Πόλακ: «Η ενόργανη με βοήθησε στο επί κοντώ - Δέχθηκα bullying στο δημοτικό»

Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή

Το άλμα επί κοντώ είναι ένα αγώνισμα στον στίβο που έχει φέρει πολλές επιτυχίες στην Ελλάδα. Αποκορύφωμα το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο από την Κατερίνα Στεφανίδη. Το Metrosport.gr μίλησε με μια νεαρή αθλήτρια που έχει ήδη αφήσει το στίγμα της στο αγώνισμα. Ο λόγος για την Ελένη-Κλαούντια Πόλακ, η οποία πριν μερικές εβδομάδες κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Βαλκανικούς Αγώνες της Κωνσταντινούπολης.

Η 25χρονη πρωταθλήτρια στο άλμα επί κοντώ γεννήθηκε στην Ελλάδα από γονείς μετανάστες. Ο μπαμπάς Πολωνός, η μαμά από τη Σρι Λάνκα. Μας μίλησε για την πορεία στο επί κοντώ, το χρυσό μετάλλιο στους Βαλκανικούς, τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Η Ελένη παραδέχθηκε πως το 2021 όταν βγήκε πρώτη κερδίζοντας την Κατερίνα Στεφανίδη, δεν νοιάστηκε γι’ αυτό γιατί η αντίπαλός της δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Την ένοιαζε μόνο να πιάσει το όριο της Ολυμπιάδας. Επίσης, μας μίλησε για την ενόργανη από την οποία ξεκίνησε, το πόσο την βοήθησε στο σημερινό της αγώνισμα, τις δυσκολίες προπόνησης που είχε αλλά και τον προπονητή της, Μανώλη Καραγιάννη. Τέλος, δεν δίστασε να αναφερθεί στο bullying που υπέστη όταν πήγαινε στο δημοτικό, λόγω της καταγωγής και του χρώματος του δέρματός της.

-Πήρες το χρυσό μετάλλιο στους Βαλκανικούς Αγώνες στην Κωνσταντινούπολη πριν μερικές ημέρες. Είναι η πρώτη φορά που κατακτάς μετάλλιο στη συγκεκριμένη διοργάνωση και πως αισθάνθηκες γι’ αυτό;

«Δεν είναι η πρώτη φορά, αν θυμάμαι σωστά. Η αλήθεια είναι από τις σχετικά εύκολες διοργανώσεις, οι μεγάλες αθλήτριες δεν προτιμούν να κατέβουν και είναι μικρότερος ο ανταγωνισμός. Είναι εύκολη διοργάνωση σε σχέση με το ευρωπαϊκό ή με το παγκόσμιο. Πάντα είναι σημαντικό ένα μετάλλιο, αλλά δεν είχα απαίτηση από τον εαυτό μου. Χαίρομαι όταν το παίρνω, αλλά δεν έχω αυτό στο μυαλό μου».

-Το έψαχνες εδώ και καιρό το μετάλλιο. Είσαι ικανοποιημένη από το 4,35μ; Γιατί ναι μεν πήρες το μετάλλιο που έψαχνες αλλά η επίδοση δεν ήταν αυτή που ήθελες.

«Το όριο είναι 4,75μ για το παγκόσμιο, ήταν πολλά πράγματα που έκανα λάθος στο κλειστό, κοντάρια, φόρα, αγώνες, έβγαλα ένα πρόβλημα στη μέση μου και επηρέαζε το πόδι μου. Ηταν ένας συνδυασμός πράγματων και δεν ήμουν καν κοντά».

-Επόμενος στόχος είναι το Ευρωπαϊκό Ανοιχτού Στίβου;

«Στόχος μου είναι το Παγκόσμιο, εννοείται πως θα προετοιμαστώ και για το ευρωπαϊκό και για τους μεσογειακούς αγώνες. Θα ψάξω για την διάκριση και στα τρία. Είναι όλα σημαντικά για το ράνκιγκ, ειδικά το Παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό».

-Το μέλλον πως το βλέπεις; Ο πιο σοβαρός σου στόχος είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι;

«Εννοείται πως ναι. Εκεί δεν θα είναι απλά το όριο, ελπίζω πως αυτή τη φορά θα πηδήξω, στο Τόκιο είχα πολλές αναποδιές. Για μένα το 2021 ήταν η χειρότερη χρονιά, είχα πολλούς τραυματισμούς».

