Aν ξαναδεί κανείς σε βίντεο το ΠΑΟΚ-Κοπεγχάγη 1-2 θα βγάλει επιπλέον συμπεράσματα. Εφταιξαν στον ΠΑΟΚ η ατυχία, η αστοχία και τα αμυντικά λάθη, έφταιξε όμως και κάτι άλλο. Αυτό που θα φταίει μονίμως σε αγώνες με σοβαρές ευρωπαικές ομάδες, εάν ο ΠΑΟΚ δεν αλλάξει επίπεδο για να μπορεί να θεωρείται και να είναι αξιόμαχος σε ανώτερο επίπεδο. Είναι το physical game, όπως το λένε οι Αγγλοι. Το σωματικό παιχνίδι, σε πιστή μετάφραση. Το παιχνίδι σύμφωνα με τις φυσικές δυνατότητες των παικτών, σε ελεύθερη επεξηγηματική απόδοση. Οπου φυσικές δυνατότητες, η ταχύτητα και η αντοχή.
Ο ΠΑΟΚ αρχίζει καλά το ματς και προηγείται. Η Κοπεγχάγη υποχρεώνεται από νωρίς να επιτεθεί. Παίζει ανοιχτά και τρέχει ασταμάτητα. Πρεσάρει πολύ ψηλά, κλέβει μπάλες, προκαλεί λάθη παικτών του ΠΑΟΚ, οργανώνει και εκδηλώνει επιθέσεις, δημιουργεί ευκαιρίες και σκοράρει. Ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να ακουληθήσει. Δεν μπορεί να συναγωνιστεί σε ταχύτητα τον αντίπαλό του. Εναν αντίπαλο, που παίζει με αρκετούς πιτσιρικάδες, αλλά αυτό σημαίνει σαφώς καλύτερη φυσική κατάσταση. Και επειδή αυτή η φυσική κατάσταση συνδυάζεται με την άψογη ανταπόκριση όλων των παικτών της στη στρατηγική του προπονητή, σκοράρει πάλι στο δεύτερο ημίχρονο και φτάνει στην ανατροπή.
Τότε, αφού ο ΠΑΟΚ συνέρχεται από το σοκ, την κλείνει και την παίζει μονότερμα. Τρέχει πολύ περισσότερο, κάνει πολλές επιθέσεις και δημιουργεί πολλές ευκαιρίες, ξέχωρα από το ότι τις χάνει όλες. Ολα αυτά, όμως, επειδή η Κοπεγχάγη έχει αλλάξει τακτική και την ενδιαφέρει πλέον κυρίως να κρατήσει τη νίκη της.
Το ίδιο έγινε, άλλωστε, στη Δανία κι ας είχε μείνει η Κοπεγχάγη με 10 παίκτες. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, έμοιαζε εκείνη να παίζει με 11 και ο ΠΑΟΚ με 10. Ναι, σ' εκείνη την περίπτωση ο ΠΑΟΚ ήταν που ήθελε να διαχειριστεί το προβάδισμά του, αλλά το να πιέζονται συνεχώς οι 11 από τους 10 προδίδει και διαφορά επιπέδου στις φυσικές δυνάμεις.
Ας το πούμε και αλλιώς. Ο ΠΑΟΚ έχει παίκτες έξυπνους και καλούς μπαλαδόρους, οπότε μπορεί να κάνει καλές επιθέσεις και να βγάζει φάσεις. Στις επιστροφές, όμως, και στα αμυντικά καθήκοντά τους, οι ίδιοι παίκτες είναι αργοί, ή αποδεικνύονται αργοί απέναντι σε ταχείς αντιπάλους. Από τους χαφ και από τους πλάγιους επιθετικούς και αμυντικούς μόνο ο Ζίβκοβιτς μπορεί να ανεβοκατεβαίνει με ταχύτητα. Κανείς άλλος. Ούτε ο Μπίσεσβαρ, ούτε ο Βιειρίνια, ούτε ο Κρέσπο, που έπαιξε προχθες δεξιός μπακ ούτε ο Κούρτιτς, ούτε ο Ελ Καντουρί, ούτε καν ο Αουγκούστο. Κι έτσι εκτίθεται ακόμη και ο Σβαμπ, αυτός δηλαδή που τρέχει τα πιο πολλά χιλιόμετρα και προσπαθεί να τα κάνει όλα, αφού είναι εξαιρετικός και στις μεταβιβάσεις, αλλά απειλεί και την αντίπαλη εστία.
ΥΓ. Δεν θα πάψω να το πιστεύω ποτέ: Καλή η εμπειρία, αλλά μια μεγάλη ομάδα χρειάζεται και νιάτα. Οταν λείπουν τα νιάτα, το physical game γίνεται πολύ δύσκολη υπόθεση απέναντι σε ποιοτικό αντίπαλο.
