Ο ΠΑΟΚ ξανά στον δρόμο της υπομονής

Είναι γραμμένο στο DNA του συλλόγου. Τίποτα δεν του χαρίζεται, τίποτα δεν το κερδίζει εύκολα, ακόμα και αν αντικειμενικά το αξίζει. Γιατί να αλλάξει ο γενετικός κώδικας του;

Ο ΠΑΟΚ έγραψε μία ακόμη αποτυχία που θα τον στοιχειώνει για καιρό όμως θα έπρεπε σε ένα βαθμό να είναι προετοιμασμένος γι' αυτό. Αν η επιλογή του δρόμου που τραβάει από την αρχή της σεζόν είναι συνειδητή, τότε θα πρέπει να αποδειχτεί προετοιμασμένος.

Ο ΠΑΟΚ διάλεξε να τα αλλάξει σχεδόν όλα, 1,5 χρόνο μετά την κατάκτηση του νταμπλ. Επέλεξε να τραβήξει τον δρόμο της ριζικής ανανέωσης -από την ομάδα του νταμπλ ρόλο βασικού έχουν πια μόνο Βαρέλα, Γιαννούλης, Ελ Καντουρί και Πέλκας- που δεν μπορεί παρά να είναι και ο δρόμος της υπομονής. Δεν θα μπορούσε να συνδυάσει την ανανέωση με την επιτυχία εκεί που πήγε το πράγμα και απέναντι σε μία ομάδα που δεν ήταν καλύτερη του; Ασφαλώς και θα μπορούσε, όμως ένας τέτοιος συνδυασμός θα ανήκε στην εξαιρέσεις του κανόνα.

Ο κανόνας είναι αυτός που λέει ότι μια ομάδα που χαμήλωσε δραματικά το μπάτζετ της, που έριξε πολλούς νέους παίκτες στο χορτάρι, που έκανε μεταγραφές παραμονές των δύο αγώνων, δεν θα μπορούσε να έχει μεγάλες απαιτήσεις. Οι απαιτήσεις όμως δεν μεγεθύνθηκαν τόσο από τα δύο ματς με τους Ρώσους, όσο από τις δύο προκρίσεις επί της Μπεσίκτας και κυρίως επί της Μπενφίκα.

Χωρίς δεύτερη σκέψη το απωθημένο της συμμετοχής στους ομίλους του Champions League επισκιάζει τα πάντα, όμως αν επιχειρήσει κανείς να προσεγγίσει με ψυχραιμία την κατάσταση θα πρέπει να δει την πραγματικότητα κατάματα. Ο ΠΑΟΚ διάλεξε τον δρόμο της υπομονής και θα πρέπει να αποδειχτεί έτοιμος να τον περπατήσει μέχρι το τέλος. Αυτό που όμως δεν μπορεί να εξηγηθεί και πολύ περισσότερο να δικαιολογηθεί, είναι ότι κανείς δεν μίλησε επίσημα και ξεκάθαρα, ποτέ γι' αυτήν την επιλογή. Να βγει μπροστά, να κάνει γνωστή αυτήν την επιλογή, να την υποστηρίξει και να πει με σαφήνεια: «Θέλουμε να φτιάξουμε τον ΠΑΟΚ του μέλλοντος, χωρίς να μας απασχολεί το άμεσο αποτέλεσμα». Μία τέτοια τοποθέτηση θα περιόριζε και το μέγεθος της απογοήτευσης, ίσως και της πίεσης στην ίδια την ομάδα. Ποιος θα μπορούσε να το πει όμως εκτός του ίδιου του Ιβάν Σαββίδη;