Πριβιλέτζιο: Η εξαιρετική παρουσία της στον Μαραθώνιο, η καθημερινή μάχη με τα... όριά της και οι αλλαγές που έφερε η μητρότητα
Η Γκλόρια Πριβιλέτζιο, η πρώτη Ελληνίδα που τερμάτισε στον 40ο αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών, μιλά στο metrosport.gr για τον εξωαγωνιστικό “αγώνα” της μητρότητας αλλά και πως βίωσε η ίδια το ταξίδι της εγκυμοσύνης σε συνδυασμό με το απαιτητικό πρόγραμμα μίας αθλήτριας.
Η Ελληνίδα δρομέας ανέβηκε στο βάθρο του 40ου αυθεντικού μαραθωνίου Αθηνών, όντας η πρώτη Ελληνίδα που έφτασε στην γραμμή τερματισμού αλλά και η τρίτη στην τελική κατάταξη με χρόνο 2:43.19 και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο.
Μάλιστα κατάφερε να κάνει μία τέτοια καλή επίδοση μόλις 15 μήνες μετά τη γέννηση της κόρης της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, καθώς πέραν από κορυφαία αθλήτρια είναι και φυσιοθεραπεύτρια.
-Ανέβηκες στο βάθρο του 40ου αυθεντικού μαραθωίου της Αθήνας, ποιες ήταν οι σκέψεις σου όσο έτρεχες αλλά και μετά τον τερματισμό;
«Όσο έτρεχα ήθελα πάρα πολύ να πρωταγωνιστήσω ξανά, το είχα βάλει στόχο. Φέτος ήταν μία ξεχωριστή χρονιά γιατί θα με περίμεναν μετά τον τερματισμό η κορούλα και ο άντρας μου, οπότε είχα ένα ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο. Ήταν ένας φανταστικός και ιδιαίτερος αγώνας, χάρηκα διότι επέστρεψα στο παλιό μου επίπεδο. Ωστόσο ήθελα κάτι παραπάνω, είχα βάλει έναν υψηλό στόχο αλλά λόγω καιρού δεν μου βγήκε. Αλλά εντάξει δεν είναι κάτι που με στεναχωρεί γιατί το διαχειρίστηκα καλά, είναι κάτι το οποίο συμβαίνει στα δικά μας αθλήματα. Ας πούμε μπορεί ο καιρός να σε δυσκολέψει αλλά εκεί είναι που φαίνεται ο αθλητής αν μπορεί να το διαχειριστεί και να μην φύγει εκτός του χρονικού του στόχου. Το γεγονός πως κατάφερα να έχω απόκλιση μερικά λεπτά από τον αρχικό μου στόχο με ικανοποιεί».
-Τι σου είπαν ο προπονητής και ο σύζυγος σου μετά τον τερματισμό;
«Χάρηκαν και οι δύο πάρα πολύ, πανηγυρίζαμε. Ο άντρας μου ήταν συγκινημένος, ο προπονητής είναι πάντα πιο προσγειωμένος, είδε αν είμαι καλά, πως νιώθω το σώμα μου, αν πονάω κάπου κτλ.. Περίμενε και ο ίδιος αυτόν τον χρόνο, είχε βέβαια πιο υψηλούς στόχους, έτσι είναι οι προπονητές πάντα κοιτάνε ψηλά. Είμαστε πολύ χαρούμενοι, μετά με υποδέχθηκε και το σωματείο μου, μαζί με τα παιδάκια στα οποία το γνωστοποιήσαμε για να τους δώσουμε το καλό παράδειγμα. Δόξα τω θεό πήγαν όλα όπως τα θέλαμε αλλά προφανώς αυτό ήρθε μετά από αρκετή δουλειά».
