Η εβδομάδα, που πέρασε, αξιοποιήθηκε με ποιοτικό τρόπο από τον Χερμάν Μπούργος. Ο Αργεντινός προετοίμασε τους παίκτες του για ποδόσφαιρο, δούλεψε στην επιθετική τακτική, εστιάζοντας και στα αδύνατα σημεία του Ολυμπιακού στην άμυνα.
Και με αυτή τη λογική ταξίδεψαν στον Πειραιά μέχρι να διαπιστώσουν (και να υποκύψουν) στον παραλογισμό της ελληνικής ποδοσφαιρικής διάστασης.
Τα θετικά δείγματα των προηγούμενων τριών αγωνιστικών επανεμφανίστηκαν -έστω και με διαφορετική τακτική- γιατί το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό είχε προφανή βαθμό δυσκολίας.
Τόσο προφανή, που τα προφανή δεν... δόθηκαν και, σίγουρα, εκείνη που δεν αποδόθηκε ήταν η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, για εξωαγωνιστικούς λόγους.
Οσον αφορά τους αγωνιστικούς, ο Αρης έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει σε καλύτερο μέλλον, αναφορικά με την προσπάθεια να κατακτήσει την 3η (τουλάχιστον) θέση, αρκεί να τον αφήνουν και οι διαιτητές.
Κάτι που δεν έγινε στον «Καραϊσκάκης», επειδή ο Μανούχος λύγισε υπό το... βάρος και την πίεση της μέτριας κατάστασης του Ολυμπιακού και της ισορροπημένης και δουλεμένης της πλευράς του Αρη.
Οι Θεσσαλονικείς έπαιξαν στην κόντρα, έδωσαν (σκόπιμα) πολύ χώρο στον Ολυμπιακό, τον οποίο όμως περιόρισαν αισθητά στο τελευταίο τρίτο. Ο Καμαρά ήταν... καλά, ανέβασε και τους υπόλοιπους, η άμυνα του Ολυμπιακού τον ένιωσε για τα καλά, όμως οι αποφάσεις του Μανούχου ήταν εξουθενωτικές.
Ο Αρης δεν θα την έβγαζε -εύκολα- καθαρή. Φάνηκε από το πρώτο ημίχρονο, φάνηκε σε κάθε φάση που ο ρέφερι έπρεπε να έχει καθαρή κρίση. Στις κρίσιμες φάσεις απουσίαζε παντελώς, το check στα πέναλτι ήταν επιλεκτικό, όπως και η ευαισθησία υπέρ των «ερυθρολεύκων».
Οσο μπόρεσε, ο Αρης έκανε το παιχνίδι του, ακολούθησε το τακτικό πλάνο του Μπούργος και έθεσε βάσεις, έστω και μετά από ήττα, για κάτι μεγαλύτερο στα εναπομείναντα παιχνίδια.
Το ερχόμενο ματς με τον Παναθηναϊκό τάσσεται -αυτομάτως- στην κατηγορία του must win, για πολλούς και διάφορους λόγους. Με παρόμοια νοοτροπία, διάθεση και απόδοση όμως, ο Αρης μπορεί να καλύψει την ήττα του Πειραιά, κερδίζοντας τον Παναθηναϊκό.
