Το να αποκαλέσει κανείς τις αξίες ή τους κανόνες ζωής μιας κοινωνικής ομάδας ή μιας συλλογικής οντότητας που αρνείται να γίνει πειραματόζωο ενός πειραματικά δοκιμαζόμενου εμβολίου «ψεκασμένες» ή ανορθόλογες, αποτελεί μια ύβρη.
Το ίδιο όπως οι χαρακτηρισμοί του «λαϊκισμού» ή ακόμα και του «ρατσισμού» σε οποιονδήποτε εκδηλώσει πατριωτικά συναισθήματα ή κάποια προσήλωση στην πολιτισμική συνεκτικότητα της κοινωνίας στην οποία επιθυμεί να ζήσει. Στους υβριστές, όπως συμβουλεύει ο Σοπενχάουερ, θα πρέπει κανείς να απαντά με ακόμα πιο υβριστικό τρόπο: διότι η ύβρις αποτελεί το κλασσικό σοφιστικό, ρητορικό τέχνασμα εκείνων ακριβώς που, επειδή δεν διαθέτουν ούτε τα επιχειρήματα, ούτε τον πολιτισμό του πραγματικού στοχαστή, ούτε το ήθος του σοβαρού επιστήμονα, στρέφονται κατά του προσώπου του αντιπάλου τους. Δηλαδή αλλάζουν θέμα συζήτησης και «κόβουν το διάλογο», χωρίς κανείς να μπορεί πλέον να τους αντικρούσει, παρά «κατεβαίνοντας στο επίπεδό τους»: το επίπεδο του χλευάζοντος υβριστή.
Άλλωστε, ο υβριστής συγκεντρώνει αμέσως γύρω του την συμπάθεια των ηθικά και διανοητικά ομοίων του. Οι ύβρεις και οι χλευασμοί αποτελούν ένα σίγουρο τρόπο εξασφάλισης συμμαχιών για τους καθ’ έξιν υβρίζοντες τους αντιπάλους τους.
Προφανώς, η πιο ιδεολογικά ψεκασμένη ομάδα σχετικά με τα ζητήματα των εμβολίων φαίνεται να είναι εκείνη που πρόθυμα ή απρόθυμα δέχεται να εμβολιαστεί από παρόμοια σκευάσματα, χωρίς να γνωρίζει τις μελλοντικές παρενέργειες των επιλογών της. Εκείνη που καταργεί ή αποδέχεται την κατάργηση του επιστημονικού διαλόγου (στο όνομα μάλιστα του ορθολογισμού και της επιστήμης), κατατάσσοντας όλους τους διακεκριμένους ειδικούς επιστήμονες που αμφισβητούν τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, στην κατηγορία των επικίνδυνων τσαρλατάνων. Με άλλα λόγια, «ψεκασμένοι» είναι πρώτα από όλα εκείνοι οι υγειονομικώς συγκαλυμμένοι φασίστες που δημοσίως καλούν το καθεστώς να ποινικοποιήσει όλες τις ατομικές ή συλλογικές αντιστάσεις στους παρανοϊκούς, μαζικούς εμβολιασμούς.
Οι καθεστωτικοί υγειονομικοί δικτατορίσκοι που δεν έχουν εξηγήσει καθόλου γιατί τα κατά γενική ομολογία αποτελεσματικά φάρμακα που υπάρχουν εδώ και αρκετό καιρό κατά του κορωνοϊού, δεν κυκλοφορούσαν στην αγορά, ούτε βρισκόντουσαν στη διάθεση των ασθενών παρά σπανίως και επιλεκτικά, ενώ όλος ο δυτικός πληθυσμός ωθείται μαζικά στις αβέβαιες πρακτικές «πρόληψης» της διάδοσης του ιού. Οι πραγματικά «ψεκασμένοι», δηλαδή οι εμβολιασμένοι που αποκαλούν τους ανεμβολίαστους «ψεκασμένους», κάνουν προφανώς το μαύρο άσπρο. Οι Έλληνες καθεστωτικοί γιατροί δεύτερης και τρίτης κατηγορίας που διαπρέπουν στην τηλεόραση δεν πρωτοτυπούν.
