Όλα πια είναι ξεκάθαρα για στόχους και αδυναμίες, οπότε, συγνώμη, αλλά αυτός ο ΠΑΟΚ δεν είναι ομάδα

Tίποτε δεν προκαλεί μεγαλύτερη στενοχώρια από μια πικρή δικαίωση. Κι αν δεν υπήρχε εκείνο το πυροτέχνημα της νίκης επί του “ζαλισμένου” ακόμη τότε Ολυμπιακού, θα είχαν όλοι εμπεδώσει πολύ νωρίτερα πόσο δίκιο είχαμε όσοι (λίγοι είναι η αλήθεια...) καταγράφαμε από την αρχή όλες τις αδυναμίες του ΠΑΟΚ, θεωρώντας πολύ πιθανό η κατάληξη της σεζόν να αποφέρει ένα τεράστιο τίποτε και να μην οδηγήσει ούτε καν στο “χτίσιμο” μιας νέας ομάδας. Σήμερα, μετά και από τα “ναυάγιο” στη Νέα Φιλαδέλφεια, είναι όλα ξεκάθαρα.

Σε ό,τι αφορά στους στόχους: Ο ΠΑΟΚ δεν “χτυπάει” τίτλο ούτε γι' αστείο. Με 14 βαθμούς ήδη διαφορά από την κορυφή θα ήταν γελοίο να μιλούσε κανείς για... μαθηματικές πιθανότητες.

Δεν “χτυπάει” καν δεύτερη θέση. Εξίσου γελοίο θα ήταν να πίστευε κανείς ότι μπορεί να αφήσει πίσω του όχι έναν αλλά δύο από τους Παναθηναικό, ΑΕΚ και Ολυμπιακό, χωρίς ταυτόχρονα να τον ξεπεράσει ο Αρης, ο Βόλος, ή οποιοσδήποτε άλλος.

Ο μόνος ρεαλιστικός στόχος για το Πρωτάθλημα είναι το πλασάρισμα στην εξάδα και η κατάκτηση της τέταρτης ή της πέμπτης θέσης στα πλέι οφ για να βγει στα προκριματικά του Κόνφερενς Λιγκ. Αλήθεια, αυτό ήθελαν στον ΠΑΟΚ όταν άρχιζε η σεζόν;

Σε ό,τι αφορά στις αγωνιστικές αδυναμίες:
 Το “τσίκι-τσίκι” στην άμυνα και το κέντρο μπορούν να το παίζουν ταχείς και δεξιοτέχνες παίκτες. Ο ΠΑΟΚ δεν διαθέτει πολλούς τέτοιους. Αρα, λογικό είναι να “πουλάει” συχνά την μπάλα πιεζόμενος και να το πληρώνει με γκολ που κάνει δώρο στον αντίπαλο.

Το “τσίκι-τσίκι” έχει νόημα όχι μόνο όταν δεν “πουλάς” την μπάλα, αλλά και όταν μπορείς να δημιουργήσεις φάσεις για γκολ. Ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να σκοράρει εύκολα, δεν μπορεί ούτε καν να δημιουργήσει φάσεις εύκολα. Δύο τελικές στα οκτώ πρώτα λεπτά με την ΑΕΚ και μετά, μέχρι τη λήξη, καμία! Ο λόγος είναι πάλι ο ίδιος. Δεν διαθέτει ταχείς και δεξιοτέχνες παίκτες, δεν διαθέτει και αξιόπιστο φορ.

Οι νεαροί προσπαθούν, δείχνουν ότι έχουν μέλλον και τα λάθη τους συγχωρούνται. Δικαιούνται πίστωση χρόνου. Κοτάρσκι, Λύρατζης, Τσαούσης, Κουλιεράκης, Ντάντας, ακόμη και ο Κωνσταντέλιας, αποτελούν μια μαγιά για την επόμενη μέρα. Οι έμπειροι, όμως; Τι ακριβώς κάνουν; Τι προσφέρουν; Πόσο στηρίζουν το πρότζεκτ με τους πιτσιρικάδες;

Ο Ινγκασον τρέχει πανικόβλητος να τα προλάβει όλα, αλλά ούτε κι αυτός αποφεύγει τα λάθη. Ο Κούρτις περιμένουμε να χτυπήσει κανένα “στημένο”, ή να πάρει καμιά κεφαλιά. Ο Αουγκούστο, ο Ολιβέιρα, ο Ελ Καντουρί και ο Μπίσεσβαρ προσφέρουν το απόλυτο μηδέν. Ο Σβαμπ δεν ξέρουμε αν μπορεί πλέον γιατί ο Λουτσέσκου τον έχει μονίμως στον πάγκο. Ο Ζίβκοβιτς περιμένουμε πώς και πώς να ξαναγίνει Ζίβκοβιτς. Και μένει ένας Νάρει να προσπαθεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Με το συμπάθιο, αλλά αυτό δεν είναι ομάδα.

Το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο: Αν ο ΠΑΟΚ δεν αγοράσει τον Ιανουάριο ποιότητα κι αν το καλοκαίρι δεν γίνει ακόμη πιο ποιοτικός, όλα αυτά τα περί “χτισίματος” και περί... επιμονής στο πλάνο, που ΘΑ αποδώσει αν υπάρχει υπομονή, θα μοιάζουν με κακόγουστο ανέκδοτο. Εκτός κι αν αυτό το “ΘΑ αποδώσει το πλάνο” το εννοούν σε βάθος καμιάς δεκαετίας...

ΥΓ. Ο Λουτσέσκου είπε προχθές ότι ποτέ δεν μίλησε για στόχους και για τίτλους κι ακόμη ότι... δεν βλέπει τη βαθμολογία. Για τη βαθμολογία δίκιο έχει. Κανείς μας δεν θέλει να τη βλέπει. Σκέτη θλίψη είναι να βλέπεις τον ΠΑΟΚ πέμπτο, τέσσερις βαθμούς πίσω από τον Βόλο. Αλλά αν τον ενοχλούν οι ερωτήσεις περί του στόχου του ΠΑΟΚ στο Πρωτάθλημα, ας κάνει τα παράπονά του στην ΠΑΕ. Εκείνη δημοσιοποίησε με κάθε επισημότητα την περίφημη ομιλία του προς τους παίκτες, στην προετοιμασία, όταν τους είπε ότι στόχος φέτος είναι... μίνιμουμ η δεύτερη θέση. Μια ομιλία που έδειχνε ότι ούτε ο ίδιος είχε επίγνωση της πραγματικότητας και των αληθινών δυνατοτήτων της ομάδας με αυτό το ρόστερ που δημιουργήθηκε και με δική του, πολύ μεγάλη, ευθύνη...