Δεν θα εξαιρέσω τον εαυτό μου από μια σχετική θα την χαρακτήριζα ευθύνη που λίγο – πολύ μοιραζόμασταν όλοι όσοι αγαπάμε τον ΠΑΟΚ, σε μια προσπάθεια μας να κρατήσουμε όρθιες τις προοπτικές της διεκδίκησης του τίτλου, αλλά και των όποιων ευρωπαϊκών διακρίσεων.
Με δεδομένα τα προβλήματα που έμειναν άλυτα στο ξεκίνημα της περιόδου και αφορούσαν κάποιες σοβαρές ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, είναι αλήθεια πως νιώσαμε κάπως περίεργα και άβολα.
Οι τελευταίες υποσχέσεις είχαν σχέση αποκλειστικά και σε απόλυτο βαθμό με το ρόστερ της ομάδας, το οποίο σχεδόν κατακρεουργημένο από τον αλήστου μνήμης Γερμανό «λήσταρχο» - και όχι τεχνικό διευθυντή – φώναζε για μεγάλο διάστημα απεγνωσμένα για την ενίσχυση του.
Δυστυχώς οι υπεύθυνοι στη συγκεκριμένη και πολύ κρίσιμη περίπτωση δεν έδωσαν την παραμικρή σημασία. Η συμπεριφορά τους δεν διέφερε από εκείνη της στρουθοκαμήλου που βάζει το κεφάλι της στην άμμο, για να μην ακούει, για να μην βλέπει τίποτε και να για να μην ενοχλείται... από το περιβάλλον.
Εκόντες άκοντες ασυγχώρητα αφελείς και αυτοκαταστροφικοί, διέπραξαν ένα τεράστιο και τραγικό λάθος. Άφησαν την ομάδα γυμνή και τον κόουτς χωρίς τις απαραίτητες εναλλακτικές ποιοτικές λύσεις σε έναν μαραθώνιο υποχρεώσεων (εγχώριων και ευρωπαϊκών).
Εδώ επιβάλλεται να γίνει και μια υπενθύμιση η οποία αφορά τον συναινετικό ρόλο του κόουτς, που υπερεκτιμώντας προφανώς τις ικανότητες του – τις οποίες σημειωτέο δεν αμφισβητούμε – συνέπραξε διακριτικά στην μοιραία παράλειψη.
Βέβαια ο ίδιος ευτύχησε να επαναφέρει σε αγωνιστική ετοιμότητα κάποιους παίκτες που είχαν παροπλιστεί, όπως ο Μπίσεσβαρ και ο Ελ Καντουρί. Δεν φρόντισε όμως να υπολογίσει ότι δεν του αρκούσε από μόνη της αυτή η προσθήκη για να βγάλει την χρονιά, με ένα ρόστερ τόσο φτωχό όπως αυτό που είχε και έχει στη διάθεση του.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά δεν είχε υπολογίσει επίσης σωστά ότι και από τους λίγους βασικούς ποιοτικούς που είχε, οι περισσότεροι ήταν κάποιας ηλικίας και απαιτούσαν ειδική διαχείριση. Δίχως λοιπόν αξιόλογους εφεδρικούς και με την ανάλογη διαχείριση των λίγων ποιοτικών συν τους αναπόφευκτους τραυματισμούς, τα προβλήματα δεν θα αργούσαν.
Όπως και ήρθαν. Με τον κόουτς πλέον να προσπαθεί να τα επιλύσει, επιδιδόμενος σε αλλεπάλληλα rotation, πότε επιτυχώς και μερικές φορές και ανεπιτυχώς. Από τους πρώτους αγώνες ήρθαν τα πρώτα ανησυχητικά μηνύματα, με απώλειες μάλιστα απέναντι σε μικρές ομάδες. Σαφέστατα ήταν μια προειδοποίηση που έπρεπε να ληφθεί σοβαρά υπόψιν.
Ωστόσο κάποιες αξιόλογες αντιδράσεις και επιτυχίες με αγώνες μεγάλων ομάδων που έληξαν με νίκες, κάλυπταν τις όποιες αδικαιολόγητες γκέλες. Ο μέτριος έως κακός φετινός Ολυμπιακός έδινε επιπλέον και μια υπόσχεση πως στη συνέχεια θα μπορούσε να καλυφθεί αυτή η μικρή διαφορά. Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν μερικοί. Έτσι, η διαφορά αντί να μειωθεί, εκτοξεύτηκε.
Ο ΠΑΟΚ των ελλειμμάτων, της αστάθειας και της υπεραισιοδοξίας, έδωσε άλλη μια κλωτσιά στην καρδάρα. Βλέπουμε να μας κοιτάζει στα μάτια σαν να ήθελε να μας πει ότι προσπαθεί αλλά τόσο μπορεί. Το ίδιο πιθανότατα να θέλει... να πει και ο Ραζβάν, όταν στην πρώτη επιλογή του επιστρατεύει τον φιλότιμο Μουργκ επειδή χτυπάει καλά τα στημένα στη θέση ενός επιτελικού παίκτη. Δεν χρειάζεται όμως να αναφερθούμε στη χθεσινή εμφάνιση.
Κι αυτό, γιατί μπροστά της η ομάδα έχει ένα ευρωπαϊκό σημαντικό παιχνίδι και την Κυριακή υποδέχεται στο ντέρμπι τον συμπολίτη Άρη. Τώρα το πως θα αναζωπυρωθούν τα κίνητρα και θα βελτιωθεί η ψυχολογία, αφορά άλλους. Μπορεί όμως να αποτελέσει μια αφορμή για εμάς, ώστε να συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε μαζί με όλους όσους αγαπούν αυτή την ομάδα, την προσπάθεια να κρατήσει όρθιες τις όποιες ελπίδες διατηρεί.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook
