Είναι αλήθεια ότι ο ιστορικός Γηραιός εκτός όλων των άλλων σημαντικών επιτευγμάτων του σε βάθος χρόνου και σε επίπεδο εθνικό, κοινωνικό και αθλητικό σε κάποιες περιόδους πρωταγωνίστησε και σε μικρότερης σημασίας ανταγωνισμούς. Και σε αυτούς επικράτησε, αναδεικνύοντας την ποιότητα και τη δυναμική της κυανόλευκης οικογένειας. Πέτυχε δηλαδή να διακριθεί σε επίπεδο παραγόντων και διοικητικής στελέχωσης.
Υπήρξε εποχή που το Δ.Σ του ιστορικού Γηραιού είχε χαρακτηριστεί ντριμ τιμ πανελληνίως. Ιδιαίτερα εμφαντική ήταν η εκπροσώπηση του στις υπερκείμενες αρχές με τον αείμνηστο Νίνο Τζίκα – τον μετέπειτα πρόεδρο της ΔΟΕ – ο οποίος πέτυχε και υποχρέωσε το αθηνοκεντρικό κατεστημένο (ΠΟΚ και περίοδος Μέρμηγκα) να θεωρεί τον Ηρακλή ισόνομο με τους Αθηνοπειραώτες. Η ντριμ τιμ βέβαια με την πάροδο του χρόνου υποχώρησε και πέρασε μέσα από στρεβλώσεις, εκφυλισμούς και περιπέτειες, αλλά και αμφισβητήσεις στη συνέχεια. Έτσι, τα χρόνια που κύλησαν ήταν δύσκολα και το περιθώριο για την ανάδειξη νέων αξιόλογων και μαχητικών παραγόντων, περιορίστηκε σημαντικά.
Οι κυανόλευκοι ήταν αδύνατο να επιστρέψουν στα διοικητικά μεγαλεία του παρελθόντος. Στα δύσκολα αυτά χρόνια, θεωρώ πως ξεχώρισαν κάποιες θαρραλέες ηγετικές παρουσίες με συγκεκριμένα φωτεινά διαλείμματα. Έτσι, ο Γηραιός εκπροσωπήθηκε επάξια και δυναμικά από δικά του παιδιά τα οποία κατάφεραν να του δώσουν και πάλι «ανάστημα» και «θέση» εκεί που το απαιτεί η ιστορία του. Σε αυτά τα φωτεινά διαλείμματα πέρασε μπροστά και απέναντι στους μεγάλους. Διεκδίκησε τίτλους, έφτιαξε ομάδες περιωπής με μόνιμη πρόσβαση σε ευρωπαϊκές συμμετοχές (Πέτρος Θεοδωρίδης), κυριάρχησε στις μεταγραφές υποχρεώνοντας τα οικονομικά μεγαθήρια να υποχωρήσουν ταπεινωμένα σε διεκδικήσεις των κορυφαίων μεταγραφικών στόχων (Κώστας Περτσινίδης). Παράλληλα υπήρξαν και παράγοντες με απόψεις και θέσεις μεγάλων ιδανικών, κυανόλευκων αρχών, εμπνευσμένες, που βοηθούσαν στην ομοψυχία της κυανόλευκης οικογένειας (Νίκος Ατματζίδης). Ο πολύπαθος σύλλογος σε αυτές τις περιόδους και από αυτούς τους συγκεκριμένους παράγοντες φωτίστηκε, ανάσανε και ενθαρρύνθηκε.
Ανέτρεξα σε αυτά τα φωτεινά διαλείμματα, διαπιστώνοντας την αφοσίωση τους και τον αγώνα τους να κρατήσουν όρθιο κι ανταγωνιστικό τον Ηρακλή. Μένω για λίγο στη σύμπτωση ότι και οι τρεις ήταν ποντιακής καταγωγής. Από τους τρεις οι δύο «έφυγαν» απρόσμενα και άδικα (Θεοδωρίδης – Περτσινίδης).
Ο τρίτος όμως έμεινε όρθιος και παραμένει στις επάλξεις, πραγματικός φάρος για το κλυδωνιζόμενο κυανόλευκο σκάφος που παραδέρνει ανάμεσα σε θυελλώδεις ανέμους και τρικυμίες. Και με τους τρεις με συνδέουν πολλά, ιδιαίτερα με τον Κώστα Περτσινίδη. Το σημερινό σχόλιο δεν έχει την πρόθεση να αποκαταστήσει την υστεροφημία κανενός από τους τρεις. Κι αυτό γιατί προφανώς δεν το έχουν ανάγκη. Άλλωστε οι ξεχωριστοί αυτοί Πόντιοι, έχουν καταθέσει παρακαταθήκες με αποδείξεις προσφοράς και αφοσίωσης, οι οποίες από μόνες τους αποτελούν και τις αδιαμφισβήτητες εγγυήσεις για του λόγου το αληθές.
