Η καλύτερη ανάμνηση των εφηβικών μου χρόνων. Και από τις καλύτερες όταν διάβαινα την πρώτη δεκαετία στον χώρο της δημοσιογραφίας και όχι μόνο. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο θρυλικός «Ξανθός» του ελληνικού μπάσκετ, χθες ενταφιάστηκε στην αγαπημένη του Θεσσαλονίκη. Λίγο νωρίτερα, χιλιάδες φίλοι του Άρη και οπαδοί της ξεχωριστής προσωπικότητας, του είπαν το ύστατο χαίρε.
Με βαθιά θλίψη γιατί δύσκολα μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι αποχαιρετά μια για πάντα τον αθλητικό του ήρωα. Το άνθρωπο που έκανε χιλιάδες οπαδούς να περπατούν υπερήφανα στην πόλη τους, που ήταν το σύμβολο της ντομπροσύνης και της επιτυχίας.
Ο πολυνίκης προπονητής που μισούσε την ήττα και πάντα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να γευτεί το νέκταρ της νίκης. Σκληρός και απαιτητικός στον πάγκο. Συναισθηματικός, δοτικός, ειλικρινείς στις εξωαθλητικές του σχέσεις. Εκεί που κέρδιζε τον συνομιλητή του, παρότι ήταν κάθετος στις θέσεις του. Αυτός ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης και σ’ όποιους άρεσε. Με πολλές αγαθοεργίες και πιστός Χριστιανός. «Κλείνονταν» στο Άγιο Όρος και νήστευε από λάδι και κρέας κάθε Τετάρτη και Παρασκευή. Προέβλεψε ότι το μπάσκετ θα απογειωθεί και προέτρεψε τους ρεπόρτερ που ασχολούνταν επιδερμικά με το άθλημα να το αγκαλιάσουν «για να φάνε γλυκό ψωμί».
Πάντα επιχειρηματολογούσε προκειμένου να πείσει τους συνομιλητές του ότι έχει δίκαιο. Όπως σ’ αυτούς που τον «πυροβολούσαν» για τα έξι χαμένα Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, για τα οποία αντιπαρέβαλε το άλλοθι «ναι, αλλά πήγα σε αυτά τα έξι με τρεις διαφορετικές ομάδες».
Σκληρός αλλά δίκαιος, όπως δήλωσε και ο Παναγιώτης Φασούλας, ένα από τα πολλά αθλητικά του τέκνα. "Όντως ήταν σκληρός και πολλές φορές δεν άντεχες τη δεσποτική συμπεριφορά του, αλλά υπήρξε δίκαιος με τους παίκτες του μπροστά από τους οποίους πάντοτε σήκωνε ένα δίχτυ προστασίας και κατάφερνε να μας βγάζει τον καλύτερο εαυτό μας» δήλωσε ο Φασούλας, ενώ ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς τόνισε ότι «ο Ιωαννίδης κοουτσάριζε κάθε αγώνα, λες και ήταν ο τελευταίος του».
Ο «Ξανθός» φοβόταν μόνο τον Θεό. Ασυμβίβαστος πάλευε με λύσσα την αδικία και πήρε ίσως το πιο βαρύ τρόπαιο το 1978-’79 με τον Άρη. Μία ομάδα που στηρίζονταν στα ελληνόπουλα και πήγε κόντρα στο κατεστημένο με τους ελληνοποιημένους παίκτες, κατέκτησε το Πρωτάθλημα. Επιτυχία που έμοιαζε με ένα θαύμα. Η αρχή για κάτι περισσότερο από την ομάδα του Άρη. Τον «Αυτοκράτορα» που έκανε τεράστιες επιτυχίες με τον Γιάννη Ιωαννίδη στον πάγκο.
Ο «Ξανθός» είχε πάθος με το μπάσκετ. Ήταν η δεύτερη φύση του. Μπορούσε να μιλάει ώρες για τακτικές και πολλές φορές έβαζε στην κουβέντα, καθώς οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες, και ολίγον ποδόσφαιρο. Θέσεις δογματικά υποστηριζόμενες κι αλλοίμονο σ’ όποιον διαφωνούσε.
Ήταν χειμώνας του 1989. Ο Άρης μεγαλουργούσε και ο Γιάννης Ιωαννίδης αποτελούσε το πιο hot πρόσωπο για συνέντευξη. Τον έπεισα να τον φιλοξενήσουμε στο «Aθλητικό Εξπρές» του 102 fm της ΕΡΤ. Σχεδόν μπήκε στο στούντιο γκρινιάζοντας, επικαλούμενος πίεση χρόνου. Η εκπομπή τελείωσε στις 7μ.μ. και τελικά ο «Ξανθός» έφυγε από το κτίριο μετά τις 10 μ.μ. Επί τρεις ώρες μας μιλούσε για τον Άρη που ονειρευόταν. Με τεκμήρια. Και δεν διαψεύστηκε.
Όλα όσα σχεδίαζε τα έκανε πράξη. Έτσι ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης. Όταν έβαζε κάτι στο μυαλό του δύσκολα δεν το κατάφερνε. Αυτή η μαχητικότητα, η αποτελεσματικότητα του και η ηγετική του φυσιογνωμία είναι που τον έκαναν ξεχωριστό. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει ορκισμένους φίλους, αλλά και εχθρούς που τον σέβονται.
Ήταν μοναδικός γι’ αυτό θα συνεχίσει να ζει στις καρδιές όλων μας, γιατί οι μοναδικοί άνθρωποι δεν ξεχνιούνται. Μένουν ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
