Μάντης δεν είμαι. Άρα δεν γνωρίζω αν ο ΠΑΟΚ θα περάσει τη Γάνδη και θα πάει στους «8» του Conference League, ή και ακόμη πιο μακριά στην ευρωπαϊκή διοργάνωση που συμμετέχει αυτή την σεζόν.
Ούτε, φυσικά, ξέρω αν θα προχωρήσει στο κύπελλο Ελλάδας, αν θα φτάσει στον τελικό κι αν θα το κατακτήσει για μια φορά ακόμη τα τελευταία χρόνια.
Ξέρω, όμως, ότι δεν είναι μια ομάδα που, όπως κι άλλη φορά έχω γράψει, για την οποία μπορείς να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά. Δεν είναι η ομάδα που θα σου εμπνεύσει μεγάλη εμπιστοσύνη.
Απόδειξη τα στραβοπατήματά της, οι γκέλες της, οι χαμένοι βαθμοί με τις μεσαίες και μικρές ομάδες του πρωταθλήματος της Super League, εξαιτίας των οποίων έχασε την επαφή με τον Ολυμπιακό και τη δυνατότητα να είναι διεκδικητής του τίτλου ο ΠΑΟΚ.
Όπως και προχθές, δηλαδή, με τον Ιωνικό. Ματς στο οποίο έβγαλε ένα μεγάλο μέρος από τα προβλήματα αστάθειας, δυσκολίας επαναφοράς ύστερα από ένα ευρωπαϊκό ματς, κόπωσης, ή αδυναμίας προσαρμογής στις ανάγκες ενός rotation.
Δεν ενδιαφέρει κανέναν, νομίζω, να αναλυθεί ένα έφταιγε λιγότερο ή περισσότερο το ένα ή το άλλο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο ΠΑΟΚ εκεί που πάει να διορθώσει την εικόνα του σε κάποια πράγματα, εκεί την ξαναχαλάει.
Κι αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές και να βλέπουμε με την ψυχρή λογική τα πράγματα, πάλι καλά που οι συνέπειες είναι στο πεδίο όπου ο στόχος έχει χαθεί, στο πρωτάθλημα, δηλαδή. Γιατί, επειδή είναι πρόσφατα κάποια πράγματα, όλοι θυμόμαστε, φαντάζομαι, από πόσο μεγάλο κίνδυνο ξέφυγε ο ΠΑΟΚ για να μείνει ζωντανός στο κύπελλο και στο Conference League, πόσο επικίνδυνα φλέρταρε με τον αποκλεισμό και στο ματς με την ΑΕΚ και στο ματς με την Μίντιλαντ.
Άρα, το θέμα για τον ΠΑΟΚ δεν είναι αν για το πρωτάθλημα -που χάθηκε- η διαφορά στο τέλος με τον Ολυμπιακό θα είναι διψήφια ή μονοψήφια. Το θέμα είναι οι μεταπτώσεις στην απόδοσή του να μην του προκαλέσουν προβλήματα στους στόχους που είναι «ζωντανοί» και που του δίνουν το δικαίωμα να πιστεύει ότι η σεζόν θα ολοκληρωθεί πολύ καλύτερα απ' ό,τι σε πολλές περιόδους της κύλησε για τον ΠΑΟΚ.
