Τον Σπύρο Φωκά αποχαιρέτησαν, συγγενείς και φίλοι στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Πρώτες στην κηδεία του ηθοποιού έφτασαν η σύζυγός του Λίλιαν και η θετή κόρη του, Κωνσταντίνα, ντυμένες με λευκά σακάκια.
Ο σπουδαίος ηθοποιός έφυγε από τη ζωή το πρωί της Παρασκευής 10 Νοεμβρίου σε ηλικία 86 ετών. Ο Σπύρος Φωκάς έδινε για πολύ καιρό, τη δική του μάχη σε κέντρο αποκατάστασης, όπου και διέμενε τους τελευταίους μήνες, έχοντας έρθει αντιμέτωπος, μεταξύ άλλων, με σοβαρά αναπνευστικά και κινητικά προβλήματα.
Κατά την έξοδο του φέρετρου από την εκκλησία και με συνοδεία μουσικών οργάνων, η σύζυγος του αγαπητού ηθοποιού προχώρησε σε ένα ζεϊμπέκικο, ως ένδειξη αγάπης και σεβασμού στον Σπύρο Φωκά, λίγο αφότου ακούμπησε το κεφάλι της στο φέρετρό του. Το εν λόγω τραγούδι λέγεται «Παίξε ένα ζεϊμπέκικο να φύγω» και τους στίχους τους είχε γράψει ο ίδιος ο ηθοποιός, ενώ τη μουσική ο Παύλος Ρηγάτος.
Όλοι χειροκροτούσαν ρυθμικά κι η Λίλιαν Φωκά του φώναξε «γεια σου ρε μάγκα». Στη συνέχεια, η σύζυγός του ξέσπασε εναντίων όσων δεν σέβονται τους ηθοποιούς, «αφήνοντάς τους να πεθάνουν στην ψάθα» και τόνισε πως θα δώσει τον δικό της αγώνα για να μη συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.
Δείτε το βίντεο:
Πιο συγκεκριμένα, η σύζυγος του Σπύρου Φωκά είπε: «Αυτός είναι ένας μεγάλος Έλληνας. Αυτό να πείτε μόνο, τίποτα άλλο. Και δίνω τα συλλυπητήριά μου στο κράτος. Και τώρα και πριν, όχι μόνο για αυτόν εδώ που τίμησε την Ελλάδα και σήκωσε τη σημαία ψηλά όπως η Ειρήνη Παπά, ο Θεόδωρος Τρουμπάνης και δυο τρεις άλλοι. Κάντε κάτι για αυτούς τους ανθρώπους που πόνεσε η ψυχή τους για να βλέπει ο κόσμος και να χαίρεται και να βγάζει συναισθήματα. Αυτό το λειτούργημα που έκανε δεν είναι επάγγελμα. Είναι θάνατος όταν δεν αναγνωρίζεται και ζωή, όταν παίζει. Αυτόν τον αφήσανε σε μια ηλικία δημιουργική, όταν έκανε τα παιδιά του και μετά τον αφήσανε να πεθάνει στο Καλαμάκι Κορινθίας από πλήξη. Μην τους αφήνετε αυτούς τους ανθρώπους κύριοι τάδε και τάδε και τάδε. Έκλαψε πολύ για την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια κι έλεγε "αχ Ελλάδα μου καημένη κι Αθήνα μου όμορφη, πού είσαι;"» και στη συνέχεια πρόσθεσε:
«Προχωρήστε ρε μπροστά, αγκαλιάστε αυτά τα πλάσματα που δίνουν ψυχή και καρδιά όταν παίζουν κι όταν πάτε εσείς στο σανίδι να τους δείτε, δεν ξέρετε πριν τι μπορεί να έχει συμβεί. Ο Οδυσσέας Σταμούλης έχασε το παιδί του πριν και βγήκε για να παίξει. Δεν έχει δεν μπορώ. Δεν είναι στο γραφείο να πουν "δεν μπορώ να έρθω σήμερα". Αυτό και μόνο θα έπρεπε να έχει ενεργοποιήσει το Υπουργείο Πολιτισμού κλπ. Ας ξεκινήσουνε πια με αυτούς τους ανθρώπους, γιατί χωρίς τέχνη θα πεθάνουμε ρε. Χωρίς μουσική, τραγούδια, χορό, χωρίς αυτά, στο τέλος θα μας έχουν με μάσκες οξυγόνου για να ζούμε. Προχωρήστε άνθρωποι των δυνάμεων και κάντε το σωστό, οι ηθοποιοί είναι οι μεγαλύτερες ψυχές του κόσμου. Αυτές τις ψυχές τις καταδικάσανε. Εγώ θα κάνω μεγάλο αγώνα για αυτούς, γιατί το οφείλω στον Σπύρο μου, την Άννα (Φόνσου), τον άλλο Σπύρο (Μπιμπίλα), γιατί αυτοί οι άνθρωποι πεθαίνουνε στην ψάθα. Πεθαίνουνε και μετά τους κλωτσάνε να δουν αν έχει πεθάνει ο σκύλος».
Η σύζυγός του, είχε περιγράψει τις τελευταίες στιγμές του ηθοποιού, αποκαλύπτοντας ότι «έσβησε» μέσα στην αγκαλιά της: «Ο Σπύρος τον τελευταίο καιρό υπέφερε. Υπέφερε από πόνους, ταλαιπωρήθηκε πολύ. Ήταν αετός ο Σπύρος και είχε την καρδιά ενός λιονταριού και το πέταγμα ενός αετού» τόνισε η Λίλιαν Φωκά, μιλώντας τις προάλλες στο MEGA.
Όπως είπε η ίδια, ο Σπύρος Φωκάς πέθανε στην αγκαλιά της: «Μου κούνησε το κεφάλι κι έφυγε. Τέτοιον άνθρωπο στη ζωή κανείς δεν θα συναντήσει. Έσπασε το καλούπι, τελειώσαμε. Ούτε σαν ηθοποιό ούτε σαν άνθρωπο». «Παίξε ένα ζεϊμπέκικο να φύγω» Ο Παύλος Ρηγάτος στη δημοσίευση με την οποία αποχαιρετούσε τον Σπύρο Φωκά, μίλησε για το τραγούδι που είχαν κάνει μαζί. Όπως είχε αναφέρει: «Μας ένωσε η μουσική κάποια στιγμή, μου έδωσε ένα στίχο του και αυτό ήταν, του έβαλα μουσική και έτσι φτιάχτηκε το τραγούδι “παίξε ένα ζεϊμπέκικο να φύγω”. Αυτό ήταν από τότε μέχρι και σήμερα η αγάπη μας παρέμενε διαρκής και θα συνεχίσει για πολλούς από εμάς. Σπύρο σε ευχαριστώ προσωπικά για την μεγάλη προσφορά σου στον χώρο του θεάματος και της τέχνης».