«Δεν ήταν δίκαιος αγώνας όταν κέρδισα την Στεφανίδη, δεν ήταν καλά»

-Πως και πότε ξεκίνησες τον στίβο;

«Περίπου στα 15-16 μου, με είχε φωνάξει ο προπονητής μου και νωρίτερα αλλά δεν είχα αποφασίσει να πάω. Όταν σταμάτησα την ενόργανη, έκανα τον γύρο της Καλλιθέας, με είδε ο προπονητής μου και μου είπε να πάω. Δεν μου πολύ άρεσε, αλλά ντράπηκα να του πω όχι. Μετά χαθήκαμε γιατί πήγα στη Σρι Λάνκα (σ.σ. η καταγωγή της μητέρας της είναι από εκεί), γύρισα μετά από και όταν με ξαναβρήκε στο ίδιο σημείο, μου ξαναπρότεινε και είπα πάλι ναι γιατί ντράπηκα. Από τότε που κατέβηκα στον πρώτο αγώνα δεν σταμάτησα να ασχολούμαι με τον στίβο».

-Πως επέλεξες το επί κοντώ;

«Δεν το επέλεξα, με επέλεξε. Ο προπονητής μου κάτι είδε, είδε πως κάνω για το επί κοντώ, με είχε δει στην ενόργανη. Με είχε ζητήσει από την ενόργανη αλλά δεν μου το είπαν ποτέ».

-Ποιες θεωρείς σημαντικότερες διακρίσεις για σένα;

«Το Ευρωπαϊκό του Τορούν το 2021 που τερμάτισα στην 5^η θέση. Επίσης, πολύ σημαντικό που έχω κάνει στη ζωή μου ήταν ότι έπιασα το όριο της Ολυμπιάδας».

-Ποιον αγώνα θυμάσαι περισσότερο; Την πρώτη σου μεγάλη επίδοση ίσως;

«Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βερολίνου του 2018. Ημουν στην κατηγορία νέων και είχα πιάσει το όριο για μεγαλύτερη διοργάνωση από την ηλικία μου και πήγα και καλά για την ηλικία. Και πέρασα τελικό, ασχέτως που δεν τα πήγα καλά εκεί. Ηταν από τους αγαπημένους μου αγώνες».

-Όταν κέρδισες μια μεγάλη αθλήτρια όπως η Κατερίνα Στεφανίδη στο Πανελλήνιο Κλειστού στο ΣΕΦ 2021, πως αισθάνθηκες;

«Δεν με ένοιαζε τίποτα, ούτε που κέρδισα την Στεφανίδη, γιατί δεν θεωρώ ότι ήταν δίκαιος αγώνας, γιατί δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ούτε η 1^η θέση με ένοιαζε, με απασχολούσε μόνο ότι έπιασα το όριο της Ολυμπιάδας. Σε ένα Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο έχει μεγαλύτερη αξία το χρυσό μετάλλιο».

-Τι εμπειρίες αποκόμισες από τους Ολυμπιακούς στο Τόκιο; Σου έμεινε το παράπονο που δεν πήγες στον τελικό;

«Εχω πολύ μεγάλο παράπονο που δεν πήγα στον τελικό. Ηταν πολύ εύκολο όλη τη χρονιά, έκανα όλη τη χρονιά 4,60 και εκεί έπρεπε να πηδήξω 4,50. Αλλά σταματήσαμε λόγω βροχής για πάνω από μια ώρα, αλλιώς θα ήμουν σίγουρα στον τελικό. Για μένα ήταν ένας πολύ πιεστικός αγώνας. Πήγαμε νωρίς, για να συνηθίσουμε το κλίμα, ήταν πολύ δύσκολο, ήμουν μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους. Ημασταν κλεισμένοι μέσα σε ένα δωμάτιο, δεν ήταν όπως το φανταζόμουν. Εχω μια πικρία. Πήγαμε νωρίτερα και ήμασταν αποκομμένοι σε ένα δωμάτιο. Βρισκόμασταν μόνο στο γήπεδο, παίρναμε το φαγητό μας και το τρώγαμε μόνοι μας στο δωμάτιο μας».

