Φέργκιουσον, Γκουαρντιόλα, Λίνεκερ, Γκασκόιν, Σίρερ, Μουρίνιο, Ρονάλντο (ο Βραζιλιάνος, το φαινόμενο), Μπούτσερ, αλλά ακόμη και ο Φρανκ Αρνεσεν (πρώην τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟΚ).
Τί κοινό έχουν όλοι αυτοί; Τον Σερ Μπόμπι Ρόμπσον. Οι περισσότεροι θήτευσαν δίπλα του και ήταν ορισμένα από τα ονόματα, τα οποία παρέλασαν από το ντοκιμαντέρ, το οποίο έχει γίνει, με αφορμή την τεράστια πορεία του στον χώρο.
Είναι απαραίτητο να συμπληρωθεί κάποια επέτειος για να μεταφέρεις τα επιτεύγματα και τα όσα πέτυχε ένας ποδοσφαιράνθρωπος;
Ο ποδοσφαιριστής
Ο - γεννημένος στις 18 Φεβρουαρίου 1933 - Μπόμπι Ρόμπσον άρχισε την ποδοσφαιρική του καριέρα στα 17 του χρόνια και από νωρίς άφησε το στίγμα του σε ομάδες, όπως η Φούλαμ, αλλά και η Γουέστ Μπρομ.
Ως ποδοσφαιριστής είχε 20 συμμετοχές στην εθνική Αγγλίας και ήταν παρών σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1958, 1962). Αγάπησε παράφορα τη «στρογγυλή θεά» και είχε αποφασίσει ότι θα αλλάξει τα πάντα στον τρόπο, που θα παίζεται τα επόμενα χρόνια.
«Από μικρός ήξερα τι πρέπει να κάνω. Το ποδόσφαιρο είναι ο Θεός μου», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά. Ηταν ομαδικός παίκτης, αξιόπιστος.
Απόλυση μέσω εφημερίδας
Αρχισε την προπονητική το 1968 και πέρασε αρχικά από τον πάγκο της Φούλαμ. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους απολύθηκε από την ομάδα του Λονδίνου, μαθαίνοντας το, μάλιστα, αγοράζοντας την «Evening Standard» από τον σταθμό Πούτνεϊ, κοντά στο γήπεδο, βλέποντας τον τίτλο «Robson Sacked»!
Τα τρόπαια με την Ιπσουϊτς!
Επόμενος σταθμός του ήταν η Ιπσουϊτς, με την οποία κέρδισε αρχικά το Texaco Cup, το 1972-73 σε διπλό τελικό με τη Νόριτς και στη συνέχεια σήκωσε το FA Cup απέναντι στην Αρσεναλ, με 1-0, χάρη στο γκολ του Οσμπορν, το 1977-78, ενώπιον 100.000 θεατών στο Γουέμπλεϊ. Ηταν το πρώτο στην ιστορία του συλλόγου. «Κοιμήθηκα με το Κύπελλο κάτω από το κρεβάτι μου», ήταν τα λόγια του Ρόμπσον.
Εμεινε στην ομάδα 13 χρόνια, καταφέρνοντας να τη βγάλει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ενώ αναδείχθηκε ως προπονητής, ο οποίος εφάρμοσε πετυχημένες τακτικές και ταυτόχρονα ανέδειξε ουκ ολίγους νεαρούς παίκτες. «Εμαθα πολλά απ' αυτόν», τόνισε ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον.
Το 1980-81 κατόρθωσε να κατακτήσει το Κύπελλο UEFA με την Ιπσουϊτς να αναδεικνύεται μάλιστα ως η ομάδα της χρονιάς στην Ευρώπη.
Οταν απέκλεισε τον Αρη
Εκείνη τη σεζόν απέκλεισε στον πρώτο γύρο τον Αρη, με συνολικό σκορ 6-4, με νίκη 5-1 στην Αγγλία και ήττα με 3-1 στο Χαριλάου.
Πήρε εντέλει το τρόπαιο σε διπλό τελικό με την ΑΖ Αλκμαάρ (5-4).
Χαρακτηριστικό είναι ότι στα 13 χρόνια έκανε μόλις 14 μεταγραφές! Το 2006 ανακηρύχθηκε ως επίτιμος πρόεδρος του συλλόγου, με αδριάντα να κοσμεί τον χώρο έξω από το γήπεδο, το Πόρτμαν Ρόουντ.
«Το χέρι ενός κατεργάρη»
Η αρχή στην εθνική Αγγλίας ήταν δύσκολη. Η πορεία για τα προκριματικά του EURO 1984 σφραγίστηκε με απόλυτη αποτυχία, αφού η Αγγλία αποκλείστηκε. Ο Μπράιαν Κλαφ ήταν έτοιμος να τον διαδεχθεί, όμως, ο πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, Μπερτ Μίλιτσιπ, προτίμησε να του δώσει δεύτερη ευκαιρία, μέσω της πρόκρισης στο Μουντιάλ του Μεξικού το 1986. Εκεί οι Αγγλοι έφτασαν ως τα προημιτελικά, όπου αποκλείστηκαν από την Αργεντινή, με το περίφημο γκολ του Ντιέγκο Μαραντόνα ή αλλιώς το «χέρι του Θεού».