-Πώς συνδυάζεις την μητρότητα, τον αθλητισμό κορυφαίου επιπέδου και τα επαγγελματικά σου; Τι σε δυσκολεύει πιο πολύ;
«Πλέον έχω ένα χρονικά πολύ αυστηρό πρόγραμμα, όσο ήμασταν απλά εγώ και ο άντρας μου μπορούσα να μεταβάλω το πρόγραμμα μου αλλάζοντας ώρα στις προπονήσεις ή στα ραντεβού. Είχα την πολυτέλεια να αλλάζω το πρόγραμμα μου, όμως τώρα πια δεν υπάρχει αυτό. Πρέπει να κάνω συγκεκριμένες ώρες προπόνηση, γιατί έχω το παιδί και πολλές άλλες δουλειές παράλληλα. Πρέπει να είσαι στρατιώτης, το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό. Για παράδειγμα προπονητικά εμένα μου βγήκε πιο καλά γιατί είμαι πιο συγκεντρωμένη, δηλαδή «τώρα πρέπει να ενεργοποιήσω το σώμα μου», «τώρα πρέπει να τρέξω», ακόμα και τον μεταβολισμό μου τον είχα κάνει ρολόι. Προπονητικά λειτούργησε πολύ καλά, απλά είναι λίγο ψυχοφθόρο το να μην έχεις την πολυτέλεια να πεις «θα πάω σε τρεις ώρες για τρέξιμο», «είμαι λίγο κουρασμένη θα κάνω σε λίγο “αυτό” το πράγμα». Για αυτό είχα την ανάγκη να ξεκουραστώ μετά τον μαραθώνιο, είναι πολύ απαιτητικό. Αλλά εντάξει αυτή είναι η νέα πραγματικότητα, έχει τόσα καλά και τόσες χαρές, που αυτή η χρονική πίεση δεν είναι τίποτα».
-Πόσο καιρό έμεινες εκτός δράσης λόγω της εγκυμοσύνης; Ήταν εύκολη η επιστροφή;
«Μέχρι και τον έκτο μήνα έτρεχα, πολύ χαλαρά βέβαια, πέντε φορές την εβδομάδα για μισή ώρα, έτσι σαν συντήρηση. Μετά ξεκίνησα το κολύμπι το οποίο έκανα μέχρι και μία μέρα πριν γεννήσω. Αυτά με βοήθησαν αρκετά στο να μείνω σε καλή φυσική κατάσταση, πήρα μόνο δέκα κιλά. Φυσικά πήγαινα στο “ρελαντί”, καμία σχέση με την κανονική προπόνηση, ωστόσο στην επιστροφή δυσκολεύτηκα και δεν το περίμενα. Τις τρεις πρώτες εβδομάδες έλεγα στον άντρα μου «μίλα μου γιατί θα πέσω κάτω» (γέλια). Ήταν δύσκολο να ξαναβρώ ρυθμό, μου πήρε περίπου δύο-τρεις μήνες να φτάσω σε ένα βασικό επίπεδο, όχι να είμαι στα καλά μου αλλά να μπορώ να κάνω δυνατές προπονήσεις. Αυτούς τους μήνες δεν μπορούσα να αναπτύξω ταχύτητα, το σώμα μου ήταν πάρα πολύ κουρασμένο. Το παλέψαμε όμως με υπομονή, όχι με ζόρι, γιατί και αυτό μπορεί να σου γυρίσει μπούμερανγκ αλλά με υπομονή. Δεν απογοητευόμουν, είχα πίστη, έλεγα στον εαυτό μου «θα έρθει» και όντως μία μέρα ξεκόλλησε το σώμα μου».
-Πόσες μέρες έπρεπε να μείνεις εκτός προπονήσεων μετά τη γέννηση της κόρης σου;
«Ο γιατρός σε ενημερώνει πως για 40 μέρες δεν μπορείς να κάνεις κάποια έντονη άσκηση ή να πας για τρέξιμο λόγω του τοκετού. Βέβαια εγώ έκλεψα και βγήκα στις 39 ημέρες, δεν άντεχα (γέλια), ανυπομονούσα να τρέξω, μετρούσα αντίστροφα. Πιο πολύ με δυσκόλεψε αυτό παρά η εγκυμοσύνη, γιατί τότε όλο και κάτι έκανα, ενώ αυτό ήταν ότι “μπορώ” αλλά ταυτόχρονα δεν μπορώ, γιατί δεν πρέπει».
