Θα περίμενε κανείς κάποιοι να μάθουν από τα λάθη τους, είτε αυτά αφορούν αγωνιστικά μειονεκτήματα, είτε απερισκεψίες και παραλείψεις που στοιχίζουν. Όμως στο χθεσινό αποφασιστικό παιχνίδι αποδείχθηκε ότι ο ΠΑΟΚ του Φερέιρα κάτι τέτοιο δεν το έχει κατανοήσει ακόμη, ώστε να αλλάξει και ανακυκλώνει τις παθογένειες του. Κάτι που συνέβη και χθες σε ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια της χρονιάς. Σε αυτό κόουτς και παίκτες παρουσιάστηκαν «αδιάβαστοι» και όπως αποδείχθηκε και ανέτοιμοι ψυχολογικά για να αντιμετωπίσουν στην έδρα τους μια ομάδα ρηχή και παντελώς ακίνδυνη. Η οποία όμως όπως τελικά αποδείχθηκε είχε ένα συγκεκριμένο πλάνο και μια έξυπνη διαχείριση από τον πάγκο της. Πέραν αυτού, τίποτε το ουσιώδες. Γεγονός που αποδείχθηκε από το ότι της ήταν αρκετό ένα αυτογκόλ για να φύγει μέσα από μια φλογισμένη έδρα με τους τρεις βαθμούς της νίκης.
Πίκρα μεγάλη αλλά και θυμός για τον κόσμο του ΠΑΟΚ ο οποίος στο συγκεκριμένο και εξαιρετικής σημασίας αγώνα είδε τον κόουτς να αυτοπαγιδεύεται και πάλι σε εμμονές (τύπου Ελ Καντουρί) τη στιγμή που η ομάδα του ζητούσε βοήθεια και κάποιες απαραίτητες αλλαγές φώναζαν από μακριά. Όπως επί παραδείγματι να μπει ο Μάτος και να περάσει μπροστά ο Βιεϊρίνια που τα έδωσε όλα στα 3/4 του παιχνιδιού, να συνδέσει τα ασύνδετα και να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα στον άξονα. Μπίσεσβαρ, Πέλκας και Μαουρίσιο τα είχαν κάνει μούσκεμα. Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι ο Μαρτίνς το κέρδισε κατά κράτος το χθεσινό παιχνίδι. Χωρίς βέβαια να αγνοήσουμε το γεγονός ότι ο χθεσινός ΠΑΟΚ ήταν «εύκολη λεία» και προσφερόταν για τέτοιου είδους διαχειρίσεις. Με δυο λόγια ήταν βούτυρο στο ψωμί του κόουτς των φιλοξενούμενων. Θα μου πείτε η διαπίστωση της ανακύκλωσης παθογενειών αποδεικνύεται από ένα αποτέλεσμα; Θα σας έλεγα όχι γιατί ένα ανάποδο αποτέλεσμα όπως το χθεσινό μπορεί να δικαιολογηθεί και από μια απλή σύμπτωση όπως το αυτογκόλ ή και από ένα επίσης λάθος, όπως έγινε με το δοκάρι. Ως εκ τούτου αλλού εστιάζεται η συγκεκριμένη διαπίστωση. Στην γενική εικόνα της ομάδας, στην ενέργεια, στο πάθος, στη διάθεση και στο καθαρό μυαλό, αλλά και στην ψύχραιμη αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων προκύψουν κατά την εξέλιξη του αγώνα. Κόουτς και αρκετοί παίκτες των γηπεδούχων υστέρησαν εξόφθαλμα και αυτοκαταστροφικά σε όλα τα παραπάνω. Έτσι, ήρθε το 0-1. Σε ατομικό επίπεδο ο Πασχαλάκης δεν φέρει ευθύνη για το γκολ που δέχθηκε. Το δίδυμο Ίνγκασον - Βαρέλα είχε τουλάχιστον πάθος. Αγνώριστος ο Γιαννούλης, αγνώριστος ο Μπίσεσβαρ στο πρώτο μέρος, αγνώριστος ο Πέλκας, αγνώριστος και Μαουρίσιο στο μεγαλύτερο διάστημα που χρησιμοποιήθηκε. Ο Σφιντέρσκι μόνος και αβοήθητος χάθηκε μέσα στους σκληρούς αμυντικούς των φιλοξενούμενων. Χλωμή και η παρουσία του Λημνιού.
Ο Γερμανός διαιτητής ίσως θα έπρεπε να κληθεί από το VAR για το γκολ που δέχθηκε ο ΠΑΟΚ, αν η μπάλα δηλαδή είχε περάσει τη γραμμή. Όπως ακριβώς κλήθηκε για το γκολ που πέτυχε και ορθώς ακυρώθηκε. Αλλά στο VAR θα έπρεπε να διευκρινιστεί και η φάση με τον Τσιμίκα, στην ανατροπή του Λημνιού εντός περιοχής. Απλά σκεφτείτε τι θα ακούγαμε και τι θα διαβάζαμε αν αυτές οι επιλεκτικές τοποθετήσεις θα αφορούσαν αντίστοιχες φάσεις για τον Ολυμπιακό. Συνοψίζοντας, προφανώς θα έχετε τη διάθεση να μου πείτε ότι είναι μακρύς ο δρόμος και ότι υπάρχουν ευκαιρίες ακόμη για διορθωτικές κινήσεις.
Θα συμφωνούσα μαζί σας αν μπορούσατε να με διαβεβαιώσετε πως από ότι «εισπράττουμε» μέχρι τώρα βλέποντας αυτού του είδους τις εμφανίσεις σε τόσο καθοριστικά παιχνίδια, είμαστε σε θέση να ελπίζουμε σε κάτι τέτοιο. Χαρακτήρισα στον τίτλο μου «πτώμα» το δαφνοστεφανομένο. Το έκανα δίχως εμπάθειες και προκατάληψη αλλά ρεαλιστικά και καθαρά ποδοσφαιρικά. Κι αυτό γιατί αυτή την εικόνα παρουσιάζει στα περισσότερα παιχνίδια του όπως και στα δύο τελευταία συγκεκριμένα με την Άρσεναλ και χθες με τον ΠΑΟΚ.
Μήπως θα έπρεπε να χαρακτηρίσουμε ανάλογα με τη χθεσινή του απόδοση και τον ΠΑΟΚ; Αυτό το αφήνουμε στη δική σας κρίση.
