Η πίκρα από έναν αποκλεισμό είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλη. Γίνεται όμως ακόμη μεγαλύτερη όταν μία ομάδα κολυμπάει ανέμελη στα νερά της ευτυχίας, που φέρνει μία πρόκριση στον τελικό και τελικά… πνίγεται. Οπως συνέβη χθες με τον Αρη. Ενα λεπτό πριν από τη λήξη του κανονικού αγώνα, στις καθυστερήσεις μάλιστα, κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου, τον μεγάλο φετινό του στόχο, αλλά τελικά οι παίκτες του έφυγαν με κατεβασμένα τα κεφάλια από το γήπεδο. Ο λόγος; Γιατί δεν έδειξαν την απαιτούμενη ωριμότητα στα τελευταία 60 δευτερόλεπτα των καθυστερήσεων κι έτσι η ΑΕΚ που σκόραρε, έστειλε τον αγώνα στην παράταση. Οδυνηρή εξέλιξη για τον Αρη που ήταν έτοιμος να κάνει check in στο εισιτήριο του τελικού, όχι απλώς με το αβαντάζ του εκτός έδρας γκολ, αλλά με ένα ξεκάθαρο και παλληκαρήσιο 2-0. Κι όταν από την απόλυτη χαρά υποχρεώνεσαι να προσγειωθείς ανώμαλα, τότε τα συναισθήματα δύσκολα μπορούν να ελεγχθούν. Δημιουργούν ένα vertigo στο μυαλό και αρχίζεις να «σκαλίζεις» πράγματα τα οποία δεν θα τα σκεφτόσουν στην αντίθετη περίπτωση. Η πίκρα μεγάλη για τον κόσμο του Αρη και συγχρόνως ενστάσεις για τη διαχείριση του αγώνα από τον Ενινγκ το περασμένο Σάββατο στο ΟΑΚΑ με τον ίδιο αντίπαλο, τις αλλαγές που έκανε χθες, κ.ο.κ. Συνηθισμένα πράγματα και αναμενόμενα. Και ακόμη περισσότερο όταν πάνω στην χθεσινή πρόκριση του Αρη ο κόσμος των «κίτρινων» επένδυε τα όνειρα 50 χρόνων.
Η ομάδα του Ενινγκ χθες δεν έκανε τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που μπορούσε. Εχοντας και την τύχη με το μέρος της
κατάφερε να είναι με το ένα πόδι στον τελικό επί 95 λεπτά και να καλύπτει χωρίς πολλές… αναταράξεις την απουσία του Βέλεθ. Ο Γερμανός προπονητής έβαλε τον Σάσα στο δεξιό άκρο της άμυνας και χρησιμοποίησε τον Τόνσο στον άξονα δίπλα στον Ματίγια.
Ο Αρης γνωρίζοντας ότι συνήθως πληρώνει ακριβά την προσπάθεια του να «πνίξει» τον αντίπαλο του, όταν αυτός ανήκει στο big 4, προσέγγισε τον αγώνα εξαιρετικά τακτικά. Μπήκε στη λογική «ένα γκολ και φύγαμε για τον τελικό». Εδωσε χώρο στην ΑΕΚ περιμένοντας να πέσει στην παγίδα και να αφήσει κενούς χώρους στην άμυνα ώστε να την «χτυπήσει» με επιθετικό τρανζίσιον, αλλά στα πρώτα 45’ δεν τα κατάφερε. Αντίθετα η ΑΕΚ ήταν αυτή που έγινε περισσότερο απειλητική γιατί ο Αρης είχε στιγμές στον αγώνα που έδειχνε αδυναμίες στο αμυντικό τρανζίσιον. Παρ’ όλα αυτά δεν πλήρωσε τις αδυναμίες του που έγιναν έντονες στο διάστημα 20’-35’. Η ΑΕΚ η οποία είχε καλύτερη ποιότητα μεσοεπιθετικά με Λιβάϊα, Σιμόες, Μάνταλο, Βέρντε, είχε κατοχή (37%-63%), δημιούργησε στο α’ ημίχρονο τέσσερις τελικές αλλά μόνο μία από αυτές κατέληξε στην εστία.
Ο Αρης ήταν πολύ καλύτερος στο β’ ημίχρονο γιατί βρήκε ρυθμό μεσοαμυντικά. Με τον Σάσα να κάνει πολύ καλή δουλειά πάνω στον Λιβάϊα και με περισσότερα τρεξίματα στον χώρο του κέντρου, δυσκόλεψε την ΑΕΚ στην κυκλοφορία της μπάλας και κατάφερε να πετύχει δύο γκολ, κάνοντας πράξη τον αρχικό του τακτικό σχεδιασμό, αλλά έφτασε στη βρύση χωρίς να πιει νερό.
Τα λεπτά της παράτασης έμοιαζαν με ρωσική ρουλέτα, λόγω της κούρασης των παικτών. Η ΑΕΚ ήταν αυτή που διαχειρίστηκε καλύτερα τον έξτρα χρόνο και κατάφερε να σκοράρει. Αυτή ήταν η χαριστική βολή για τον Αρη.
