Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης βρίσκεται ο Άρης. Είναι ολοφάνερο ότι διανύει μία από τις δυσκολότερες περιόδους των τελευταίων χρόνων.
Ολοφάνερο, επίσης, είναι ότι δεν αρκεί όσοι βρίσκονται κοντά στην ομάδα να λένε πως ξέρουνε από κρίσεις και τον τρόπο για να τις διαχειρίζονται.
Είναι ιδιαίτερη η παρούσα κατάσταση για τον Άρη. Πιο σύνθετη. Πιο περίπλοκη. Από την αρχή της σεζόν ακόμη ταλαιπωρείται από προβλήματα που δεν θα έπρεπε να έχει. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί πρόκειται για προβλήματα που τα ήξερε. Προβλήματα που τα αντιμετώπισε, που τον ζόρισαν και την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο.
Ειδικά αυτό με τον σέντερ φορ είναι πραγματικά να αναρωτιέσαι πώς γίνεται μια ομάδα η οποία θέλει να διεκδικεί υψηλούς στόχους να μένει εν γνώσει της χωρίς επιθετικό κρούσης.
Διότι ο Άρης αυτό έκανε το περασμένο καλοκαίρι. Συνειδητά έμεινε χωρίς σέντερ φορ. Δεν μπορεί ο Μάντζιος, όταν η ομάδα αποκτούσε τον Καμαρά, να μην γνώριζε πως δεν είναι σέντερ ο Μαυριτανός. Αν δεν το ήξερε τότε η ευθύνη του είναι τεράστια...
Πλην της περίπτωσης Καμαρά, όμως, ο προπονητής του Άρη είναι κι αυτός ένα από τα... θέματα της ομάδας την τρέχουσα σεζόν. Παρότι διατηρείται στην θέση του, μονίμως αμφισβητείται, του καταλογίζουν ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί το ρόστερ, ότι δεν έχει τον έλεγχο των αποδυτηρίων, του χρεώνονται, συνήθως, τα αρνητικά αποτελέσματα.
Τέτοιου είδους συνθήκες, δεν είναι καλές ούτε για τον προπονητή ούτε για την ομάδα. Κι είναι απορίας άξιο πώς, ενώ υπάρχει αυτό το κλίμα κι αυτή η άποψη για τον Μάντζιο, εξακολουθεί να μένει στην θέση του.
Είναι προφανές, νομίζω, ότι και αυτός αλλά και πολλοί από τους παίκτες του Άρη... παίζουν το κεφάλι τους από δω και πέρα.
Ειδικά ο κίνδυνος αποκλεισμού από το κύπελλο λειτουργεί ως εφιάλτης για όλους στην Αλκμήνης καθώς ξέρουν τι θα σημαίνει για τον κόσμο άλλη μία χρονιά χωρίς ελπίδα κατάκτησης τίτλου...
