«Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά, με αυτό το post δεν απαντώ σ’ εκείνους που έχουν κάνει επάγγελμα την δολοφονία χαρακτήρων, αλλά αποκλειστικά και μόνο τους φίλους μου που από το πρωί βλέπουν απίστευτη επίθεση εναντίον μου. Την τρέλα μου σαν άνθρωπο την ξέρετε όλοι. Δεν την έκρυψα ποτέ και ούτε πρόκειται να προσποιούμαι τη σοβαρή και την καθωσπρέπει, ούτε βέβαια να μπω στα καλούπια που θέλουν μερικοί. Αυτή είμαι και σ’ όποιον αρέσω για τους άλλους δεν θα μπορέσω.
Ο λόγος που εχθές το βράδυ δεν συγκρατήθηκα και αντέδρασα τόσο έντονα ήταν γιατί ένιωσα στο όνομα της σάτιρας και της πλάκας να προσβάλλονται οι Αρβανίτες και Μανδραίοι, βλέποντας μάλιστα την ίδια στιγμή να προβάλλονται σε video wall εικόνες από την καταστροφική πλημμύρα που συνεχίζει να μας πονάει τόσα χρόνια μετά. Εγώ όπως και τότε έτσι και τώρα ζω στη Μάνδρα, είμαι βέρα Αρβανίτισσα και περήφανη γι αυτό. Δεν ανέχομαι λοιπόν να υπάρχει οποιαδήποτε “σάτιρα” που να παραπέμπει στην τραγωδία που ζήσαμε τέτοιες μέρες πριν από 4 χρόνια με 23 δικούς μας ανθρώπους να χάνονται άδικα και τραγικά.
Κατά τα άλλα είναι γελοίο να μου λένε ότι κυκλοφορώ με μπράβους, αφού το μόνο που με συνοδεύει είναι η τρέλα μου και το αυτοκίνητό μου και κάποιες φορές κανένας φίλος μου όπως έγινε εχθές. Όσο για το αν μου αρέσει η ΚΑΝΟΝΙΚΗ και όχι η επιλεκτική και κατευθυνόμενη σάτιρα που έχει μοναδικό σκοπό να ακούγεται ευχάριστη σε συγκεκριμένα αυτά και να εξυπηρετεί συγκεκριμένες επιδιώξεις βασιζόμενη σε καραμπινάτες ψευτιές, να ξέρετε ότι υπήρξα τεράστια φαν του Χάρρυ Κλυνν και του Τζίμη Πανούση, που μονίμως προσπαθώ και να αντιγράφω. Φαντάζομαι ότι θα τρίζουν τα κόκκαλα και των δύο με τέτοιες κακοστημένες και κιτς “παραστάσεις” σαν τη χθεσινή. Οπότε αν χρωστάω μία συγγνώμη είναι σ’ εκείνους που πήγαν να περάσουν μία ήρεμη Πέμπτη βράδυ και βρέθηκαν μπροστά σε αυτό το σκηνικό.
ΥΓ. Επειδή είδα ανακοινώσεις από τα κόμματα για το περιστατικό, εύχομαι να δείξουν την ίδια ευαισθησία στην επόμενη πλημμύρα, που θα ήταν και πιο χρήσιμο για την κοινωνία. Από υποκρισία βλέπετε, χορτάσαμε τόσα χρόνια. Γιατί στη Μάνδρα δεν ήρθε κανείς από δαύτους και οι πληγές είναι ακόμα ανοιχτές. Οπότε θα μου επιτρέψετε να είμαι λίγο παραπάνω... μυγιάγγιχτη, για όσους ήταν εκεί βοηθώντας με πράξεις και χωρίς μεγάλα και ψεύτικα λόγια. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...».
