Σε μια ενδιαφέρουσα ανατροπή στην κατανόηση της γήρανσης, μια νέα υπόθεση υποδηλώνει ότι οι δεινόσαυροι μπορεί να έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στο γιατί οι άνθρωποι δεν ζουν μέχρι τα 200 χρόνια.
Ο João Pedro de Magalhães, ένας μικροβιολόγος από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ στο Ηνωμένο Βασίλειο, παρουσιάζει την υπόθεσή του για το «bottleneck» που συνδέει την κυριαρχία των δεινοσαύρων και τη διαδικασία γήρανσης στα θηλαστικά, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων.
Κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των δεινοσαύρων, τα θηλαστικά αντιμετώπισαν τεράστιες πιέσεις επιβίωσης. Σύμφωνα με τον de Magalhães, τα πρώιμα θηλαστικά υποβιβάστηκαν στις κατώτερες βαθμίδες της τροφικής αλυσίδας, γεγονός που απαιτούσε ταχεία αναπαραγωγή για την επιβίωσή τους. Αυτή η εξελικτική πίεση επί περίπου 100 εκατομμύρια χρόνια θα μπορούσε να οδηγήσει στην απόρριψη γονιδίων που σχετίζονται με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής.
Η έρευνα επισημαίνει ένα ενδιαφέρον σημείο: οι πρόγονοί μας, τα θηλαστικά, φαίνεται ότι έχασαν ορισμένα ένζυμα κατά την εποχή των δεινοσαύρων. Τα ένζυμα αυτά ήταν ζωτικής σημασίας για την αποκατάσταση των βλαβών που προκαλούνται από την υπεριώδη ακτινοβολία. Η απώλεια αυτή θα μπορούσε να αποδοθεί στα θηλαστικά που υιοθέτησαν νυχτερινές συνήθειες για να αποφύγουν τους θηρευτές.
Ένα άλλο παράδειγμα που υποστηρίζει αυτή την υπόθεση είναι η αναγέννηση των δοντιών. Σε αντίθεση με ορισμένα ερπετά, όπως οι αλιγάτορες, που μπορούν να αναπτύσσουν συνεχώς νέα δόντια, οι άνθρωποι δεν μπορούν, ενδεχομένως λόγω γενετικής επιλογής που χρονολογείται από εκατοντάδες χιλιετίες πίσω.
Ο De Magalhães επισημαίνει τις αξιοσημείωτες ικανότητες επιδιόρθωσης και αναγέννησης που παρατηρούνται σε ορισμένα ζώα, γεγονός που υποδηλώνει ότι τα πρώιμα θηλαστικά δεν απαιτούσαν τέτοιες γενετικές πληροφορίες. Προτεραιότητά τους ήταν η επιβίωση και όχι η μακροζωία.
Ενώ ορισμένα θηλαστικά σήμερα φτάνουν σε εντυπωσιακές ηλικίες, φάλαινες και άνθρωποι, για παράδειγμα, δεν είναι σαφές αν λειτουργούμε κάτω από τους περιορισμούς των προγόνων μας με μικρότερη διάρκεια ζωής ή αν έχουμε εξελιχθεί πέρα από αυτούς τους περιορισμούς. Το ερώτημα αυτό ανοίγει νέους δρόμους για την έρευνα της γήρανσης των θηλαστικών, προσφέροντας πιθανές πληροφορίες για τη δική μας μακροζωία.
gazzetta.gr
