Λένε ότι η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια σε λέξης για να περιγράψει σε απόλυτο βαθμό ένα γεγονός. Να αποτυπώσει τα συναισθήματα και το μεγαλείο ενός ανθρώπου.
Υπάρχουν όμως στιγμές που οι λέξεις φαντάζουν φτωχές. Μικρές και ασήμαντες προκειμένου να αποτυπώσουν τα συναισθήματα για την απώλεια ενός σημαντικού ανθρώπου και να βοηθήσουν όλους εκείνους που δεν τον γνώρισαν να καταλάβουν, έστω λίγα πράγματα για την προσφορά του.
Ο Σόλων Υψηλάντης, η εμβληματική μορφή του Αρη, απεβίωσε σε ηλικία 93 χρόνων. Ο άνθρωπος για τον οποίο έχουν να λένε μόνο καλά λόγια χιλιάδες φίλοι του Αρη οι οποίοι είτε τον γνώρισαν, είτε κάτι άκουσαν για την προσφορά του, θα μνημονεύεται για πάντα από τους Αρειανούς.
Εχω την άποψη ότι λίγοι άνθρωποι συνδέθηκαν τόσο πολύ με τον «κιτρινόμαυρο» σύλλογο. Είχε προσφορά δυσανάλογη από τις αμοιβές του, γιατί ο σύλλογος τον οποίο υπηρέτησε ως αθλητής ήταν η ίδια του η ζω. Σταμάτησε να κινείται αθόρυβα σ’ όλα τα σημεία του «Κλ. Βικελίδης» όταν πλέον οι δυνάμεις του δεν του το επέτρεπαν.
Ο «φόβος και ο τρόμος» των τζαμπατζήδων φιλάθλων είτε στο γήπεδο Χαριλάου, είτε στο «Παλέ Ντε Σπορ», ήταν μόνος του μία ολόκληρη ομάδα εργασίας. Συντηρητής του χλοοτάπητα, θυρωρός στη Θ1 αρχικώς, στη Θ3 στη συνέχεια και μετά στην επισήμων. Ο πρώτος που επέμβαινε για την αποκατάσταση οποιασδήποτε μικροζημίας.
Χρόνια δύσκολα για τη συντήρηση του χλοοτάπητα. Παραδοσιακές μέθοδοι ποτίσματος, γήπεδα που μετατρέπονταν σε λασπότοπους τον χειμώνα. Μέρες που ήταν σα να «ξερίζωνες» την καρδιά του Σόλωνα. Ατελείωτες ώρες περιδιάβαινε τον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου με στόχο να «σώσει» ό,τι σώζονταν. Αναβε κόκκινο στην επαγγελματική ομάδα για προπόνηση όταν το έκρινε αναγκαίο και αποσύρονταν μουτρωμένος στο καμαράκι του όταν δεν εισακούονταν η πρόταση του.
Ηταν μέλος της μικτής Θεσσαλονίκης που δημιουργήθηκε το 1960 από τον ΣΕΓΑΣ. Μέχρι το 1970 συμμετείχε σε αγώνες μαραθωνίου, ημιμαραθωνίου, 10.000μ, 5.000μ, 3.000μ και 1.500μ. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους αθλητές της μεταπολεμικής περιόδου 1945-1970. Ανήκε σε εκείνους που έθεσαν τις βάσεις για την εξέλιξη του σύγχρονου κλασσικού αθλητισμού, σε μια εποχή που οι αθλητές προπονούνταν χωρίς μέσα, οικονομική υποστήριξη, αθλητικούς χώρους, ειδικούς προπονητές και γυμναστές.
Πολλές είναι οι ιστορίες που αποτυπώνουν την τεράστια αγάπη του Σόλωνα για τον Αρη. Ο συνάδελφος Δημήτρης Ταμπούρης και εξαίρετος ρεπόρτερ στίβου, μου επιβεβαίωσε το γεγονός στο ακέραιο.
Το 1970 ο Σόλων σε ηλικία 41 χρόνων, έκανε κάτι το οποίο λίγοι θα το τολμούσαν. Το πρωί ήταν επιστάτης στη Θ1 του γηπέδου Χαριλάου σ’ έναν αγώνα του τοπικού Πρωταθλήματος μεταξύ της ΜΕΝΤ και του ΠΑΟΔ. Ηταν η ημέρα που στο Καυτανζόγλειο διεξάγονταν το διασυλλογικό Πρωτάθλημα στίβου και ο Αρης πάλευε με την ΧΑΝΘ για την παραμονή του στην Α’ Κατηγορία.
Ο Σόλων δεν δίστασε. Εφυγε από το Χαριλάου, πήγε τρέχοντας στο Στάδιο, κατέλαβε τη δεύτερη θέση, έδωσε πολύτιμους βαθμούς στον Αρη κι έτσι παρέμεινε στην κατηγορία. Επέστρεψε στα καθήκοντα του γιατί η ποδοσφαιρική ομάδα ήταν γηπεδούχος σε αγώνα Πρωταθλήματος. Στο κυριακάτικο καθήκον του.
Ηταν πρότυπο ταπεινότητας και επί σειρά ετών αρνούνταν να τιμηθεί από τον Α.Σ. Αρης παρά τις επανειλημμένες προσκλήσεις. Τελικώς πείσθηκε και τιμήθηκε από την ΕΠΣΜ και πέρυσι στον εορτασμό των 108 χρόνων του Α.Σ. Αρης, αλλά την πλακέτα την παρέλαβε σπίτι του.
Ο Σόλων Υψηλάντης ήταν ένας «σπαρτιάτης». Δεν είχε καπνίσει ποτέ, δεν έπινε καφέ και πρόσεχε την διατροφή του.
Ο Άρης ήταν η δουλειά του, το χόμπι του, η διασκέδαση του, η ζωή του.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει.