«Η ενόργανη μου έμαθε πειθαρχία, έπρεπε να φοβόμαστε τους προπονητές»

-Γιατί άφησες την ενόργανη για το επί κοντώ;

«Δεν την άφησα, αυτή με άφησε. Είχα ψηλώσει, αν δεν είσαι μικρόσωμος δεν μπορείς να κάνεις ενόργανη. Είσαι περιορισμένος στο ασκησιολόγιο, οι προπονητές άρχισαν να μου δίνουν λιγότερη σημασία, γιατί είναι δύσκολη η εξέλιξη σου. Δεν είχε καμία σχέση το πως ξεκίνησα την ενόργανη, είχαν το ρώσικο μοτίβο, το πρέπει να σου φωνάξω, πρέπει να σε δείρω για να με ακούσουν τα παιδιά. Τα τελευταία χρόνια είχα πολύ καιρό να δω προπονητή να χτυπήσει κάποιο παιδί. Υπήρχαν στιγμές που έζησα και εγώ από προπονητές να με χτυπήσουν για να κάνω την άσκηση, μπορεί να φοβόμουν να κάνω μια άσκηση και κάποιος προπονητής να με τσιμπούσε και να μου άφηνε μελανιές, ή να με χτυπούσε στο σημείο του σώματος που έκανα την λάθος άσκηση. Από τη μία τους καταλαβαίνω, γιατί έχουν 12 παιδιά σε ένα επικίνδυνο αγώνισμα γιατί το παραμικρό λάθος μπορεί να σου κοστίσει, έπρεπε κάπως να τους φοβόμαστε γιατί έπρεπε να επιβληθούν. Ηταν ένας τρόπος πειθαρχίας, δεν συμφωνώ ούτε διαφωνώ».

-Τι σου έμαθε η ενόργανη;

«Η ενόργανη ήταν ο τρόπος μου να ξεσπάσω και να ξεφύγω από όλα τα υπόλοιπα. Ο προπονητής μου μου έδειξε πως έχω κι αλλού μέλλον. Η ενόργανη μου έμαθε πειθαρχία, αυτοσυγκράτηση, διαχείριση του σώματος και την αίσθηση του χώρου. Με βοήθησαν και στο επί κοντώ όλα αυτά. Οτιδήποτε σου συμβεί ξέρεις πως να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Εχω βγει κερδισμένη σε πολλά πράγματα, όταν είναι δύσκολη η προπόνηση να μην τα παρατήσω, να μην «κλέψω» σε μια άσκηση όταν βαριέμαι. Σίγουρα υπήρχε και καλύτερος τρόπος από αυτόν (σ.σ. εννοεί το ξύλο). Ωστόσο μαθαίνεις τα σωστά πράγματα και με τους λάθους τρόπους».

-Tι συνέβη στο Πανελλήνιο Κλειστό Στίβου το 2020;

«Στην πρώτη προσπάθεια μου, κάποιος έτρεχε παράλληλα σε άλλο άθλημα, έκανε ζέσταμα, σχετικά κοντά από τον διάδρομό μου. Προσπάθησα να τρέξω πιο γρήγορα για να τον χάσω από το οπτικό πεδίο μου, αλλά δεν μπόρεσα. Ζήτησα από τους κριτές να μου δώσουν επαναληπτική γιατί χάλασε ο ρυθμός μου, πήγα πίσω με σκοπό να κάνω επαναληπτική. Θεώρησα δεδομένο ό,τι έγινε, δεν ήξερα πως έπρεπε να ζητηθεί και να συζητηθεί. Εκανα τις υπόλοιπες προσπάθειες, πήγα να ξεκουραστώ να κάνω άλλη μία και μου φώναξε ο προπονητής μου να ζητήσω εναλλακτική. Έπρεπε να κάνω ένσταση, έκανα όλη την διαδικασία, πέρασε η ένσταση. Τελικά έκανα 4^η προσπάθεια, βγήκα πρώτη με 4,60μ. Στη συνέχεια υπήρξαν διαμαρτυρίες, δημιουργήθηκε ένας χαμός. Αλλά εγώ είχα δίκιο και το είδαν όλοι, υπήρχε ζωντανή μετάδοση».

«Σαν πατέρας μου ο προπονητής μου, αυτό είναι το γούρι μου»

-Τι σημαίνει για σένα ο προπονητής σου, Μανώλης Καραγιάννης;

«Είμαστε 10 χρόνια μαζί. Είναι σαν πατέρας μου, είμαστε πολύ δεμένοι. Θα χαρούμε μαζί, θα τσακωθούμε, υπάρχει ένα καλό δέσιμο. Θα προσπαθήσει να μου βρει λύση στο πρόβλημά μου και εκτός αγωνιστικού».

-Πόσο σημαντική ήταν η βοήθεια της οικογένειάς σου για να τα καταφέρεις;

«Η οικογενειακή στήριξη είναι κάτι πολύ σημαντικό. Η μαμά μου με βοήθησε πολύ στα πρώτα χρόνια της ενόργανης, δεν την ήθελα καθόλου και εκείνη επέμενε. Ηταν η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορούσε να κάνει για μένα».

