Αγαπητή Metrosport,
Αλήθεια, δεν είναι ντροπή για τον ΠΑΟΚ να λέμε ότι είναι αισθητή η απουσία του Ελ Καντουρί, για να αιτιολογήσουμε την εμφανέστατη αδυναμία στην ανάπτυξη; Δεν είναι κατάντημα για τον ΠΑΟΚ να θεωρούμε υπ’ αριθμόν ένα κομβικό παίκτη τον χειρότερο χαφ του στην τελευταία δεκαετία; Είναι. Και τα υμνολόγια στον Μαροκινό, που τα αξίζει γιατί πράγματι φέτος έκανε καλές εμφανίσεις, αποδεικνύουν την έλλειψη δημιουργικών μέσων που θα μπορούσαν να αλλάξουν το αγωνιστικό προφίλ της ομάδας.
Ας μη γελιόμαστε. Αν εξαιρέσουμε τον περσινό Μίσιτς και τις εκλάμψεις του Μπίσεσβαρ επί Ιβιτς και Λουτσέσκου, ο ΠΑΟΚ ούτε διέθετε ούτε διαθέτει τέτοιους χαφ. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει οργανωτής στον άξονα. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει το λεγόμενο 10άρι, λέω ότι δεν υπάρχει ο παίκτης που θα δίνει σταθερά, σε κάθε αγώνα, τις έξυπνες πάσες, κυρίως τις κάθετες, εκείνες που “τρυπάνε” την αντίπαλη άμυνα και δίνουν την ευκαιρία στους συμπαίκτες του να σκοράρουν. Ακόμη και στην επιτυχημένη διετία του Λουτσέσκου η δουλειά γινόταν κυρίως από τα πλάγια. Πέρα από αυτό, όμως, ο ΠΑΟΚ ήταν μια δεμένη ομάδα, που έπαιζε με μια συγκεκριμένη τακτική και όταν κατέφευγε σε άλλη ήταν κι αυτή δουλεμένη και ο καθένας ήξερε πολύ καλά τι πρέπει να κάνει. Με άλλα λόγια, υπήρχε ένα σύνολο το οποίο δεν είχε τους σπουδαίους παικταράδες στα χαφ της, ήταν όμως ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης.
Τελικά, αυτή είναι η διαφορά με τον ΠΑΟΚ του Φερέιρα. Οχι μόνο με τον περσινό αλαλούμ ΠΑΟΚ, που ούτε ήξερε τι έπαιζε, αλλά και με τον φετινό. Τον φετινό, που υποτίθεται ότι δουλεύτηκε καλά και κρίθηκε από τον Πορτογάλο ότι του ταιριάζει γάντι να παίζει με 3-4-3, δηλαδή να έχει μονίμως πίσω “καρφωμένους” τρεις μπακ.
Ούτε ο Λουτσέσκου έβγαζε άκρη στην αρχή. Χρειάστηκε δυο-τρεις μήνες για να βρει τη “χημεία”. Τη βρήκε όμως και κατάφερε να σετάρει όλους τους παίκτες του στη στρατηγική και τη φιλοσοφία του. Ο Φερέιρα μπήκε στον δεύτερο χρόνο της θητείας του στον πάγκο του ΠΑΟΚ και ακόμη ψάχνει. Και, ενώ πριν από δύο μήνες πίστεψε ότι βρήκε τη μαγική συνταγή, δεν έχει τη δύναμη να αναγνωρίσει ότι κάπου έχει χαθεί πάλι στη μετάφραση. Η ομάδα του δεν μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρίες και να σκοράρει, ενώ δέχεται γκολ “χαζά” ακόμη και από αδύναμους αντιπάλους που σε όλο το ματς έχουν μία ή δύο τελικές. Κι όμως. Ο Φερέιρα είναι φαίνεται ο τελευταίος που θα αντιληφθεί τα δύο αυτά προβλήματα, ενώ είναι ο μόνος που καλείται να βρει τις λύσεις τους.
Ναι, χωρίς τον καλό Μίσιτς και με απόντα τον καλό φέτος, όσο έπαιξε, Ελ Καντουρί, ο ΠΑΟΚ έχει πρόβλημα στη δημιουργία. Αλλά ακόμη και να έπαιζαν και οι δύο, η εικόνα της ομάδας δεν θα ήταν πολύ διαφορετική. Αλλωστε, με Ελ Καντουρί και χωρίς Ελ Καντουρί, με Πέλκα και χωρίς Πέλκα, με Μπίσεσβαρ και χωρίς Μπίσεσβαρ, με… Εσίτι και χωρίς Εσίτι, ο τρόπος λειτουργίας του ΠΑΟΚ ίδιος είναι, ίδια είναι και αποτελεσματικότητά του μετά την πρόκριση επί της Μπεσίκτας. Εκτοτε, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των αγώνων, εκδηλώνονται μονίμως οι ίδιες αδυναμίες όποιοι κι αν είναι οι 11 παίκτες που βρίσκονται στο γήπεδο.
Ας συμφωνήσουμε: Ο ΠΑΟΚ δεν είναι υπερομάδα, ούτε διαθέτει παικταράδες. Ομως έχει ένα ρόστερ ικανό για περισσότερα πράγματα. Κι αυτό είναι υποχρεωμένος να το αποδείξει ο προπονητής. Αν μπορεί, βέβαια.
ΥΓ. Κάτι λέγαμε περί προώθησης των νεαρών παικτών, αλλά καταλήξαμε πολύ σύντομα να παίζει στην αρχική 11άδα μόνο ο Μιχαηλίδης. Είμαι βέβαιος ότι κι αυτός θα περάσει στον πάγκο όταν επανέλθει ο Κρέσπο…
Στέλιος Α. Γρηγοριάδης
