Σοκάρει ο Φαν Μπάστεν: «Σερνόμουν, μπουσουλούσα να πάω στο μπάνιο, νόμιζα είχα καρκίνο»!

Τεράστιος επιθετικός. Πάντα στη θέση που έπρεπε, όταν έπρεπε, σκοράροντας (πολλά, σημαντικά, όμορφα) γκολ, αποκτώντας επάξια με το «σπαθί» του μια θέση ανάμεσα στους θρύλους του Ευρωπαϊκού και Παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Και οι θρύλοι όμως, είναι άνθρωποι. 

Παλαιότερα αλλά και πρόσφατα, ακόμη ένας τεράστιος φορ, ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, είχε αναφερθεί στους εφιαλτικούς τραυματισμούς του. Τώρα ήταν η σειρά του Μάρκο Φαν Μπάστεν να συγκλονίσει με συνέντευξη που παραχώρησε στον Guardian. Ο Ολλανδός βετεράνος φορ, Πρωταθλητής Ευρώπης με τους Οράνιε και κάτοχος της Χρυσής Μπάλας, αναφέρθηκε στους τραυματισμούς που είχε στους αστραγάλους του πιστεύοντας πως είχε καρκίνο στα κόκαλα και περιέγραψε ανατριχιαστικά τις στιγμές που δεν μπορούσε να περπατήσει και αναγκαζόταν ακόμη και να σέρνεται στο πάτωμα ή να μπουσουλάει για να πάει στο μπάνιο…

«Φοβήθηκα ότι είχα καρκίνο στα κόκκαλα. Οι πόνοι γίνονταν όλο και πιο ισχυροί. Πήγα σε πολλούς γιατρούς, αλλά όλοι μου έλεγχαν πως ήταν πια αργά για εγχείρηση, διότι η ζημιά είχε γίνει. Θυμάμαι να μετράω τα δευτερόλεπτα καθώς μπουσουλούσα για να πάω στο μπάνιο. Ποτέ δεν τα κατάφερνα πριν περάσουν τα 120’’. Το κατώφλι της πόρτας ήταν το πιο απαιτητικό κομμάτι, διότι έπρεπε να το περάσω χωρίς να ακουμπήσω τους αστραγάλους μου στα πλάγια. Η παραμικρή επαφή με έκανε να δαγκώνω τα χείλη μου για να μην ουρλιάξω από τον πόνο».

Ανέφερε επίσης:

Για τον Γιόχαν Κρόιφ:

«Ήταν ο ήρωάς μου, το μεγαλύτερό μου πρότυπο και ο φίλος μου. Αλλά η άποψή του ήταν διαφορετική με το πώς έβλεπα τα πράγματα στον Άγιαξ. Ήταν οδυνηρό, αλλά αυτό συμβαίνει κάποιες φορές ανάμεσα στον δάσκαλο και τον μαθητή του. Μπορεί να ήταν σκληρός μαζί μου, διότι είχε παίξει στους δρόμους, που χρησιμοποιείται άλλη γλώσσα. Κι εγώ έκανα το ίδιο με τον Ρουντ Φαν Νίστελροϊ. Έπρεπε να ήμουν πιο χαλαρός μαζί του, ίσως ήμουν πολύ σκληρός, όπως ήταν ο Κρόιφ απέναντί μου».

Για την προπονητική:

«Δεν είμαι καλός προπονητής. Μπορώ να προπονώ παίκτες και να μιλάω για ποδόσφαιρο, αλλά σε κάθε ήττα ως προπονητής, ήταν τόσο επώδυνο που δεν μπορούσα να το αντέξω».

Για την καριέρα του και το παρόν:

«Πλέον απολαμβάνω τη ζωή. Δεν μπορώ να παίξω ποδόσφαιρο, ή τένις. Βλέποντας πίσω στον χρόνο, πίστευα πως ήταν κρίμα να μην τελειώσω την καριέρα μου αργότερα, να κατακτήσω κι άλλους τίτλους στο Champions League. Ήθελα να δείξω περισσότερα από τον εαυτό μου. Κάποιοι παίκτες μένουν για 18 χρόνια στο ποδόσφαιρο. Ωστόσο, υπάρχουν κι εκείνοι που τραυματίζονται πριν καν ξεκινήσουν. Όταν το σκέφτηκα αυτό είπα: «Αν το συγκρίνω με μένα, τότε ήμουν πολύ τυχερός». Τουλάχιστον, είχα 10 χρόνια γεμάτα από όμορφες εμπειρίες που μου άλλαξαν τη ζωή για πάντα».