:
«Ημουν
φίλαθλος του Άρη και τον έβλεπα. Στο
πρώτο παιχνίδι μου με το παιδικό ήταν
διαιτητής ο Γιάννης και με είχε ξεχωρίσει.
Που να φανταζόμασταν την εξέλιξη. Παίξαμε
μαζί στην εθνική ομάδα πριν γίνω μέλος
του Άρη. Με ξαναείδε το 1969 σε ένα Πανελλήνιο
τεχνικών σχολών, στη ΧΑΝΘ. Είχα συμφωνήσει
να πάω στον ΠΑΟΚ παρότι ήμουν Αρηανός,
αλλά με έπεισαν.
Με τον Γιάννη
δεθήκαμε το 1976 στην προετοιμασία του
Άρη. Είχαμε πάει στο Λιτόχωρο και την
Λεπτοκαρυά. Μετά προέκυψε και η κουμπαριά,
βάφτισε την κόρη μου. Δεν υπήρχε το μυαλό
του Γιάννη. Ο γιατρός είπε δεν ξεκούρασε
ποτέ το μυαλό του και ίσως το έπαθε από
αυτό. Μπορούσε να μιλάει με δέκα άτομα
και να μην χάνει τον ειρμό των σκέψεών.
Όταν πήρε την θέση του προπονητή η ομάδα
λειτουργούσε σαν κομπιούτερ.
Το όνειρό
του ήταν να γυρίσει στη Θεσσαλονίκη.
Περίμενε να τελειώσει τις σπουδές της
η Θεοδώρα. Σύχναζε στο Καφέ Γκρέκο. Μου
είχε πει «ετοιμάσου θα επιστρέψω». Ήθελε
με την έλευσή του να αναλάβει πρόεδρος
στον Άρη για να τον φτιάξουν από την
αρχή. Ήταν μεγάλη ατυχία που δεν τον
ανέλαβε, ήθελε να χτίσει μία νέα
αυτοκρατορία».
