Αγαπητή Metrosport
Ο ΠΑΟΚ αποκλείστηκε από τη Λέφσκι, γιατί, πολύ απλά, δεν μπορούσε να προκριθεί. Στην πράξη, δεν ήταν η καλύτερη ομάδα από τις δύο. Ηταν μια κάκιστη ομάδα στο πρώτο ματς και μια “λίγη” ομάδα για τις απαιτήσεις της χθεσινής ρεβάνς. Μια ομάδα υποτονική και ταυτόχρονα νευρική, ασύνδετη, ανοργάνωτη, μια ομάδα που πλήρωσε και χθες μια ατομική γκάφα, αλλά και τη χτυπητή αδυναμία της να παίξει καλό ποδόσφαιρο και να δημιουργήσει ευκαιρίες.
Ο αποκλεισμός ήρθε φυσιολογικά και… απαλλάσσει την υπό “κατασκευή” νέα ομάδα από την επιβάρυνση των ¨ευρωπαικών υποχρεώσεων. Φέτος, τα πολλά ταξίδια, το φορτωμένο πρόγραμμα αγώνων και η κούραση δεν θα αποτελούν προβλήματα, ούτε και δικαιολογίες, επειδή… δεν θα υπάρχουν. Πρέπει, όμως, ΠΑΕ και Λουτσέσκου να εξηγήσουν στον κόσμο του ΠΑΟΚ ποιοι ακριβώς θα είναι από εδώ και πέρα οι στόχοι. Να “χτιστεί” η ομάδα, ή μήπως και το “χτίσιμο” και το… νταμπλ ταυτόχρονα, με… μίνιμουμ τη δεύτερη θέση στο Πρωτάθλημα; Είναι απαραίτητη αυτή η εξήγηση, ίσως είναι πιο απαραίτητη μια αναθεώρηση, για να μην πηγαίνουν οι παίκτες στους οπαδούς να ζητούν συγνώμη και εκείνοι να τους γιουχάρουν και να τους πετάνε μπουκάλια, όπως έγινε χθες…
Ο Λουτσέσκου δεν αποτόλμησε τελικά δύο πειράματα, αλλά μόνο ένα. Αφησε τον Μπίσεσβαρ στον πάγκο για κάποια στιγμή που θα χρειαστεί και “κατέβασε” την ομάδα με σέντερ φορ τον Νάρει. Σημαντικό ήταν το γεονός ότι διατήρησε στην ενδεκάδα και τον Ντάντας και τον Κουαλιάτα, μολονότι και οι δύο ήταν σα να μην έπαιζαν στη Σόφια, αλλά και ότι χρησιμοποίησε από την αρχή τον Κούρτιτς.
Τα ζητούμενα, προφανώς, ήταν δύο. Να λειτουργήσει άψογα ο αμυντικός μηχανισμός ώστε να μην παραβιαστεί η εστία του Κοτάρσκι και να “παράγει” ο ΠΑΟΚ όσο το δυνατόν περισσότερες ευκαιρίες και να σκοράρει για να φτάσει στην ανατροπή.
Με τον Λύρατζη να προωθείται συνεχώς και να σεντράρει, αλλά και τους αμυντικούς της Λέφσκι να απομακρύνουν την μπάλα, κύλησαν τα πρώτα 25 λεπτά και το μόνο που είχε συμβεί ήταν ένα καλό μακρινό αλλά άστοχο σουτ του Νάρει. Κι αυτό γιατί οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν κατάφεραν να συνδυαστούν για να “τρυπήσουν” την αντίπαλη άμυνα. Τότε ακριβώς έγινε το… γνωστό θαύμα, η καταραμένη ΠΑΟΚτσήδικη συνήθεια. Κακό γύρισμα του Λύρατζη, που ήταν ουσιαστικά πάσα σε αντίπαλο και 0-1 από το πουθενά. Οποιος έλεγε εκείνη τη στιγμή ότι ο ΠΑΟΚ δεν είχε αποκλειστεί θα τον θεωρούσαν τρελό. Και, όντως. Είχαν κριθεί τα πάντα. Γιατί αυτή η μέτρια, αν όχι κακή και σίγουρα ανέτοιμη ομάδα, ήταν αδύνατο να αντιδράσει. Ηταν αδύνατο να πετύχει τέσσερα γκολ χωρίς να δεχτεί άλλο. Αδύνατο και από αγωνιστική άποψη, αλλά και από πνευματική.