Δείχνουν μάλιστα και υπερβάλλοντα ζήλο ως προς την εκτέλεση εντολών που λαμβάνονται για τη διαχείριση της υγείας των κοινωνιών ερήμην των λαών και των πληθυσμών τους. Παραφράζοντας την άποψη του Σοπενχάουερ για τους Γάλλους θα λέγαμε «Οι άλλες ήπειροι έχουν πιθήκους. Η Ευρώπη έχει πολλούς, πολιτικά ορθώς σκεπτόμενους Έλληνες. Το ένα αντισταθμίζει το άλλο.»
Μια γνωστή παροιμία λέει ότι όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοιτάζει το δάχτυλο. Αυτό το δάχτυλο είναι που κοιτάζουν με προσοχή οι εθελοντικώς εμβολιαζόμενοι, πρώην δικαιωματούχοι «πολίτες του κόσμου». Εκείνο που ίσως και κάποιες φορές αδέξια, τείνει να δείξει ότι η παγκόσμια διαχείριση της λεγόμενης πανδημίας, αποτελεί ένα πρώτης τάξεως παγκόσμιο πείραμα για την μελέτη της υποταγής των δυτικών κοινωνιών στα πιο αντιφατικά ενδεχομένως και παράλογα μηνύματα που σχετίζονται με την υγεία των πληθυσμών.
Γιατί άραγε το κοιτάζουν με τόσο πάθος; Διότι μετά την συντονισμένη παγκοσμίως άρση του πιο στοιχειώδους δικαιώματος, του αυτεξούσιου επί του σώματος, οι δικαιωματούχοι, ούτε καν δούλοι, αντιλαμβάνονται, κάποιοι με χαρά, κάποιοι με ανησυχία, ότι η επιστροφή στο μεσαίωνα για την οποία μιλούν εδώ και πολύ καιρό αρκετοί πολιτικοί στοχαστές, γίνεται μια καθημερινή πολιτική και πολιτιστική πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ιερά Εξέταση για το «καλό» των ίδιων των αιρετικών, των δαιμονισμένων και κατά προέκταση της κοινότητας βασάνιζε καμιά φορά μέχρι θανάτου τα σώματά τους.
Ούτε καν δούλοι λοιπόν, γιατί τα κοπάδια των δούλων και δουλοπάροικων της ιστορίας δεν αποτελούσαν ανθρώπινο πλεόνασμα, αλλά χρήσιμη παραγωγική δύναμη και συνεπώς, έχαιραν της προστασίας (στέγη, τροφή, φροντίδες αναπαραγωγής), από την πλευρά των εκάστοτε κυρίων τους. Η ιστορία δείχνει ότι οι δούλοι αυτοί σπανίως εξεγείρονται. Η ανεκτικότητα και η προσαρμογή πολλών τμημάτων των δυτικών κοινωνιών στις απαράδεκτες αποφάσεις διαχείρισης της σημερινής υγειονομικής κρίσης δείχνει ότι οι πρώην κατά φαντασίαν δικαιωματούχοι πολίτες του κόσμου αποδέχονται σιωπηλά ή ακόμα χειρότερα φωναχτά, την επιστροφή σε καθεστώτα που το κράτος και οι εκάστοτε εξουσίες αποφασίζουν ακόμα και για τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα επί του σώματος των υπηκόων.
Γιάννης Παπαμιχαήλ, τ. Καθηγητής Ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου
Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ είναι τέως καθηγητής Ψυχολογίας. Αρχικά στο Πατρών (1985-2003) και στη συνέχεια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Διευθυντής της έδρας UNESCO στις Επιστήμες της Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών. Ερευνητής στο CNRS (1978-1982). Συγγραφέας βιβλίων, δοκιμίων, μονογραφιών και πολλών άρθρων σχετικά με θέματα κοινωνικής, πολιτικής και εκπαιδευτικής ψυχολογίας.