-Έχουν περάσει 15 μήνες από τον τοκετό και κατάφερες να κάνεις μία φοβερή επίδοση στον μαραθώνιο, πόσο τοις εκατό θεωρείς πως έχεις επανέλθει στη φυσική κατάσταση που ήσουν;
«Ο προπονητής μου λέει πως έχω επανέλθει 100%, εγώ λέω 95%, μου λείπουν ακόμα κάποια στοιχεία, μικρά βέβαια και ξέρω πως θα δουλευτούν. Είμαι πολύ καλά, θεωρώ πως είμαι πολύ κοντά στο να ξεπεράσω και προηγούμενες επιδώσεις μου».
-Έκανες προπονήσεις ακόμη και σε προχωρημένη κύηση, με αυτή την κίνηση ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα στις γυναίκες πως μπορούν να είναι αυτόνομες ακόμα και εγκυμονούσες;
«Υπάρχει ένα ταμπού σχετικά με αυτό το θέμα, εγώ ακολούθησα το ρεύμα που υπάρχει στο εξωτερικό, έβλεπα τι έκαναν και άλλες αθλήτριες σε άλλες χώρες. Σίγουρα μία γυναίκα μπορεί να ακολουθήσει το πρόγραμμα το οποίο είχε πριν την εγκυμοσύνη αλλά σε πιο χαλαρό ρυθμό. Για εμένα το τρέξιμο ήταν μία συνήθεια, δεν μου ήταν δύσκολο, το σώμα μου έτρεχε εύκολα σε χαλαρό ρυθμό. Ωστόσο για κάποια που δεν το έχει ως συνήθεια κάτι τέτοιο θα ήταν βίαιο. Ο γιατρός μου είχε πει θα προσέχεις, θα συνεχίσεις να κάνεις αυτό που αγαπάς και ξέρεις αλλά στην πρώτη δυσκολία θα σταματήσεις, έτσι και έγινε, με πολύ σεβασμό και προσοχή. Θεωρώ ότι μία γυναίκα μπορεί να ακολουθήσει με πολύ πιο ήπιους ρυθμούς το πρόγραμμα που έκανε παλιά, το να είσαι έγκυος δεν σημαίνει πως σταματάς τα πάντα, γιατί και αυτό κακό είναι. Το σώμα μας πρέπει να κάνει αυτό που είχε συνηθίσει, γιατί μετά δεν λειτουργεί σωστά, είναι μία δύσκολη διαδικασία και ίσως μετά να έχεις άλλες επιπλοκές».
-Σκέφτηκες ποτέ να αφήσεις την ενεργό δράση;
«Ναι, το είχα σκεφτεί, αλλά δεν ήμουν έτοιμη, ήθελα να συνεχίσω, να επιτύχω κι άλλους στόχους. Μπορεί να είμαι ικανοποιημένη με αυτά που έχω κάνει, όμως νιώθω πως μου λείπει ένα 15%, είναι και αυτό το μικρόβιο του πρωταθλητισμού που θέλεις πάντα το κάτι παραπάνω. Θα το προσπαθήσω λίγο ακόμα, θα κάνω άλλη μία προσπάθεια ώστε να φτάσω τα όνειρα μου. Βέβαια το είχα σκεφτεί κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, έλεγα «αν μου βγει», «αν μου βγει εύκολα», «αν δεν τραυματίσω» και «αν θέλει το σώμα μου» πάντα έβαζα αυτό ως παράγοντα».
-Ποιοι είναι μελλοντικοί αθλητικοί και προσωπικοί σου στόχοι;
«Θα ήθελα να τελειοποιήσω την επίδοση μου στους μαραθωνίους τόσο στη φλατ διαδρομή όσο και στη κλασική, αν αυτό φέρει κάποιο πανελλήνιο ρεκόρ ή κάποια πρόκριση σε ευρωπαϊκό, θα είναι το απόλυτο για εμένα και θα με χαροποιήσει πολύ. Κατά τα άλλα, θα ήθελα να μεγαλώσω κι άλλο την οικογένεια μου με τον ερχομό ενός δεύτερου παιδιού».
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