Ο,τι ακολούθησε δεν είχε να κάνει με την πρόκριση, αλλά με το να φανεί ποιοι παίκτες μπορούν αυτή τη στιγμή να αποτελέσουν αξιόπιστες μονάδες, αλλά και αν ο ΠΑΟΚ δικαιούται να ελπίζει σε μια σεζόν που δεν θα πάει εντελώς χαμένη, μετά το πρόωρο “αντίο” στην Ευρώπη.
Το 1-1, που ήρθε από το κλέψιμο του Μπίσεσβαρ και το πλασέ του Ντάντας, ήταν πολύ λίγο για να αλλάξουν τα δεδομένα. Κι όσο μεγάλωνε το άγχος, μεγάλωνε και ο εκνευρισμός που έφερε τις αποβολές του Αουγκούστο και του Βιειρίνια. Ναι, ο ρέφερι σφύριζε εύκολα τα φάουλ υπέρ της Λέφκσι και δύσκολα υπέρ του ΠΑΟΚ, αλλά αυτός δεν ήταν λόγος να αφήσουν την ομάδα με εννιά δυο από τους πιο έμπειρους παίκτες της και, μάλιστα, πάνω στην προσπάθεια να φτάσει τουλάχιστον στο 3-1.
Ο Κοτάρσκι προδόθηκε πάλι από γκάφα συμπαίκτη. Ο Ράφα Σοάρες ήθελε αλλά δεν μπορούσε. Ο Λύρατζης ήταν από τους πιο φιλότιμους και δραστήριους αλλά είναι και ασυγχώρητο το λάθος του. Βράχος ο Ινγκασον, αποτέλεσε εγγύηση. Με τσαγανό πολύ ο Κάργας, αλλά και με επιπολαιότητες.
Ο Κούρτιτς στα γνωστά επίπεδά του. Καλός αμυντικά, “λίγος” δημιουργικά. Ακόμη πιο “λίγος” ο Αουγκούστο, που για πολλοστή φορά έδειξε ότι δεν είναι ικανός να παίξει τον ρόλο του οργανωτή. Και βέβαια… φρόντισε να αποβληθεί με δύο ανόητες κίτρινες κάρτες. Ο Κουαλιάτα ανύπαρκτος για δεύτερο παιχνίδι στη σειρά. Το ίδιο και ο Ντάντας, αλλά βρήκε την ευκαιρία να σκοράρει χάρη στον Μπίσεσβαρ. Φοβισμένοι και άβουλοι και οι δύο πιτσιρικάδες. Ο Ζίβκοβιτς ήθελε, όπως πάντα, το πάλεψε, αλλά δεν κατάφερε τελικά να παίξει σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι. Ο Νάρει άρεσε με το πάθος του, το φιλότιμό του, τις μάχες που έδωσε και απείλησε δύο φορές την αντίπαλη εστία.
Απ’ αυτούς που έπαιξαν στο δεύτερο ημίχρονο, ο Βιειρίνια περισσότερο εμψύχωνε τους υπόλοιπους και έκανε κάτι αδιανόητο για την κλάση και την εμπειρία του με την αποβολή του, ο Σβαμπ παρίστανε τυπικά τον στόπερ, ο Μπίσεσβαρ ήταν ό,τι καλύτερο παρουσίασε ο ΠΑΟΚ και ο Κούτσιας απλά προσπάθησε χωρίς να βρει το περιθώριο να δράσει.
