Μετά τον τελικό του απλού σκιφ, παίρνοντας την πρώτη θέση στην ημιτελική σειρά του, ο Στέφανος Ντούσκος είχε δηλώσει: «Έκανα μία από τις καλύτερες κούρσες της ζωής μου. Έτσι ήταν σχεδιασμένο και έτσι βγήκε. Το πρώτο μεγάλο μου όνειρο έγινε πραγματικότητα. Το ήθελα πάρα πολύ. Τώρα θέλω να διεκδικήσω ένα μετάλλιο και θα το παλέψω. Ευχαριστώ όλους όσους ήταν δίπλα μου, την οικογένεια μου, την Εθνική ομάδα, τον έφορο Εθνικών ομάδων Βασίλη Πολύμερο, τον προπονητή μου Τζιάνι Ποστιλιόνε που με βοήθησε και με έφτασε εδώ που με έφτασε, την Ομοσπονδία, το σύλλογο μου, τον Ναυτικό Όμιλο Ιωαννίνων που δεν θα είχα ξεκινήσει την ενασχόληση μου με την κωπηλασία αν δεν ήταν αυτός, τον γιατρό μου και τον χορηγό μου».
Μετά από αυτές τις απλές, σεμνές και ειλικρινείς ευχαριστίες, έβαλε σαν επίλογο και το κίνητρο που πυρπολούσε στην κυριολεξία την ψυχή του. Έφτανε ένα απλό «θα το παλέψω», αφήνοντας να φανεί ποιος ήταν ο στόχος του.
Κι αυτός ο στόχος δεν ήταν τίποτε άλλο από την κορυφή. Ο Στέφανος κράτησε το λόγο του. Πάλεψε και κατάφερε να ανέβει σε αυτή την κορυφή. Μαζί του στην ίδια κορυφή, ανέβασε και την πατρίδα του, την ασφυκτιούσα και χαμοπατημένη αυτή την περίοδο Ελλάδα, η οποία χρειαζόταν όσο τίποτε άλλο οξυγόνο. Μια ανάσα. Ο λεβέντης Ηπειρώτης, της την έδωσε απλόχερα. Το παγκόσμιο βλέμμα, η αναγνώριση και η συμπάθεια μέσα από τον άθλο του, βοήθησαν την πατρίδα του να σηκώσει το κεφάλι ψηλά. Η παγκόσμια προβολή και αναγνώριση ήταν το ωραιότερο δώρο που μπορούσε να της προσφέρει. Στέφανε σε ευχαριστούμε!
