Είναι πολύ κολακευτικό, νομίζω, για όλους τους Ελληνες, να διαβάζουμε κάθε μέρα κι ένα καινούργιο άρθρο από μεγάλο ευρωπαϊκό μέσο ενημέρωσης για τον εξαιρετικό τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε η κυβέρνηση της χώρας μας την κρίση του κορωνοϊού και να της πιστώνουν τα αποτελέσματα που πολύ θα ήθελαν, αλλά δεν έχουν, χώρες της Ευρώπης πολύ πιο οργανωμένες και σίγουρα πιο πλούσιες από την δική μας.
Αρκεί, όμως αυτό; Φτάνουν τα καλά λόγια για να μπορέσει η χώρα μας να πάει στην επόμενη, τη... μετα-κορωνοϊό μέρα; Μπορούν να αποτελέσουν τα αποθεωτικά σχόλια το... διαβατήριο για μια επανεκκίνηση της οικονομίας μας, με αμεσότατη αντιμετώπιση των πληγών που θα αφήσει η υγειονομική κρίση και χωρίς παράπλευρες απώλειες που θα έχουν δραματικές συνέπειες για επιχειρήσεις και εργαζόμενους;
Το σίγουρο είναι ότι τα έγκαιρα και επιτυχημένα μέτρα που έλαβε η κυβέρνησή μας, της δίνουν την δυνατότητα να διαπραγματεύεται από πολύ καλύτερη θέση με τους εταίρους μας. Μάλιστα, κάποιοι από τους όρους με τους οποίους δεσμευόμαστε από την εποχή των μνημονίων και στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης του χρέους μας, πήγαν ήδη στην άκρη πριν καν το ζητήσουμε.
Έστω και έτσι, όμως, ακόμη και μετά τις αποφάσεις που ελήφθησαν στο Eurogroup της 9ης Απριλίου και ενόψει της συνόδου κορυφής της 23ης Απριλίου, είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει η χώρα μας, αλλά και κάθε οικονομία ευρωπαϊκής χώρας που πλήττεται από τις συνέπειες της υγειονομικής κρίσης, να ανακάμψει γρήγορα και να επαναφέρει την οικονομία της στις προ-κορωνοϊού συνθήκες.
Τα 540 δις μοιάζουν ως το ελάχιστο για να αντιμετωπιστεί το... τσουνάμι που έρχεται. Διότι, αυτό που αναμένεται να δούμε στην πραγματική οικονομία να συμβαίνει όταν θα τελειώσει το lockdown, ούτε που το φανταζόμαστε. Είναι βέβαιο πως θα πρόκειται για μια κατάσταση η οποία δεν θα έχει προηγούμενο για τα χρόνια από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Ακόμη κι αν φτάσουν -που δεν είμαι καθόλου βέβαιος- τα 540 δις για στήριξη των οικονομιών χωρών της Ευρώπης που τους είναι απαραίτητη όσο διαρκεί η κρίση του Covid-19, αν δεν βρεθούν εργαλεία τα οποία θα δώσουν την δυνατότητα πρόσβασης σε χρηματοδοτήσεις πολλαπλάσιες της προαναφερθείσας (με επιτόκια λίγο πάνω από το μηδέν και χωρίς μνημόνια), η κατάρρευση είναι δεδομένη για κάποιες οικονομίες, η βύθιση σε ασύλληπτα ποσοστά ύφεσης εκ των ων ουκ άνευ, η επανεκκίνησή τους αδύνατη.
Μιλώντας για την χώρα μας και σύμφωνα πάντα με τις απόψεις των ειδικών, εφόσον η κυβέρνηση θελήσει να προσφέρει πραγματική στήριξη στις επιχειρήσεις, να διασφαλίσει πλήρως τις θέσεις εργασίας ώστε να μην εκτοξευτεί η ανεργία, να απορροφήσει τις τρομακτικές απώλειες από τον τουρισμό, τα φορολογικά και ασφαλιστικά έσοδα, θα χρειαστεί περισσότερα από 50 δις ευρώ. Περίπου το 1/3 του ΑΕΠ της χώρας.
Ας μην γελιόμαστε... Αυτά τα χρήματα (το 1/3 του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος τους, δηλαδή), όχι μόνο η Ελλάδα δεν μπορεί να τα βρει, αλλά ούτε η Ιταλία (θα χρειαστεί 600 δις), ούτε η Ισπανία (θα χρειαστεί 500 δις), ούτε η Γαλλία (θα χρειαστεί κοντά στο 1 τρις), αν δεν υπάρξει ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, ή, όπως αλλιώς αποφασίσουν να το πούνε...
