Αν κάτι έλειπε έντονα από τον Αρη προηγούμενων ετών, τον Αρη που πραγματοποιούσε πορεία σε ευρωπαϊκό φόντο, ήταν κάτι τέτοιες νίκες τύπου... ΟΑΚΑ.
Γυρνώντας πίσω τον χρόνο, όχι πολλά χρόνια πριν, εύκολα θυμόμαστε ότι, σπάνια, έφτανε σε νίκες, οι οποίες ήταν ικανές να αναπαράγουν νέα γενιά οπαδών ή έστω να προσφέρουν οπαδική ηδονή. Η Αθήνα αποτελούσε -ανέκαθεν- δύσκολη αποστολή, όταν οι Θεσσαλονικείς “κατέβαιναν”, για να αντιμετωπίσουν τις τρεις ομάδες του “κέντρου”, όπως τις αποκαλούν -ακόμη- οι παλαιότερες μπαλαδόφατσες.
Είναι γνώριμο το συναίσθημα, το οποίο εξελίχθηκε σε σύνδρομο, κάθε φορά που ο Αρης πατούσε στο χορτάρι του “καταραμένου” ΟΑΚΑ. Πόσα και πόσα στομάχια δεν σφίχτηκαν...
Οι εξαιρέσεις υπάρχουν, απλώς για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά δεν είναι ικανές να προσφέρουν την ευχαρίστηση, για την οποία μιλήσαμε παραπάνω.
Ε, θα έφτανε η στιγμή, που η ιστορία θα γραφόταν αλλιώς. Και να που, τελικά, ήρθε.
Ο Αρης δεν λύγισε υπό το βάρος του άτυπου τίτλου και της άτυπης σιγουριάς του φαβορί και έπαιξε σαν το αποτέλεσμα να ήταν 0-0 και στα 90 λεπτά. Φοβερά εντυπωσιακό δείγμα νοοτροπίας, την οποία δεν χρειάζεται να μεταδώσει -απαραίτητα- ο τεχνικός ηγέτης, όποιος κι αν είναι.
Το DNA των ποδοσφαιριστών, οι οποίοι απαρτίζουν φέτος το ρόστερ, είναι τέτοιο, που ο προπονητής το αναλύει, το αξιολογεί και το ενισχύει ανάλογα.
Ηδη, ο Αρης έχει δύο νίκες σε ισάριθμες επισκέψεις στο Ολυμπιακό Στάδιο σε τελείως διαφορετικές -χρονικά- φάσεις. Οι οπαδοί της σύμπτωσης και του “έλα, μωρέ τυχαίο είναι”, ας καθίσουν στον πάγκο και ας απολαύσουν την ομάδα, η οποία απέκλεισε περπατώντας τον Αστέρα Τρίπολης και δεν “πέταξε” τέσσερα στην ΑΕΚ, η οποία τον κέρδισε στο “Κλ. Βικελίδης” πριν τρεις εβδομάδες.
Τα γήπεδα, τα ονόματα και οι παραδόσεις δεν λένε τίποτα στους φετινούς ποδοσφαιριστές. Ούτε διαβάζουν, ούτε μαθαίνουν προϊστορία, ούτε που χρειάζεται να μπουν στον κόπο. Η φιλοδοξία τρέφει τον ψυχισμό τους και -το κυριότερο- γουστάρουν αυτό που κάνουν.
Παίζουν μπάλα, όχι για να καταστρέψουν, αλλά για να κερδίσουν, όπως -σωστά- ανέφεραν οι πρωταγωνιστές στις δηλώσεις του, μετά το ματς με την ΑΕΚ κι αυτό δεν είναι κάτι απλό, ούτε κάτι συνηθισμένο στην οπαδική καθημερινότητα του κόσμου.
Οσο για το ροζ συννεφάκι, μόνο ροζ δεν είναι.
Πίσω από τα γκολ του Λϊντσεϊ Ροζ και του Σαντέ Σίλβα, όπως και των υπολοίπων συμπαικτών του, κρύβονται πολλά.
Και να' στε σίγουροι πως η φετινή ομάδα θα μας δώσει (κι άλλες) αφορμές, για να τα παραθέσουμε.
Υ.Γ: Η νίκη επί της ΑΕΚ δεν έριξε κανέναν από τα σύννεφα, γιατί δεν ανέβηκε ποτέ κανείς στις 21 αγωνιστικές,
Υ.Γ2: Η προσήλωση των παικτών στο τακτικό πλάνο περνά στο όριο του μύθου. Ο Αρης δουλεύει, σε κάποια ματς, με υποδειγματικό τρόπο, σαν η ομάδα να παίζει μαζί 10 χρόνια.
Υ.Γ.3: Ο Αρης έπαιξε και για δεύτερο γκολ, χωρίς να ξεχαστεί ή να "βολευτεί" στο πρώτο.
Υ.Γ4: Η έννοια της ομάδας αναδεικνύεται στους πανηγυρισμούς, όχι στα πανηγύρια.
