Με την αγωνιστική εικόνα που εμφάνισε στο Καραϊσκάκη, προφανώς, ο Αρης δεν άξιζε τίποτε περισσότερο από αυτό που πήρε. Ενα ολοστρόγγυλο μηδενικό και μια ήττα η οποία βάσει ευκαιριών και αγωνιστικής απόδοσης των δύο ομάδων θα μπορούσε να είχε αποκτήσει μεγαλύτερες διαστάσεις.
Για πολλοστή φορά επιβεβαιώθηκε ότι το δίδυμο των Ροζ-Μπράμπετς στο κέντρο της άμυνας δεν μπορεί να λειτουργήσει ειδικά από τη στιγμή που ο πρώτος εμφανίζεται ανεπαρκής στην κάλυψη του κενού του Φαμπιάνο. Σε αυτή τη δυσλειτουργία συνετέλεσε η εξίσου κακή λειτουργία της δεξιάς πλευράς όπου ο Σάπι Σουλεϊμάνοφ δεν ανταποκρίθηκε ούτε στις τακτικές ευθύνες του και ο Μόζες Οντουμπάτζο έκανε εξίσου κακό παιχνίδι.
Στη δε επιθετική γραμμή, ο Λορέν Μορόν… περπάτησε στους περισσότερους χώρους αλλά έτρεξε ελάχιστα μη κερδίζοντας (έστω) μια μονομαχία από τον Ρέτσο. Η δε προσφορά των ακραίων επιθετικών ήταν εξίσου ελάχιστη. Κι έτσι στο πρώτο ημίχρονο ξέμειναν οι μέσοι μ’ ένα σφουγγαρόπανο στα χέρια να μαζεύουν τα απόνερα που άφηναν οι πισινοί και οι μπροστινοί τους. Μαζί ασφαλώς με τον Χουλιάν Κουέστα ο οποίος τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο ημίχρονο προσπάθησε απελπισμένα να κρατήσει την ομάδα του στο παιχνίδι.
Γι’ αυτό ο Ακης Μάντζιος θέλησε να δώσει πνοή στην ομάδα του με τρεις αλλαγές στην ανάπαυλα αλλά και πάλι δεν πήρε κάτι. Τα ίδια προβλήματα διατηρήθηκαν καθώς ο Ολυμπιακός διατήρησε πλουραλισμό τρόπων έκφρασης στην επίθεση και οι κινήσεις των παικτών του δεν ελέγχονταν από τη μεσοαμυντική γραμμή των «κίτρινων». Η δε είσοδος του Μανού Γκαρθία προς την κατεύθυνση παροχής επιθετικής έκφρασης επίσης δεν έφερε αλλαγές καθώς η πρώτη ουσιαστική φάση του Αρη στο δεύτερο ημίχρονο ήταν εκείνο το σουτ του Γιάννη Φετφατζίδη στο 84’.
Εν τέλει, στην τελευταία (ουσιαστικά) ευκαιρία επιστροφής σε θέση διεκδίκησης της 4ης θέσης, ο Αρης παρουσιάστηκε κακός, με τρομερά αμυντικά κενά, δίχως επιθετικά έκφραση και αποτυγχάνοντας να δώσει νέο… χρώμα στη διαδικασία των Playoffs.
