Ο τρόπος με τον οποίο «διαχειρίστηκε» το χθεσινό παιχνίδι ο Λουτσέσκου, απέναντι σε μια ομάδα που παραδοσιακά «υποκλίνεται» στην δική του, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση πίστευε και ήθελε να αποδείξει ότι βρίσκεται σε καλό φεγγάρι με την τελευταία εμφάνιση της και το θετικό αποτέλεσμα που πήρε, ολοφάνερα οδηγούσε και μάλιστα μονοσήμαντα σε μία κατεύθυνση.
Εάν θέλετε ήταν κι ένα μήνυμα με το οποίο ο πολύπειρος Ρουμάνος αποκάλυπτε το σκεπτικό του, που εδώ και αρκετό καιρό δεν ήταν άλλο, από την αξιοποίηση όλων των παικτών που διέθετε το ελλιπές ρόστερ του. Πίστευε – και μέχρι στιγμής δικαιώνεται – πως μπορούσε να πάρει από όλους ότι καλύτερο είχαν.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που έπαιξε με την φωτιά δίνοντας ευκαιρίες ακόμη και σε κάποιους που αποδείκνυαν ότι δεν μπορούσαν γιατί αυτό ήταν το ταβάνι τους (ας μην αναφερθούμε σε ονόματα). Έ
νας λόγος ακόμη πέρα από το γεγονός του ρηχού ρόστερ ο οποίος τον εξωθούσε να βρει λύσεις εισπράττοντας το 100% των δυνατοτήτων από όλους τους παίκτες του, ήταν οι πολύ σημαντικές υποχρεώσεις που υπήρχαν για να διατηρήσει η ομάδα την επαφή της με τους στόχους που είχε.
Έτσι «έπεσε με τα μούτρα» σε μια προσπάθεια ανύψωσης ηθικού και αναθέρμανσης κινήτρου, χωρίς να εξαιρέσει κανέναν. Μέχρι στιγμής όπως προαναφέραμε τα καταφέρνει.
Το δείχνει και η προσαρμογή των εφεδρικών στο συγκεκριμένο «δόγμα»: «όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα αλλά και τις ίδιες ευκαιρίες».
Η ομάδα απέκτησε έτσι έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα (ή μέταλλο όπως συνηθίζεται να λέγεται) και μια σταθερότητα αξιοσημείωτη, που είχε σαν συνέπεια να έρθουν καλά αποτελέσματα, τα οποία άλλες φορές θα χαρακτηριζόντουσαν απρόβλεπτα.
Απομακρυνόμενοι ωστόσο από την «φιλοσοφία» του Ρουμάνου και μένοντας στο χθεσινό παιχνίδι, δεν έχουμε παρά να αποδεχθούμε (όχι μόνο εξαιτίας των αποτελεσμάτων), ότι η ομάδα που μόλις προχθές πέρασε μέσα από ένα ευρωπαϊκό «καμίνι», παρουσιάστηκε χθες και παρά τις πολλές απουσίες και τα προβλήματα της τελευταίας στιγμής, έτοιμη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός ομολογουμένως δύσκολου εκτός έδρας αγώνα.
Ο αντίπαλος της με ιδιαίτερα κίνητρα να ξορκίσει αφενός μια απίστευτη σε βάρος του παράδοση, αλλά και να πατήσει σταθερά στα πλέι οφ, δεν κατάφερε να λυγίσει το σχήμα με τις εφεδρίες και τον τρόπο με τον οποίο το διαχειρίστηκε ο Ραζβάν.
Ο χθεσινός ΠΑΟΚ λοιπόν με τη νίκη του υπερασπίστηκε θα μπορούσαμε να πούμε τα...«ιερά και όσια», αν είναι συμβατό να χαρακτηρίσουμε έτσι το υπέροχο κλίμα και την ιδανική ψυχολογία ολόκληρης της οικογένειας του ΠΑΟΚ, μετά την ιστορική «είσοδο» στους οκτώ της Ευρώπης και την διατήρηση μιας παράδοσης όπως αυτή που δεν λέει να σπάσει, με τον ίδιο αντίπαλο.
Ξέχωρα βέβαια και ότι ξεκίνησε τα πλέι οφ με δύο νίκες. Χθες μπορεί να μην είχε την κατοχή, είχε όμως τις ευκαιρίες, την καλή ψυχολογία και την σοβαρότητα και την σταθερότητα που αναφέραμε εισαγωγικά. Η νέα επιτυχία του στο πρωτάθλημα θα μπορούσε να σημαίνει πολλά αν δεν υπήρχαν βέβαια οι Μανούχοι. Η διαφορά θα μειωνόταν και ο εφιάλτης θα έριχνε άγκυρα στο λιμάνι.
Πάμε όμως στην ατομική απόδοση των νικητών. Πολύ καλός ο Πασχαλάκης. Κορυφαίος όλων ο Ίνγκασον. Μέσα στους διακριθέντες ο νεαρός Λύρατζης. Φιλότιμος ο Σίντκλεϊ. Τσιγγάρας και Κούρτιτς κράτησαν παρά την πίεση γερά τον αξόνα και βύθισαν στην απελπισία και στη μετριότητα το μεγάλο αστέρι που παρέταξε ο Οφρυδόπουλος την τελευταία στιγμή (Κριχόβιακ).
Ο Ζίβκοβιτς βοήθησε πολύ την άμυνα του. Προσπάθησε ο Ζαμπά. Εξαιρετική η εκτέλεση από τον Τσόλακ, μετά την αριστουργηματική πάσα του Μιτρίτσα. Ο τελευταίος θα μπορούσε εάν δεν είχε το πρόβλημα τραυματισμού, να αποτελέσει την μεγαλύτερη πηγή κινδύνων για ένα δεύτερο γκολ σε βάρος της Ένωσης.
Περίεργη η διαιτησία του Δανού, ο οποίος έδειχνε μια χωρίς λογο προκατάληψη σε βάρος του ΠΑΟΚ. Αφήσαμε για τον επίλογο την επανεμφάνιση του Βαρέλα, η οποία απέδειξε δύο πράγματα. Πρώτον ότι ο Φερνάντο είναι πάντα μια καλή λύση και δεύτερον πόσο μετράει ο λόγος του Λουτσέσκου στον Ιβάν.