Ο Ρόμπσον κάθε άλλο παρά ενστερνίστηκε την άποψη του Ντιεγκίτο. «Αυτό δεν ήταν το χέρι του Θεού. Ηταν το χέρι ενός κατεργάρη, ενός παλιανθρώπου. Είναι ο καλυτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, θα μπορούσε να ήταν και ο πιο δίκαιος. Ο Μαραντόνα έχασε για πάντα την εκτίμηση μου»!
Οι Αγγλοι έκαναν καιρό να ξεπεράσουν τον αποκλεισμό, τον οποίο διαδέχθηκε το «αντίο» στο EURO του 1988 από τη φάση των ομίλων.
Ωστόσο, επέστρεψαν δυναμικά. Στο Μουντιάλ του 1990 έφτασαν μέχρι και τα ημιτελικά, όπου αποκλείστηκαν στα πέναλτι από τη Δυτική Γερμανία (4-3). Οι Πιρς και Γουόντλ έχασαν τα πέναλτι και οι αντίπαλοι τους κατέκτησαν εντέλει το τρόπαιο. Εφτασε τόσο κοντά...
Τα βαριά λόγια
Πριν από την έναρξη του Μουντιάλ, είχε γίνει γνωστό πως ο Ρόμπσον θα έφευγε από την Εθνική για να διαδεχθεί τον Γκους Χίντινγκ στην τεχνική ηγεσία της PSV.
Η είδηση έκανε τα αγγλικά ταμπλόιντ να τον στοχοποιήσουν, αμφισβητώντας τον πατριωτισμό του, αποκαλώντας τον ανοικτά ψεύτη, προδότη, ακατάλληλο, ακόμη και άπιστο, προκαλώντας τις μηνύσεις του Αγγλου τεχνικού.
Στην Ολλανδία, με την PSV κατέκτησε δυο διαδοχικά Πρωταθλήματα και συνολικά τρεις τίτλους, όμως, η διοίκηση φάνηκε να περιμένει περισσότερα. Αποχώρησε το καλοκαίρι του 1992.
Επόμενος προορισμός του ήταν η Πορτογαλία και η Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Εκεί τον περίμενε ο νεαρός μεταφραστής, ο οποίος μετέπειτα έγινε και βοηθός του, εν ονόματι… Ζοσέ Μουρίνιο!
Ο Πορτογάλος έμελλε να συνδεθεί μαζί του, με εκτίμηση και φιλία. Ο αποκλεισμός των «λιονταριών» το 1993 από το Κύπελλο UEFA έφερε την απόλυσή του, με την Πόρτο να αποσπά αμέσως την υπογραφή του και τον Μουρίνιο να τον ακολουθεί ως βοηθός!
Η κατάσταση των «δράκων» πριν και μετά την παρουσία του Ρόμπσον στον πάγκο τους ήταν η μέρα με τη νύχτα!
Ο Αγγλος κατέκτησε τίτλους, αρχής γενομένης με το Κύπελλο το 1994, ενώ ακολούθησαν τα δυο συνεχόμενα Πρωταθλήματα (1994-95, 1995-96). Συνολικά; Πέντε τίτλοι στην Πορτογαλία.
Η διαδοχή ενός θρύλου
Ο Γιοάν Γκασπάρ τον ήθελε στο «Καμπ Νου» κι εκείνος, βλέποντας το μέλλον, έβαλε ως όρο την πρόσληψη και του Μουρίνιο ως βοηθού του!
«Αν είναι θέμα χρημάτων, τότε πληρώστε τον από τα δικά μου χρήματα», είχε δηλώσει με νόημα για τον Πορτογάλο.
Η αποστολή του; Δύσκολη. Είχε να διαδεχθεί έναν θρύλο του συλλόγου, τον Γιόχαν Κρόιφ. Βρέθηκε στη μέση. «Οταν φεύγει ο πρόεδρος των ΗΠΑ, κάποιος πρέπει να αναλάβει τον ρόλο του», είχε δηλώσει στην επίσημη παρουσίαση.
Ο κόσμος ήταν διστακτικός, η διοίκηση ήθελε να κόβει εισιτήρια, αλλά ο Ρόμπσον «απαίτησε» τη μεταγραφή του 19χρονου τότε, Βραζιλιάνου, Ρονάλντο, από την Αϊντχόφεν έναντι 20 εκατ. δολαρίων. Είχε ποδοσφαιριστές όπως οι Φίγκο, Στόιτσκοφ, Γκουαρντιόλα, Κόουτο, Ντε Λα Πένια, Μπλαν και Λουίς Ενρίκε.
