Δεν ξέρω πως αισθάνθηκαν οι φίλοι του ΠΑΟΚ βλέποντας λίγα λεπτά πριν από την έναρξη του αγώνα την αρχική ενδεκάδα που επέλεξε ο Πάμπλο Γκαρσία, με το να κάθονται στον πάγκο ο Τζόλης και ο Ουάρντα και να βρίσκεται στο βασικό σχήμα ο Μουργκ. Και αν έστω και για λίγο αναρωτήθηκαν ποιο άραγε να ήταν το σκεπτικό του κόουτς, να προτιμήσει έναν παίκτη που κατ΄ επανάληψη δεν τον δικαίωσε, προκαλώντας του προβλήματα.
Η ενέργεια του και η προτίμηση του οπωσδήποτε ανησύχησαν γιατί ολοφάνερα οι παίκτες οι οποίοι έμειναν στον πάγκο ήταν σαφώς ποιοτικότεροι και πολυτιμότεροι από τον μετριότατο Αυστριακό, την επίμονη χρησιμοποίηση του οποίου πλήρωσε αρκετές φορές στο παρελθόν και η ομάδα και ο ίδιος ο κόουτς. Με το να τους βάλεις να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά (έστω και καθυστερημένα) αυτούς που δεν χρησιμοποίησες αρχικά, επιβεβαιώνεις απλά το λάθος σου και την αυτοκαταστροφική εμμονή σου στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο χθεσινός διασυρμός και με τον τρόπο που ήρθε, δίνει το δικαίωμα στον καθένα μιας κριτικής αυστηρής αλλά και καλόπιστης που έχει σχέση με το πως είδε και πως διαχειρίστηκε τον αγώνα ο συμπαθέστατος καθ΄ όλα Ουρουγουανός κόουτς.
Κι αυτό γιατί σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι διέπραξε εξίσου ένα σημαντικό λάθος, επαναλαμβάνοντας κινήσεις που αποδείχθηκαν αποτυχημένες και αυτοκτονικές. Αναφερόμαστε συγκεκριμένα στην περίπτωση χρησιμοποίησης του Μουργκ κάτι που σε όλα τα παιχνίδια αποσυντόνιζε πλήρως τον ρυθμό και την ανάπτυξη της ομάδας. Και χθες παρά το γεγονός του καλού ρυθμού που είχαν στο πρώτο 20λεπτο οι γηπεδούχοι, αρκούσε μια απλή και μόνο κίνηση του αντίπαλου κόουτς (αλλαγή ρόλου Μαουρίσιο) να αναποδογυρίσει το στερεότυπο που είχε επιλέξει ο Πάμπλο και το οποίο οδήγησε χωρίς να το καταλάβει σε μια αγωνιστική αυτοκτονία. Το να δέχεσαι με την πρώτη τελική στο 37ο λεπτό του αγώνα γκολ είναι το ελάχιστο αφελές. Το να δέχεσαι κάθε τελική στη συνέχεια να μετουσιώνεται σε γκολ από παιδαριώδεις συμπεριφορές όπως το να ανοίγεις το τοίχος ή να μην μαρκάρεις σε μια απλή αντεπίθεση παίκτη με παίκτη, είναι τα στοιχειώδη που πρέπει να αποφεύγονται και αναφέρονται στο ποδοσφαιρικό αλφαβητάριο. Πάμε όμως στο χθες και σε ότι έχει σχέση με την απουσία του Τζόλη, συγχρόνως και του Ουάρντα.
Είναι σίγουρο ότι ο Μπόλονι όταν δεν είδε τον παίκτη - κίνδυνο (Τζόλη) όπως και τον αντίστοιχο πετυχημένο συντονιστή στον άξονα (Ουάρντα) θα έκανε το σταυρό του και θα ευχαρίστησε το Θεό για τα αναπάντεχα δώρα. Στον χθεσινό ΠΑΟΚ μπορούμε να πούμε ότι ο μόνος παίκτης που δικαιούται τον τίτλο του διακριθέντος είναι ο Ελ Καντουρί. Από εκεί και πέρα ο Πασχαλάκης παρά το γεγονός ότι προδόθηκε από την άμυνα του, οι αντιδράσεις του δεν ήταν οι αναμενόμενες στα δύο τουλάχιστον από τα τρία γκολ που δέχθηκε. Ο Ίνγκασον πρέπει να δει στο βίντεο το πρώτο γκολ και πως τον τάπωσε στην κυριολεξία ο Μακέντα. Με κάποιες καλές στιγμές ο Μπάμπα, ενώ αντίθετα ο Ροντρίγκο δεν είχε καμία σχέση με την τελευταία του απόδοση. Μαχητικός ο Κρέσπο αλλά απαγορεύεται σε έναν παίκτη της δικής του εμπειρίας να φεύγει από το τοίχος ανοίγοντας ακριβώς την ευθεία στον παίκτη που σημάδευε την εστία του στο φάουλ που έφερε το δεύτερο γκολ. Όσο είχαν δυνάμεις ο Σβαμπ και ο Αουγούστο τα πήγαιναν καλά.
