Ο πόνος της οικογένειας τού δολοφονημένου Άλκη δεν μοιράζεται. Είναι αβάσταχτος κι όσα λόγια παρηγοριάς κι αν ακούσει μόνοι της θα ανέβει τον ψυχολογικό Γολγοθά. Δεν ξέρω αν οι ψυχές λυτρώνονται όταν τιμωρούνται αυτοί που τις αφαίρεσαν. Είναι σκληρός ο θάνατος. Σ’ όλες τις ηλικίες.
Γίνεται ακόμη περισσότερο σκληρός όταν «χάνεται» ένα 18χρονο παλληκάρι γεμάτο όνειρα για τη ζωή. Χωρίς λόγο. Γιατί απλώς αγαπούσε μία ομάδα και δεν δίσταζε να το δηλώσει. Είναι τελικά αυτή και μόνο η αιτία που πλήρωσε το ακριβό τίμημα. Γιατί το μίσος είχε θολώσει το μυαλό κάποιου. Γιατί στο μυαλό του δράστη η ζωή του συνανθρώπου του δεν έχει καμία αξία. Γιατί το ανάλγητο κράτος έχει αξιακούς κανόνες που μπαίνουν στο ζύγι με το πολιτικό κόστος. Γιατί όλα γυρίζουν γύρω από το «πόσους ψήφους θα χάσουμε».
Κι ένα σύστημα δομημένο να ακολουθεί πιστά τις επιταγές της πολιτικής εξουσίας. Για μία καρέκλα, έναν τίτλο, μία καριέρα η οποία μπορεί να είναι βαμμένη με αίμα και αναξιοπρεπείς συμπεριφορές. Έτσι πιάνει πάτο η κοινωνία. Τα αδιέξοδα και η ατιμωρησία είναι αυτά που οδηγούν σε στρεβλές σκέψεις.
Αυτά θολώνουν το μυαλό, «οπλίζουν» χέρια και χάνονται ζωές. Λίγη αξία έχει σε ποιον κοινωνικό χώρο γίνεται το έγκλημα. Ούτε με ποια ερείσματα. Η απώλεια μίας ζωής είναι αυτή που πονάει. Είτε είναι μία γυναίκα μετά τον βιασμό, είτε μία κακοποιημένη σύζυγος, είτε ένας οπαδός.
Πλημύρισαν τα ΜΜΕ από ανακοινώσεις που «έβγαζαν συναίσθημα» και συμπάθεια για τον αδικοχαμένο Άλκη. Και από εκείνους που έβλεπαν το κακό να έρχεται, αλλά δείλιασαν να πάρουν αποφάσεις. Σίγουρα όλοι ένιωσαν ικανοποίηση από τα like που πήραν και πιστεύουν ότι έκαναν το ηθικό τους καθήκον. Όλοι ξέρουν για την οπαδική βία. ΟΛΟΙ.
Απλώς το ποδόσφαιρο είναι το μακρύ χέρι της πολιτικής εξουσίας και κανείς δεν τολμάει να το… «κόψει». Να πάρει αποφάσεις που τις απαιτεί το υγειές κομμάτι της κοινωνίας. Να «γκρεμίσουν» τα «θερμοκήπια» της παρανομίας. Το απαιτούν όλοι εκείνοι που ζουν τον αθλητισμό στην πραγματική του διάσταση και δεν δίνουν μία για την «εργαλειοποίηση» του από τους παράγοντες και κατ’ επέκταση από τις κυβερνήσεις. Ας μην κρυβόμαστε.
Όλοι ξέρουν ονοματεπώνυμα και τη ρίζα του προβλήματος. Αντί να την «κόψουν» όμως την… «ποτίζουν» με τις πολιτικές τους. Γιατί βολεύονται. Και όταν γίνεται το κακό χύνουν λίγα «κροκοδείλια» δάκρυσα για να πάρουν επικοινωνιακά κέρδη. Ήρθε όμως η ώρα, αφού πρώτα τα «σκουπίσουν», να πάρουν και γενναίες αποφάσεις. Διαφορετικά θα είναι ηθικοί αυτουργοί στο επόμενο φονικό.
Ο γνήσιος οπαδός είναι μέλος ενός κινήματος. Όσοι ανήκουν στις εγκληματικές οργανώσεις καπηλεύονται την ιδιότητα. Η πλειονότητα τής κοινωνίας έμαθε να σέβεται ακόμη και τον αντίπαλο οπαδό. Αυτός είναι ο και ο λόγος που στον άτυχο Άλκη συμπαραστάθηκαν οπαδοί απ’ όλες τις ομάδες. Ο θάνατος δεν έχει χρώμα φανέλας. «Δεν γυρνάς πίσω, δεν ξαναπατάω γήπεδο. Τους σιχάθηκα. Σιχαθείτε τους και αγαπήστε τις ιδέες και όχι τα γούστα σας» έγραψε ένα οπαδός πάνω σ’ ένα κασκόλ του ΠΑΟΚ.
Ήρθε η ώρα για δράση από Πολιτεία, Δικαστές και Αστυνομία. Ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη των οπαδών που «έφυγαν» άδικα.
Κατά τα άλλα οι παίκτες του Άρη κράτησαν την υπόσχεση τους και νίκησαν την ΑΕΚ. Το ήθελαν για να αφιερώσουν τη νίκη στον αδικοχαμένο Άλκη. Τα κατάφεραν παίζοντας έξυπνα και κρατώντας την ψυχραιμία τους σ’ όλη την διάρκεια του αγώνα. Θα μπορούσαν να κερδίσουν περισσότερο άνετα, αν αξιοποιούσαν τις μεγάλες ευκαιρίες που δημιούργησαν, αλλά τελικώς ο Θεός ήταν μαζί τους και σκόραραν στο πέμπτο λεπτό των καθυστερήσεων. Οι «κίτρινοι» πήραν ένα πολύτιμο τρίποντο που τους βάζει με αξιώσεις στο «παιχνίδι» της εξάδας. Μία αχτίδα χαράς μέσα στην σκοτεινιά.
