Όσο κι αν θέλει κανείς να βρει κάτι θετικό ώστε να σκεφτεί αισιόδοξα για τον ΠΑΟΚ, είναι δύσκολο. Αδύνατο θα μπορούσε να πει κάποιος, χωρίς να είναι υπερβολικός.
Όποιος είδε το ντέρμπι της Τούμπας, είμαι βέβαιος πως συμφωνεί ότι ο ΠΑΟΚ ήταν απελπιστικός. Μια ομάδα χωρίς ταυτότητα, χωρίς ισορροπία στο παιχνίδι της, χωρίς στοιχεία που να σου δημιουργούν την αίσθηση ότι ξέρει τι θέλει και πώς θα το πετύχει.
Το χειρότερο απ' όλα, όμως, για τον ΠΑΟΚ είναι ότι δεν βγάζει ούτε στοιχεία που δεν έχουν να κάνουν με το καθαρά αγωνιστικό σκέλος, αλλά μπορούν να λειτουργήσουν καταλυτικά. Εννοώ, ασφαλώς, τη δύναμη, το πάθος, την αποφασιστικότητα, αυτή τη δίψα για την επικράτηση σε ένα ματς με τεράστια σημασία.
Το... άχρωμος, άοσμος, άγευστος, του ταιριάζει απόλυτα ως χαρακτηρισμός γι' αυτό που εμφάνισε απέναντι στον Άρη.
Αντιθέτως, ο αντίπαλός του είχε όλα τα χαρακτηριστικά που πρέπει να διαθέτει μια ομάδα που πηγαίνει σε ένα ντέρμπι και που το πιστεύει ότι μπορεί να το κερδίσει.
Ο Άρης δεν είναι πρωταθλητής, δεν είναι κυπελλούχος, δεν έχει σφυρηλατήσει νοοτροπία ομάδας που διεκδικεί και κατακτά τίτλους, όπως ο ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια, αλλά η εικόνα του παρέπεμπε πολύ περισσότερο σε τέτοιου επιπέδου ομάδα προχθές στην Τούμπα.
Δεν χρειάζεται να πω ότι δικαίως ο Άρης επικράτησε στο ντέρμπι. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας που να έχει διαφορετική άποψη.
Το ζήτημα είναι, νομίζω, ότι μέσα από αυτό το ντέρμπι βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο ΠΑΟΚ, μέχρι αυτή την στιγμή στην σεζόν, είναι μία ομάδα χωρίς... σφυγμό, μία ομάδα χωρίς αντανακλαστικά, μία ομάδα που φλερτάρει όχι απλά με την αποτυχία, αλλά με την... παταγώδη αποτυχία.
Σε αντίθεση με τον Άρη, που παρά τις όποιες μεταπτώσεις στην απόδοσή του μέχρι τώρα στην σεζόν, παρά τα στραβοπατήματα, παρά το γεγονός ότι προερχόταν από μια ήττα που δεν καταπίνεται ακόμη κι αν περάσουν πολλά χρόνια, όρθωσε ανάστημα, έδειξε χαρακτήρα, παρουσιάστηκε στο γήπεδο με αέρα ομάδας που πιστεύει στις δυνατότητές της.
Αυτό που σκεφτόμουν όσο έβλεπα το ντέρμπι την Κυριακή, ήταν αν ο Ιβάν Σαββίδης αντέχει να βλέπει αυτόν τον ΠΑΟΚ. Και πώς γίνεται να μην αντιδρά, να μην παρεμβαίνει, να μην θέτει τους πάντες ενώπιον των ευθυνών τους. Πώς γίνεται να μην απευθύνεται στον κόσμο, ώστε να δώσει την δική του εκδοχή, σε έναν κόσμο ο οποίος, πλέον, είναι στα κάγκελα, βλέπει την ομάδα να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο...
Είναι απορίας άξιον...