Από τη στιγμή που τους εγκατέλειψαν, χωρίς επιστροφές αποτελούσαν βαρίδια στην προσπάθεια που έγινε μετά τις αλλαγές για να ανατραπεί η εικόνα και το σκορ. Χαμένος ο Ζίβκοβιτς χωρίς παρτενέρ, συμπλήρωνε την διαπίστωση πως τα άκρα του ΠΑΟΚ το μεν ένα ήταν ακρωτηριασμένο απολύτως και το άλλο υπολειτουργούσε. Παθογέννειες και μειονεκτήματα που δεκάδες φορές οι φίλοι του ΠΑΟΚ βίωσαν και άλλες τόσες προσευχήθηκαν και ευχήθηκαν κάποια στιγμή να εγκαταλείψουν την ομάδα. Όπως φαίνεται δυσκολεύονται όλοι για αυτή την αλλαγή. Τόσο ο ο κόουτς, όσο και οι παίκτες. Έχουν κάποιες εκλάμψεις όπως η εικόνα στο παιχνίδι με την ΑΕΚ και από εκεί και πέρα ένα χλωμό φως που τρεμοσβήνει. Να σκεφτεί κανείς πως αυτή η ομάδα που χθες θριάμβευσε (!) μέχρι που να αντιμετωπίσει τον ΠΑΟΚ, ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μεταξύ διάλυσης και εγκατάλειψης.
Τα δύο αποτελέσματα που τους προσέφεραν οι γενναιόδωροι και αυτοκτονικοί ΠΑΟΚτσήδες ήταν μάνα εξ ουρανού. Τους έβαλαν στο παιχνίδι της Ευρώπης και τους έδωσαν κίνητρα και ψυχολογίες που δεν τα περίμεναν ποτέ. Το τι θα συμβεί με τον ΠΑΟΚ από εδώ και πέρα με δεδομένο το ότι σε δύο μέρες δίνει έναν επίσης καθοριστικό, ακόμη και πιο κρίσιμο από τον χθεσινό αγωνα, είναι κάτι που θα πρέπει να το σκεφτούν πολύ σοβαρά ο Πάμπλο Γκαρσία και οι παίκτες του. Γιατί σε αυτούς επάνω πέφτει η ευθύνη και το χρέος να διατηρήσουν όρθιες τις ελπίδες τους για τον δεύτερο και πολύ σημαντικό στόχο που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του κυπέλλου. Τα ερωτηματικά πολλά για το αύριο, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχουν οι ελπίδες όπως και οι προσδοκίες πως ίσως ξαναεμφανιστεί ο σοβαρός ΠΑΟΚ εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Κάτι που το έχει κάνει αρκετές φορές κι ευχόμαστε να το ξανακάνει.
ΥΓ: Μέσα στα πολύ σημαντικά, πολύτιμα και καθοριστικά είναι και ο τρόπος που θα πρέπει να διαχειρίζεσαι τους παίκτες σου. Είναι μεγάλη υπόθεση να γνωρίζεις πως να τους ξαναφέρνεις στην φόρμα και να ενισχύεις την αυτοπεποίθηση τους. Το εύκολο αλλά συγχρόνως και αυτοκαταστροφικό είναι να τους καθίζεις στον παγκό και να τους δημιουργείς αρνητική ψυχολογία. Δεν θα αναφερθούμε σε ονόματα, αλλά στον ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή σε δύο συγκεκριμένες περιπτώσεις συμβαίνει. Και κάτι ακόμη: Αναμφβισβήτητα το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων των κόουτς που αντιμετωπίζει η ομάδα τους τον ΠΑΟΚ ήταν και είναι πως θα σταματήσουν τον πιο επικίνδυνο παίκτη του, τον νεαρό Χρήστο Τζόλη. Η λύση του προβλήματος συνήθως τους έρχεται σαν δώρο από τη μη χρησιμοποίηση του.