Ο Ρονάλντο έβαλε 46 γκολ σε μία σεζόν, η Μπαρτσελόνα «σάρωσε» τους τίτλους (Supercopa Ισπανίας με 5-2 κόντρα στην Ατλέτικο, Κύπελλο UEFA με 2-0 επί της Παρί και Copa Del Rey στο Μπερναμπέου μάλιστα κόντρα στην Μπέτις), ενώ ο Ρόμπσον ψηφίστηκε ως ο καλύτερος προπονητής στην Ευρώπη, με τον Ρονάλντο να τον τοποθετεί στους κορυφαίους παγκοσμίως. «Με έκανε να νιώθω ήρεμος», πρόσθεσε.
Το συμβόλαιό του ήταν διετές και παρά τους τρεις τίτλους από τους πιθανούς τέσσερις, η διοίκηση τον αντικατέστησε με τον Ολλανδό, Λουίς Φαν Χάαλ, δίνοντας του, τη θέση του τεχνικού διευθυντή!
Επιστροφή στις ρίζες!
Στη συνέχεια, επέστρεψε στην PSV, οδηγώντας την στα προκριματικά του Champions League και το 1999 αποφάσισε να επιστρέψει στην Αγγλία για να αναλάβει θέση τεχνικού συμβούλου στην ποδοσφαιρική Ομοσπονδία.
Ωστόσο, η παραίτηση του Ρουντ Γκούλιτ από τη Νιούκαστλ τον έφερε στο αγαπημένο του St James Park, ως προπονητή!
Με τον πατέρα του πήγαιναν τρεις ώρες πριν από κάθε παιχνίδι της Νιούκαστλ. Δεν μπόρεσε να παίξει ποδόσφαιρο στην αγαπημένη του ομάδα. Ηταν η φιλοδοξία του, αλλά η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε να βρισκόταν πλέον στον πάγκο της.
Οταν ανέλαβε τον αγαπημένό του σύλλογο, η Νιούκαστλ ήταν στον πάτο της βαθμολογίας, τελευταία.
Ο τίτλος του «Σερ»
Στο πρώτο του παιχνίδι απέναντι στη Σέφιλντ Γουένσντεϊ, οδήγησε τη Νιούκαστλ στον θρίαμβο με 8-0, ενώ στο τέλος της σεζόν 2001-02 βρήκε τις «καρακάξες» στην 4η θέση και στα προκριματικά του Champions League! Το 2002 ήταν και η χρονιά, στην οποία του απονεμήθηκε ο τίτλος του «Σερ».
Την επόμενη, η Νιούκαστλ τερμάτισε τρίτη, ούσα ξανά στα προκριματικά της μεγάλης διοργάνωσης! Το 2004 απείχε μόλις πέντε βαθμούς από την τρίτη συνεχόμενη ευρωπαϊκή έξοδο, όμως, έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA.
Ο αποκλεισμός από τον τελικό και το κακό ξεκίνημα στην Premier League στη σεζόν 2004-05 έφερε την απομάκρυνση του, μετά από πέντε χρόνια, με τη διοίκηση να λέει ότι έχασε τα αποδυτήρια. Ηταν το μεγαλύτερο πλήγμα για τον ίδιο.
Το πικρό τέλος και το ίδρυμα για τον καρκίνο
Το απίστευτο είναι ότι το 1995 διαγνώστηκε με καρκίνο (κακοήθες μελάνωμα στη μύτη). Παρ' όλα αυτά, με το πάθος, που είχε για το ποδόσφαιρο, προσπαθούσε να ξεγελά τον θάνατο. «Δεν φοβόμουν. Ηθελα να ζήσω. Δεν τα παράτησα. Αν το κάνεις, είσαι νεκρός», είπε.
Τον Μάρτιο του 2008 έφτιαξε το Ιδρυμα Ερευνών «Bobby Robson», που είχε σκοπό να βοηθήσει τους ανθρώπους, οι οποίοι είχαν διαγνωστεί από την επάρατη νόσο. Ηθελε να αφήσει έργο, να σώσει ζωές. Την προσπάθεια του συνέχισε ο Αλαν Σίρερ.
Η τελευταία του εμφάνιση; Στις 26 Ιουλίου του 2009, σε αγώνα ανάμεσα σε Αγγλους και Γερμανούς παίκτες, για φιλανθρωπικό σκοπό. Τον πήγαν με καροτσάκι. «Πού είναι ο Γκάζα;», ρωτούσε ψάχνοντας τον Γκασκόιν. «Παίξε καλά», του είπε, όταν τον είδε.
Πέντε ημέρες μετά, άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του, στο Ντάραμ.
Ηταν 31 Ιουλίου και σε ηλικία 76 ετών, μετά από χρόνια μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα, έφυγε από τη ζωή.
Ο καρκίνος του είχε χτυπήσει, άλλωστε, από νωρίς την πόρτα, με όγκους και πέντε χειρουργεία να διαδέχονται το ένα το άλλο.
"Απόλαυσα κάθε στιγμή της ζωής μου", είπε μεταξύ άλλων λίγο πριν πεθάνει. Το σίγουρο είναι ότι άφησε μεγάλη παρακαταθήκη. Η κληρονομιά του παραμένει ζωντανή.
