Παρά τρίχα παγκόσμιο ρεκόρ πρωτοτυπίας στη μετατροπή μιας εύκολης νίκης σε ήττα

Αγαπητή Metrosport

Μόνο στον ΠΑΟΚ αυτά. Μόνο στον ΠΑΟΚ. Παίζει χθες 80 λεπτά μονότερμα τον αδύναμο και εντελώς ακίνδυνο Λεβαδειακό, χάνει πέντε-έξι καλές ευκαιρίες, πετυχαίνει το γκολ χάρη στην κάθετη του Μπίσεσβαρ, την αλλαγή της πορείας της μπάλας, αφού χτυπάει σε πόδι αμυντικού, αλλά και την ταχύτητα, μαζί με τη δύναμη του Νάρει, που πλασάρει εύστοχα και, μετά το 80' υποχωρεί για να κρατήσει το 0-1, λες και έχει απέναντί του τη Ρεάλ ή τη Μάντσεστερ Σίτι. 

Το ματς φτάνει προς το τέλος και των καθυστερήσεων και, ως συνήθως, βρίσκει τον τρόπο να δεχτεί ένα γκολ από το πουθενά. Κόρνερ, απόκρουση Κοτάρσκι, αφύλακτος εντελώς ο Μπελμόντ, σουτ, η μπάλα στα δίχτυα. Κι αμέσως μετά, ενώ πρέπει να επιτεθεί μήπως και αρπάξει τη νίκη στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, βρίσκει τον τρόπο να χάσει και το παιχνίδι. Φάουλ ο Ζίβκοβιτς στον Μουτίνιο, πέναλτι δείχνει... ευχαρίστως ο Μανούχος, το VAR, όμως, τον διορθώνει και η μπάλα στήνεται για εκτέλεση εκτός μεγάλης περιοχής. Δυνατό σουτ ο Μουτίνιο, ο Κοτάρσκι αντιδρά σωτήρια και έτσι δεν γίνεται το 2-1. Πάλι καλά, γιατί θα μιλούσαμε για παγκόσμιο ρεκόρ πρωτοτυπίας στη μετατροπή μιας εύκολης νίκης σε ήττα.

Ηταν και άτυχος ο ΠΑΟΚ; Ηταν. Τον «χτύπησε» πάλι η γκαντεμιά; Τον «χτύπησε». Αλλά πώς να μιλήσουμε για την ατυχία, όταν δεν μπορεί να σκοράρει και δύο και τρία γκολ, όταν έχει κατοχή μπάλας 69%, όταν δημιουργεί ευκαιρίες και όταν με... μιάμιση φάση από τον αντίπαλο χάνει τους δύο βαθμούς και παρά τρίχα δεν χάνει και τους τρεις; «Τίποτε δεν μας πάει καλά, πληρώνουμε και το παραμικρό λάθος μας», είπε χθες μετά το ματς σκυθρωπός ο Λουτσέσκου. Ναι, αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να σκοράρει για να σιγουρέψει το αποτέλεσμα. Οι νίκες έγιναν με ένα γκολ διαφορά και με την ψυχή στο στόμα, οι ισοπαλίες λόγω ακριβώς της αδυναμίας στο σκοράρισμα και η ήττα από τον Παναθηναικό πάλι για τον ίδιο λόγο. Το βλέπουμε όλοι. Είναι ξεκάθαρο. Εκτός κι αν εννοεί ο Λουτσέσκου ότι τα γκολ δεν μπαίνουν από ατυχία. Οχι. Από έλλειψη ποιότητας δεν μπαίνουν.

Πιο πολύ λυπήθηκα χθες τους οπαδούς του ΠΑΟΚ που πήγαν στη Λιβαδειά. Εβγαλαν τα λαρύγγια τους σε όλο το ματς. Δεν έπαψαν ούτε για ένα δευτερόλεπτο να τραγουδούν, να επευφημούν, να στηρίζουν την ομάδα. Και στο τέλος έφυγαν με χαμηλά το κεφάλι. Με μια ακόμη απογοήτευση. Πικραμένοι. Κρίμα.

Οσο για την ομάδα, ήδη έχει πετάξει επτά βαθμούς, που δεν αναπληρώνονται. Επτά βαθμοί χαμένοι σε επτά αγωνιστικές (και με εύκολο πρόγραμμα) είναι πολλοί. Και δεν υπολογίζω βέβαια την ισοπαλία με τον Αρη γιατί κάθε άλλο παρά δεδομένο ήταν ότι ο ΠΑΟΚ θα κέρδιζε στο Χαριλάου, όπου τελικά δεν έχασε δύο αλλά πήρε έναν βαθμό, χάρη στον Κοτάρσκι. Με την πορεία που έχει ο ΠΑΟΚ, χωρίς νίκη εκτός έδρας, με δύσκολες νίκες επί «μικρών» αντιπάλων, με ήττα από τον Παναθηναικό στην Τούμπα και με τα ματς με Ολυμπιακό και ΑΕΚ εκτός έδρας στον πρώτο, πολύ φοβάμαι, για να μην πω ότι είμαι σίγουρος, ότι η υπόθεση Πρωτάθλημα θα έχει χαθεί οριστικά και αμετάκλητα από τις 30 Οκτωβρίου.

ΥΓ. Εκτός κι αν ξαφνικά γίνει κάποια θαυματουργή μεταμόρφωση. Γιατί το να διεκδικήσει αυτός ο ΠΑΟΚ... «μίνιμουμ δεύτερη θέση» στο Πρωτάθλημα θα ισοδυναμεί με θαύμα.

Στέλιος. Απ. Γρηγοριάδης