Ο Ντομινίκ Ουίλκινς με αφορμή την Παγκόσμια μέρα Αυτισμού (2/4), μίλησε για τις δύο κόρες του και θέλησε να υπενθυμίσει σε όλους πως ο αποκλεισμός των ατόμων με ειδικές ανάγκες πρέπει να σταματήσει και μετά τον εγκλεισμό που έχουν μπει οι πολίτες λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού.
Το «Players Tribune» δημοσιοποίησε το εκπληκτικό κείμενο του Ντομινίκ Ουίλκινς.
“Είναι αστείο. Κάποιες φορές πρέπει κάτι να εξαφανιστεί για να καταλάβεις πόσα σήμαινε για εσένα. Βρίσκομαι κοντά στο μπάσκετ εδώ και 52 χρόνια, από την πρώτη φορά που έπιασα μπάλα στα οκτώ μου, το παιχνίδι ήταν πάντα μέρος της ζωής μου. Το έζησα, είχα ψύχωση μαζί του για όσο μπορώ να θυμηθώ. Όταν αποσύρθηκα όμως το 1999 και άρχισα να μεταφέρω τη ζωή μου έξω από το παρκέ, τα δυνατά συναισθήματα που είχα για το παιχνίδι άρχισαν να αλλάζουν. Ακόμη το αγαπούσα, όμως είχα αρχίσει να αισθάνομαι ότι μου έλειπε η οικογένειά μου. Τα ταξίδια και ο χρόνος μακριά από το σπίτι, ήταν πρόκληση. Το μπάσκετ ήταν ακόμη η ζωή μου, όμως μου έλειπε πολύ η οικογένειά μου. Όταν το ΝΒΑ έκλεισε τον περασμένο μήνα εξαιτίας της κρίσης του κορωνοϊού, ήξερα ότι θα μου λείψει το παιχνίδι. Ήξερα όμως ότι αυτή η διακοπή θα μου έδινε την ευκαιρία να περάσω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου.
Δούλεψα στους Χοκς τα τελευταία 16 χρόνια και ακόμη ταξιδεύω με την ομάδα, είμαι αναλυτής των αγώνων της στην τηλεόραση. Για μερικές εβδομάδες ήμασταν στην απομόνωση, δεν παρακολουθούσα μπάσκετ. Μόλις πριν από μερικές μέρες είδα έναν αγώνα, από τη στιγμή που διακόπηκε το ΝΒΑ. Ήταν στο διαδίκτυο, η νίκη των Καβαλίερς επί των Γουόριορς τα Χριστούγεννα του 2016. Ήμουν εντυπωσιασμένος από την αντίδρασή μου. Αγάπησα ξανά το μπάσκετ. Η ζεστασιά ανάμεσα στους παίκτες, ο ανταγωνισμός, ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος του Κλίβελαντ έγινε μια γροθιά, με πήγαν στους λόγους που έδενα τα κορδόνια μου και έπαιρνα μια μπάλα. Μιλάμε για ένα άθλημα που οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει μια μπάλα για να παίξει.
Το σκεφτόμουν, ξέρετε, δεν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν ότι έχω δύο παιδιά με ειδικές ανάγκες. Η 22χρονη κόρη μου, Ντανιέλ, βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, ενώ η 12χρονη Τζότζο έχει μηνιγγομυελοκήλη. Το να παρακολουθήσουν αγώνες ζωντανά, ήταν πάντα μια πρόκληση για εκείνες. Ο κόσμος, η φασαρία, τα φώτα, ο τρόπος που τις κοιτάζουν άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τι αντιμετωπίζουν. Έφτασα στο σημείο να μην τις παίρνω σε αγώνες, μπορούσα να δω την απογοήτευση και τους φόβους τους ξανά και ξανά, καθώς ο κόσμος τις έκρινε και δεν τις καταλάβαινε. Δεν ήθελα να το περνούν όλο αυτό. Μόλις έμαθα για τη δουλειά που γίνεται στο KultureCity, όλα άρχισαν να αλλάζουν. Είμαι στο διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος τα τελευταία τρία χρόνια. Το 2018 δούλεψε με τους εργαζόμενους στο γήπεδο των Χοκς και με εθελοντές, ώστε να μπορούν να δέχονται άτομα με αυτές τις ανάγκες. Δημιούργησαν ένα δωμάτιο και τους πρόσφεραν κάποια εργαλεία, αυτό τα άλλαξε όλα για την οικογένειά μου. Πλέον μπορούσαμε να πηγαίνουμε στους αγώνες σαν οικογένεια, όλα τα παιδιά μου έγιναν αποδεκτά.
Όπως παρακολουθούσα λοιπόν τον αγώνα την περασμένη εβδομάδα, αντιλήφθηκα την απομόνωση που αισθανόμαστε όλοι μας αυτή τη στιγμή. Μας λείπει η διασκέδαση μέσω των αγαπημένων μας αθλημάτων, των συναυλιών, είναι κάτι με το οποίο τα παιδιά μου ζουν συνεχώς. Όπως τόσα άλλα παιδιά στην καθημερινότητά τους. Αύριο, γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού ας σκεφτούμε. Το μπάσκετ θα επιστρέψει, πιο δυνατό και καλύτερο απ’ όσο ήταν. Η απομόνωσή μας θα εξαφανιστεί, όταν μπούμε ξανά στην κοινότητα. Για εκείνους όμως που έχουν ανάγκες, ο κόσμος θα μείνει ίδιος εκτός αν εμείς τον αλλάξουμε, αν αρχίσουμε να τους καταλαβαίνουμε και να τους αποδεχόμαστε”.