-Σκέφτηκες ποτέ να εκπροσωπήσεις τη Σρι Λάνκα;

«Όταν έπιασα το όριο για την Ολυμπιάδα, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν θα σου δώσουμε πολύ καλά χρήματα και θα έχεις υποστήριξη. Είμαι ευχαριστημένη και μου αρέσει που εκπροσωπώ την Ελλάδα. Το σκέφτομαι για το μέλλον, όταν θα αρχίσουν να πέφτουν οι επιδόσεις μου γιατί είναι σε αρκετά χαμηλό επίπεδο η Σρι Λάνκα».

-Πριν τρία χρόνια παντρεύτηκες. Πως το πήρες απόφαση σε τόσο μικρή ηλικία και έχοντας και παράλληλα να κάνεις πρωταθλητισμό στον στίβο;

«Η μαμά είναι λίγο παλαιών αρχών και ήθελε να παντρευτώ (σ.σ. γέλια). Ο άντρας μου λέει πως από την μέρα που με γνώρισε σκέφτηκε πως θέλει να με παντρευτεί. Το έκανα για εκείνον γιατί του άρεσε όλη η ιδέα. Δεν ήταν πως δεν το ήθελα, αλλά εγώ ήθελα να είμαι μαζί του, δεν με ένοιαζε ο γάμος».

-Τώρα πως είναι η καθημερινότητά σου;

«Δυστυχώς δεν κάνω κάτι άλλο πέρα από τον στίβο και αυτό με στεναχωρεί. Μας βοηθάει σε κάποιο σημείο ο ΣΕΓΑΣ, έχω και τους χορηγούς μου. Αν ζοριστώ ίσως χρειαστώ να δουλέψω και να βάλω τον στίβο σε δεύτερη μοίρα».

-Εχεις κάποιο γούρι ή κάνεις κάποιο τελετουργικό πριν τους αγώνες;

«Προσπαθώ να κάνω τα ίδια πράγματα κάθε φορά. Το προηγούμενο βράδυ κάνω ζεστό μπάνιο, την ίδια μέρα θα βάλω πρώτα κάλτσες, ρούχα και μετά τα παπούτσια. Δεν φτιάχνω ποτέ τα μαλλιά μου, κάνω κοτσίδα, γιατί το θεωρώ γρουσουζιά, είναι το πιο βασικό. Μόνο στο Τόκιο τα έφτιαξα την προηγούμενη ημέρα και είδα που κατέληξα (σ.σ. γέλια)».

Το bullying στο δημοτικό και η προτροπή για κουβέντα

-Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

«Η ηλικία του δημοτικού ήταν πιο βασανιστική για μένα, μετά πήρε μια ροή η ζωή μου. Εχασα και τον μπαμπά μου στην ηλικία των 8 ετών, η ψυχολογία της μαμάς μου επηρεάστηκε και πολλές φορές το πέρναγε και σε εμάς. Εκανα λίγο ενόργανη για να ξεφύγω, ήταν αρκετά δύσκολα. Αν μου έλεγαν να γυρίσω πίσω, θα γύριζα μέχρι πριν 5 χρόνια. Αργησα πολύ να συνειδητοποιήσω τον θάνατο του μπαμπά μου. Είμαι δεμένη με την μαμά μου, αν πάθαινε κάτι θα πήγαινε με τα πόδια ακόμη και σε άλλη χώρα».

-Εχεις αντιμετωπίσει bullying ή/και κάποια ρατσιστική συμπεριφορά για την καταγωγή σου;

«Εχω αντιμετωπίσει bullying κυρίως για την καταγωγή μου, γιατί οι γονείς μου είναι ξένοι, το άλλο ήταν το χρώμα του δέρματος. Το άλλο ήταν για το πως ήταν μόνο η μαμά μου εκεί πάντα. Το μεγαλύτερο bullying το πέρναγα από παιδάκια που δεν ήταν Ελληνες. Το σωματικό bullying ήταν αυτό που με πονούσε ακόμη περισσότερο, αλλά και ο τρόπος που γινόταν. Πολλά παιδάκια με έσπρωχναν, χτύπαγα, με έφτυναν. Συνήθως δεν αντιδρούσα, έκλαιγα και έφευγα. Σε όποιον συμβαίνει πρέπει να το συζητήσει και πρέπει να το συζητήσει με τον σωστό άνθρωπο, αλλά όχι με τον γονιό γιατί δρα συναισθηματικά και θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Ο γονιός θα πρέπει να έχει ψυχραιμία και να μην δράσει εν βρασμώ».